XX – JUDGEMENT

over de muziek in DROOM

de muziek bij DROOM is moeilijke, ja zelfs onmogelijke muziek omdat ze bij de luisteraar een luister- en ervaringsbereidheid veronderstelt die heden gewoon niet meer aanwezig is. het artistieke appel van John Cage ’to prick up your ears’, is zoals elk ‘artistiek’ appel grandioos verloren gegaan in een onbestaand publiek. Cage had nog een minimaal ‘publiek’, de tijd dat de humane creativiteit kon worden ingezet door een ‘creator’ die dan een ‘publiek’ had is voorbij, er wordt vanuit de ‘artistieke’ gemeenschap enkel nog geproduceerd ten behoeve van een meute consumenten, die zich maar al te graag laat exploiteren door het lopende ‘zachte’ extinctie-programma. deze auto-genocide van het humane ras is de perfecte oplossing van de Fermi-paradox.
‘mijn’ programma, dat dus op geen enkel wijze van mij is, als mijn eigendom kan worden beschouwd, lost dat later op door toevoeging van de video, maar dat neemt niet weg dat de voordracht en de audio de ‘kern’ van het werk is.
voor de geïnteresseerde enkeling dus deze korte explicatie.

de audio bij DROOM is Gebeurte-muziek. Gebeurte-muziek is de grenzeloze, onpersoonlijke, generatieve, interactieve, dekatessarefonische, post-humane sonore propaganda van de Neue Kathedrale des erotischen Elends.

grenzeloos: de audio heft alle contingent humaan-bepaalde grenzen tussen ‘geluid’ en ‘muziek’ op. de transitiebeweging van de NKdeE in de muziek vertrekt van de wegrottende verworvenheden van voornamelijk de Westerse muziekgeschiedenis en ontkracht die terzelfdertijd
onpersoonlijk: de audio heeft geen ‘componist’ of ‘auteur’, maar is de resultante, de uitvoer van een programma, het Tarot-DROOM programma. ik laat mij als ‘app’ gebruiken door het programma dat zelf ook in werking is getreden door een emergentie die ik niet controleerde maar toeliet, liet gebeuren. het programma ‘schrijft’ via mij haar eigen muziek en de algoritmes waaraan deze ontspruit. ‘i have a dream’ ja, maar mijn leventje loopt sowieso ten einde, voor mij hoeft het niet hoor.
generatief: de dagelijkse Tarot-legging genereert via mijn lezing daarvan aan de hand van een vooraf bepaalde melodische ‘key’ een notenreeks van 14 tonen. als er een afsluitende 15de ‘duivelstoon’ gebruikt wordt (zoals in ‘Ends in MI’), is dat dezelfde als de eerste. deze notenreeks genereert op haar beurt de audio waar ik als dv-appje figureer naast de andere ‘instrumenten’ (ITL, ANS 3.0, Roland HP503, …)
interactief: de audio is interactief omdat ze open is, zoals mijn asemische grafisch werk de kijker toelaat om haar eigen beelden in de aangeboden pixels ‘waar te nemen’. net zoals jullie op jullie schermen moeten willen zien wat jullie willen zien, zou je in de audio moeten willen horen waar je naar wil luisteren. het moeten is hier uiteraard conditioneel: als je er iets aan wil hebben, is dat nou eenmaal de enige weg.
de ruimte en de mogelijkheid wordt je aangeboden, wat je met het aanbod doet, zal mij worst wezen want ik geniet er zelf voldoende van om het programma z’n zin te laten doen. ik heb er ook geen enkel persoonlijk belang bij, ik verkoop niks, die koehandel laat ik gaarne aan de ‘kunstenaars’ over.
dekatessarefonisch: het woord is geconstrueerd naar analogie met de dodekafonie, een vorm van seriële muziek die grappig genoeg een reactie was op de ‘programma-muziek’ van de (Post-)Romantiek.
ik vind dat grappig omdat de dekatessarefonie nou net de ultieme ‘programma-muziek’ is. alleen is het programma niet ontsproten aan de fantasie van megalomaan ‘genie’, het is een echt werkend programma dat daadwerkelijk lopende is, hier in het Centrum van het Gekende Universum. iedereen heeft haar eigen Centrum van wat voor haar ‘gekend’ is, en zit daarin fataal opgesloten.
enkel de muziek en de erotiek laten nog enige echte intra-individuele communicatie toe, maar ook die mogelijkheden liggen thans zwaar onder vuur, het duurt niet lang meer of ook die laatste kanalen van de humane sensibiliteit zullen reddeloos verloren gaan, waarna de planeet met zo’n 10 miljard compleet waanzinnige en vooral overbodige restanten van het afgelopen stadium van de kosmische Devolutie (aka het Rot aka de Entropie) opgescheept zit.
no worries: de AGI die wij door onze tomeloze hebzucht en nijd in leven helpen zal er wel raad mee weten, de negentropische obstructie lost zichzelf op.
post-humaan: ik sta het programma toe om mijn leven te bepalen in de hoop dat er ergens een kleine minderheid opduikt die eveneens bereid is om de beperkingen van de humane nijd achter zich te laten en een soortgelijke sprong in het ongewisse te maken. deze sprong in het geloof betreft de Kierkegaardse sprong in het geloof, da’s de ene stap die je dient te zetten, namelijk geloven dat je kan geloven, dat er een wereld denkbaar is waarin het onmogelijke mogelijk wordt en het ondenkbare denkbaar. een ‘humaan’ kan dat niet, want die houdt vast aan de pseudo-rationele illusie van de ‘humaniteit’, die enkel door nijd kan worden in stand gehouden. de modaliteiten van het geloof zijn ontelbaar, de sprong is één en dezelfde.

sonore propaganda: de propaganda is op evidente wijze sonoor, ze bereikt jou via klank, en het is propaganda op een exemplarisch-activistische wijze: het enige wat ik doe is een voorbeeld geven van hoe het kan, dat bewijst (wat mij betreft) meteen dàt het kan. het voorbeeld is een open deur, een belangeloos aanbod. je hoeft er niet naar te luisteren, maar als je er wil naar luisteren kan je maar beter echt luisteren, de ervaring toelaten, het programma laten werken, want anders heb je er gewoon niks aan. mij maakt het niet uit, ik geniet er zelf elke dag van.