het raast

de illusie ’tijd’ vervluchtigde net.
de toekan pikt het oog uit van de zich spiegelende gier.

een das met de kop van een zwaardvis en een eekhoorn met een pauwenstaart klimmen de boom op naar de gekruisigde. het hoofd explodeert.

de ooievaar vergist zich want de kracht zit in hem.
zij weent lava en vuur maar in zijn staart houdt het zich sterk en het lokt wansmakelijke vleermuizen met echo’s en links naar de bek.

het zijn de drie vrouwen in de gorilla.
het trekt gewapend met een sikkel ten strijde.
het draagt het op de rug, het is nog maar een kind groot en trekt zijn dekentje rillerig aan, uitgeteerd en doodmoe van het sterven. moeder en de zussen willen het mee op hun 52 jaar lange hellevaart. de broers zijn al vergeten.

het draagt het en in haar heinige pracht zit zij te bidden.

de twee anderen dansen in het kleed van vel.
hun hoofden zijn borsten, het schaamhaar is een harde, dichte borstel en doodsdrang knevelt de woede.

één wendt zich af. het vellenkleed helpt.
het wordt wel weer beter, wordt het niet?

de ander danst met één vleugel van zwijgzame liefde
die allen beschermt.

het strijkt zich vaak op de borst met zijn vogel en feeksen
en in het hoofd wordt de rode olifant doormidden gebeten
door de clown die het is.

op de arm rust de uil die de komende gruwel al kent.

rev. dv@CAW

voor HET