De… het afstappen, 14 à 15 passen per treinstel… het is van de…niet.
De afwachtende houding. Bestraffing van de afwachtende houding. Logenstraffing van de schuld aan het dienstweigeren. Het weigert geen dienst, het ontkent.
et ik kan niet anders. Het zwemt in cellofaan gedachtengoed. Het wemelt maar wat, het koekt aan in de randjes van de bevlekte cabinevensters. De donkerrode krinkelende waterblub van het zichzelf regenererende inri-virus.
Schuls bij schot wordt schuldt bij onthouding, het ik spettert in talloze spelfouten te pletter op het doelhout. De postbode duwt enkele plastic omwikkelde paketten murw in de gleuf. Hier is de tijdsgeest, in de houding alsjeblief. Het wakkere oudje.
Het zichzelf benaderende vergevingsgezinde handje zwaait naar de levenden.
onmog… het… de… rode, donkerrode, het afstappen van…Niet.
tekenen, hier! Afsluiten. Wanneer weet je het? Als het regent. Regent het? nee.
Waarom denk je? Ja dank u, jaja. Het afstappen. Er wordt afgestapt van de dagelijkse routine. Er wordt met scherp geschoten. De dame beweegt. Is er iets in je hoofd dat denkt? Nee, er is niets in mijn hoofd dat denkt. Waar is mijn hoofd?
Wanneer weet je het? Als het regent, vlak nadien. Werd er? er werd. Regende het? nee. Wel dan…
[snikken] hoe meer je weet, hoe erger het wordt. Hoe ouder je wordt hoe zwaarder het niet begint te wegen.
[kortaf] lul niet, kras je huid open op 49% van de oppervlakte, wrijf terpentine, lees bij kaarslicht voor uit wooooshhh, maak jezelf op allegorische wijze de held van de dagsluiting. De eerlijkheid gebiedt ons.
[trek je bed in] van dit ene is het einde niet in zicht: er wolkte wit uit de gemeten bestapte schaduw, er heerste schoonheid op antieke wijze, de trein viel uit de toon. (het aanmaken van dergelijke ogenblikken is weinigen gegund, ik denk dat je je kan troosten, voel ’s wat lager)
Het invoegen van slipjeshumor in encyclopedisch geconcipiereerde aftelrijmpjes, meer is het niet.
