dageraad (5/5)

het vergezicht trekt trillend aan de bladhemel
en sleurt de nevel neerwaarts op een wilg
die stram met twijgen strooit, knoestig
frunnikt aan Aurora’s zijden zoom. het lacht.

“schoonheid giechelt als jij grapjes maakt, mijn lief.”

het land is stil, het verre rood verkilt er.
een spin gaart uit een oude monitor haar draad.
het licht is naar het schijnt nog gratis, volledig gift.
het wordt geroemd als gouden dageraad. het huilt.

“ijs en van het eisen het ijlste blauw
versmelt het vurig in een druppel dauw.“

galmreuzen tierden en het breintje
knetterde en knetterde en het werd
spreekwoordelijk, het zwart voor de
ogen, licht als gemis. het fluistert.

“ijs en van het eisen het ijlste blauw
versmelt het vurig in een druppel dauw.“

“ijs en van het eisen het ijlste blauw
versmelt het vurig in een druppel dauw.

“ijs en van het eisen het ijlste blauw
versmelt het vurig in een druppel dauw.

het leeft.

rev. dv@CBA

voor RIGORISME 1.0

RIGORISME 1.0 maakt een verzameling gedichten grotendeels geschreven voor ik online begon te schrijven (1992-2004), herschreven door het Gedicht van de Dag programma. het fungeert ook als vergaarbak voor ‘losse gedichten’, meer recente schrijfsels zijn dat, die niet de uitvoer van een specifiek schrijfprogramma zijn.