zelfdruk

I

Zelfdruk, druk van de ziel.
Ik hakte en hakte en hakte en ik had
een vinger in de inkt, legde hem eruit,
rolde met een vinger de druipende vinger
over het papier, over de bleke vrede
van het uitgeschepte vel.

Verzwegen werd mij alsnog het geheim:
de ring ontnam elk zicht daarop. Plaats,
waar al het zwart belijnde eenvoud werd,
en tijd zich in zichzelf ontsloot
en bliksem in de bliksem het zegel
van het zwijgen brandde.

Wie maakt welk onderscheid? Waarin
schuilt het meesterschap? De kenner weet:
de zelfdrukkunst kent alle vragen,
maar een antwoord kent het niet.

II

Men had haar veel te vaak als niets omschreven,
geen papier dat daar nog wit voor had.
Maar het geschepte slurpte inkt om haar te maken nu,
vond haar vreugde en haar beeld, wist zich draagster
van het kerngegeven, moeder van betekenis.

Ik voelde haar per afdruk groeien. Eindeloos
dwaasheid verliet mij in zijn slijmige slierten.
Zij vertelde, terwijl de tijd de afdruk mat:
hoe ik haar eerst onwennig, angstig en dan
met overgave dienen zou, hoe almaar
meer papier ter loutering dezelfde bak in wou.

Vlotheid van beweging kreeg ik mettertijd, verfijning,
stijl en samenhang, zodat de ziel zich in de inkt
verschool en op het blad haar tupothenta gaf.

Ik hakte en rolde. Want op een dag schoof de nagel
eraf. Vel werd vlees. Vlees week in draden voor been.
De afdruk werd stroever, er kraakte al wat, ze
fluisterde scherven, krijste een einde en brak
tot elke vorm onaanraakbaar in donker verzonk.

Ik stapelde bladen, haar stem werd een echo.
Ik nummerde dagen, er was geen verband.
Ik telde vlekken, lijnen en gaten, scheurde
en lijmde, brak het zichtbaar verhaalde tot letters
en woorden, zonderde cijfers zwijgende af.

III

Pulp rest mij nu.
Ik hef weer de bijl tussen de duim
en de geringde stomp: zijn blad is het raster,
de slag is de inkt.

O heilige sleutel, o slot op mijn lot,
gun mij een sintel van gratie,
gun mij de sloop van uw nacht:
gans mijn hand is met u verbonden,
de middenvinger wijst, de zelfdruk begint.

invoer (2018 > 2008) – voor ‘Rigorisme’

RIGORISME 1.0 maakt een verzameling gedichten grotendeels geschreven voor ik online begon te schrijven (1992-2004), herschreven door het Gedicht van de Dag programma. het fungeert ook als vergaarbak voor ‘losse gedichten’, meer recente schrijfsels zijn dat, die niet de uitvoer van een specifiek schrijfprogramma zijn.