onvoltooid verlopen tijd

i.m. johan develder

jouw frêle knoken staken en jouw stem
te diep verzweeg de marteling door vuur,
de brand op aarde, die enkel op qui vive
en tijdelijk bewoonbaar was. uit dat diepe

breekt jouw lach de vlakke tijd volledig open
naar het wormgat van het jou ontzegde heden.
o jaren dat jij lachte, kuste, bralde en verzwakte
met jouw doodskleed aan, het heroïeke gewaad

van hij die reeds het quotum kent van wat er hier
aan aards vertier en hemels leed is toebedeeld:
dagen die wij kennen als van al jouw liefde vol

en mededogen dat alvast bij eigen smart begon;
uren die ik mis waarin jouw troost mijn ritme was,
zuchten in het razen van de dood door de seconden.