het had de ogen en het gaf haarde ogen en de ogen verveelden haar.het zuchtte lucht uit die zij blies. hethad het einde vast maar het einde kwam maar niet in haar. schromelijk. abuis. zo ook alom de winden in de wereldwaaien: het had geluk zei zij en het gelukbracht het deze dag en het […]
het ziet een paar en hoe ze draaien daarvoor het doek en het doekheeft de plooi van de benen voor een ware plooi genomen, een tijdsgewricht. het ziet ze dansen en zo dansten wij, denkt het, toen het nog toebehoorde.traag, toen, trager nog zo lijkt het nu, te schommelen haast, half staande daar voor de […]
de wind streept de vrouw uit in lange lijnenhaar en jurk. een doorsnee engel ontvalt zonog het praatvlak. doodgewone doorkijkbeelden aan de kust. zweefmeeuwen dagtekenenhun plaats windopwaarts, mannen negerendoorgaans het rechte van de langgerekte lijn. het heft het glas vol wijn en zand, want dit ishet lichaam. kinderen meten hun zuiveremonden af aan het uitgevlakte blauw, […]
barst we regelen het benoemen het als het maar in der minne:het heft mij op als zon en jij wordt een naam(ook al strijkt er af toe een vogel neer)een strandenloos glanzende pingoruïne, honderden lettergrepen op zoek naar hun zinnenklanken in monden die niet weten hoe te beginnenhet drentelende zwerven van een vuilzak in het […]
over de vlakte die onze vlakte is, ligt het veroverde vlakke in de wind te drogen en de geurige hersenschimmels vliegen ons bij het verkrampen in de ogen, alsmede de rode kristallen van de woordenmuur, de slierten scheldwegverf uit de grote hebgoederenpot, het rozige balken van de verknechte dieren, de gekraakte libellenvleugels, het zwarte schopschoenenleder… in […]
de handen scannen bij herhalinghet onthullen. ziehier de plooien vanhet afgerukte kleed in marmer. ziedaarhet houterige opbloeien van afgehakte tepels. dat het haar land pardoes in het jouwe laat vallenen dan het weke op jouw barre bodem streelt, isjouw geluk. het brandt en rilt en leestop de stranden, in het opwaaiende zeewier haar immer eendere verhaal. […]
