Liefde is een dodentaal

Het gehuil in mijn hoofd benadert het gehuil en
het schrikt en ik haal mijn handen af van mijn
vlees. In mijn adem komt nu toch een zwarte stilstand.
Uw hoofd draait zich in mij en uw schouders wringen

zich door mijn anus. Het bloedt niet eens. De vogels
vallen. Het einde valt uit het einde. De menselijke
gestalte is een sleutel. de benen verletteren, de wind
komt, hij rukt je de tong uit. Iedereen gaat zachtjes

liggen kermen, een dokter roert in ons met een plastic
spatel en zegt dat het nu niet lang meer hoeft te duren.
We knikken begrijpend, we trekken de stoppen gelaten

uit onze borsten, de insecten overspoelen de tafelen.
De zwarte brij overleeft ons allicht een dag of twee.
Het krioelen maakt een tikgeluid als het over de randen