meermin

het antwoord zocht een vraagteken.
het teken is een punt. de wereld is de wereld is
de wereld niet.

brak.  haar lippen trilden met het misprijzen
donkerrood erin. lava bevroor en het werd haat,
een band die je niet zomaar breken kan.
hoe schitterden niet de juwelen van het onbegrip.

liefde, uw adem is perslucht. elke zucht
een nieuw monstertje dat opduikt in de
centimeters opening. duivels gedonder.
gierende helicopterwieken. zwelgzee.

het licht en de koude, gruwel en klem.
met de kromming van een medeplichtige
in de bak van het afschrift. vervloekt.

gemilderde woede kreeg het, gebrek aan geweld.
hoe minder het kreeg, hoe meer het minde.
hoe meer het minde, hoe minder het kreeg.
ja hoor, jij terend retabel op het gemis dat zij maakte:
het schoof eruit en viel schreeuwend in de slangenkuil.
het glijden. het glijden. het licht.

tel maar sacrosanct de bloedrode ochtendzonnen,
rol uit op de schermen de hemelse rol van de waan.
vang als het komt de parels van angsten en walg.
zing. Streel het de ogen uit. aai het de oren af.
snoep de neus tot het gaapt. duw het lijfje er uit.

vertel het. vergooi het.
het wil verder.
voorbij het verlangen.
voorbij de voldoening.
voorbij het niets dat nog is.

tot de bloei van de lelie
in de tuin voorbij Eden.

invoer (2018) – rev. dv@CAP – voor ‘HET’