drempel

het lijfde zich in en had berg op het lichaam en op de berg van het lichaam was zij idool maar het was toe, dicht, af en het blonk zoals een met koper omkaderde spiegel.

toen kwam er een barstje, de uitstulpende schilfers vernikkelden hun zwart en op een dag bleef het licht daarin haken. het veranderde zichtbaar.

“de lucht die ik hijgde zat vol zware metalen. het rosse roet werd los in de longen gezongen, en puntig heet gezogen wijl de monden paarden en liefde in de haat krulde als een engel in de klauwen van een demon met vele dozijnen verzengende tongen.

iemand nog een zuurtje, klonk het toen vanop de achterbank en een schaduw gleed als een vingerwijzing onder het rokje. de hierop volgende deining overschreed de kille drempel van het acceptabele”.

de sjaal zat in het handschoenenkastje.
zei ze. er moest toch iemand iets aan doen.

het wou niets van die man nog in de geschriften.

invoertekst (2017) – rev. dv@CBM

voor RIGORISME 1.0

RIGORISME 1.0 maakt een verzameling gedichten grotendeels geschreven voor ik online begon te schrijven (1992-2004), herschreven door het Gedicht van de Dag programma. het fungeert ook als vergaarbak voor ‘losse gedichten’, meer recente schrijfsels zijn dat, die niet de uitvoer van een specifiek schrijfprogramma zijn.