DOEK

De ernst verstrengt het gelaat met onrust in de blik.
We boeren beurs de walmen van verval. Alreeds:
het groen in de vingers rot aardig,
een lentestreling nijpt nijdig.
Nee, jij niet, zotje, zo vuil dat je bent.

Kijk, je lacht.

Zodat jouw angst verschuift, je schuift er de brokken af op
een ander. Hoor, je scharrelt op de vloer van dit gedicht!
Ernst: een gil breekt verre stormen los, gebouwen
op het plan raken kant noch wal. Het is los. Striemende regen. De leegte

stapelt zich een steen op een reeds bevlogen steen.
De steniging der vrouwen gebeurt hier dagelijks opnieuw.
Jij gooide, wat was het? Een kiezel, een propje zwart dat dieper wou.

Ha! dit bloedende doek verjongt de ziel. Ja, jij radbraakte
het, het werd dat bruine, dat vluchten bij dozijnen in de riool.

Nee, dat knagen in de buik ben jij, echt.
Zie: het
opent het, kijk,
het snijdt je vrij. Vloeiend
rood is altijd warm en goed, ja zeg het maar:

“vloeiend rood is altijd goed,
vloeiend rood is altijd warm,
vloeiend rood is altijd goed …”

invoertekst (2009) – uitvoer 2020, rev. dv@CJd

voor HET

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: