Dans la brute assoupie un ange se reveille / vers les oiseaux de mer opdat ik zwijgen kan, dien mij uw gesel toe (haar bed is leeg en met verstomming slaat het doodgewone liggen van het slaapkleed in een bundel op het voeteneind, de glinstering van herkenbare haartjes in de hoekige zon of het wegkwijnen in brak […]
Tag: NKdeE BROL te koop
Je me pris à songer près de ce corps vendu / La surface de l’invisible en hoewel ik niet bestond (drie gezusters bij volle maan, liefde druppelt paars uit elke porie, urenlang staan wij met de armen hoog als hagen in de wake en bij de stijgende verstijving der leden dissecteren wij de holle klanken […]
La froide majesté de la femme stérile ex nihilo nil (de benen bengelen) nemo creavit : o parelend ontwenningszweet!(binnensmonds gejubel registrerend somskantelt in het duister nog het evenwicht) (open diafragma, lichtval schaduwloos op dit dat zich verheffen wil tot dat en het wachten samenvat met einde lichtval, diafragma sluiten, duisternis) ofschoon niet echt berustend in verdoemenis […]
Ô vase de tristesse, ô grande taciturne een geijkte vorm (in stilte en dan nog) van inspraak : in een knikker dit papiertje,- (reciterende een waslijst kleuren soms bij volle maan doorgrond ik het) (zeldzaam ben je, wil je mij maar ligt daar niet een bedding dichtgeslibt naar syfilliete schuim te lonken. Eiland ben je, […]
Ramper sur le versant de ses genoux énormes, gespleten aarde (slangen in je buik)waar ik lallend instuik, stik in je huid,-(indachtig kathedraalgezangen somsop autostraden nog herken ik mij) (liefde, herhaal je mij mijn liefdevoor het openrijten mijner wondenen als ik hanteerbaar ben geslonkenklinkt er harpgetokkel in je na) schoonheid lost zichzelf op waar ik ga […]
Rien n’embellit les murs de ce cloître odieux. happen als de goudvis die naar wolken loertschuddebollen als de duif die koerttot het lichaamskluwen openbarstte,tot haar lichaamskluwen openbarst. rust vervagend, drinkt zo zoetjes,oorlog onverhoeds in stulpen knippert,gulpt dan op en van hun schermen drifttot op kraaknet glas een bloedend klompje ligt. in korte scènes word wellicht […]
Le succube verdâtre et le rose lutin kruisweg in een kromhals : laait, verkilt of smelt de droogstoof in tot de lichaamsgrens vervaagde, tot haar lichaamsgrens vervaagt. armer blijft wie kundig draaitzijn lust en nijd tot stemmig grijs,dan hij die in zijn aarden bedtot dageraad naar zilver graaft. tekort aan dorst wellicht wordt nooit gelaafd.
Et vous, femmes, hélas! pâles comme des cierges eender licht door kathedralen als door ijs dat wellust ving, tot het lichaam mij bedaarde, tot haar lichaam mij bedaart. onbewogen zie ik strakke koordenvan haar ogen naar mijn dood:niet in cirkels boven dakenvliegen duif of meeuw of mus. tekort aan niets wellicht gebiedt de kus.
Envoie-toi bien loin de ces miasmes morbides; vel op derrie, roos in slijk, op vegen nacht een vaal gezicht tot het lichaam mij bekoorde, tot haar lichaam mij bekoort. vlees verhaalt de zeeën hoe het vocht vergaat in grond. bloemen dichten mij gedurig: doe ik mij sluitend in haar toe, tekort aan haar wellicht is […]
Noot betreffende dit tekstuele gebeuren: Ik heb over Kierkegaard ook alleen maar wat Wikipedia en het boekje uit de reeks ‘Kopstukken uit de filosofie’ gelezen, en van hemzelf enkel vluchtig ‘De Herhaling’, dus een ‘kenner’ ben ik zeker niet. Maar het boeit mij dus ik lees graag verder, samen met u, als u dat wil […]
Categorieën
of/of (2)
Bij gebrek aan god kunnen we geen categorieën van godsbewijzen meer presenteren, rijkelijk gespekt met uitgewerkte voorbeelden. Spijtig toch, want dat was best wel amusant en zeer stichtend voor het redeneervermogen van zowel het schrijverken als het publiek dat in die schielijk vervlogen tijden ook nog de tijd had om zich in het geschrevene langdurig […]
VERLICHT Verlicht wil ik zijn, Ooit. Nu heb ik aambeien, Dat is ook al wat. als student heb ik ooit de gehele cursus ‘Algemene Wijsbegeerte’ samengevat in één fictief woord, een anagram waarbij elke letter uitklapte naar de rest van de boomstructuur waartoe ik heel het zootje had herleid. het systeem werkte voldoende goed […]
Categorieën
dageraad (2/5)
zo elk moment weldra tot nooit vergaat, is niemand ooit het anders aangedaan: geen raad bij dag vertrouwd, geen staat van waken houdt bij nacht nog aan. geen muze laat zich zien bij licht: haar bitter-zuur versleepte zoet, het drijven zonder duur of zicht blijft eenzaam minnen zonder goed. en niemand wil de lage wensen […]
De maan sneeuwt stilte. Zwijgend schept de man ’s morgens zijn naam voor de zon. uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018)
De jongste dag begon met kraaien, naar dansend licht dat viel voor haar door ongekuiste kinderkamerramen. Nog winterlijk was daar de zon in opgeknoopt voor het stelen van paarden uit de droom waarin zij loopt. Zo zingen lastte zij de vogels dat de botten afgetekend in de bomen hingen, zo gonzen gold haar kraaien de […]
Hij sluit zolang de avond uit haar naderenen uit haar spelen, even, dat zij lopen kon,is elke vorm van val geschrapt. Schervenzetten hem beweend weer regelrecht beschreven in de zetel waar alsnoggeen woord voor is. Zij let nog niet opnoten: hij maakt haar de wereld uit en istot haar vermaak hertekend in de lach die […]
Homeros was een sterrenkundige, verzon hij nuals grootste deugd en wat geschreven stond,bevreemdde hem niet meer. Hij beval haar ten huwelijk en spon zich diep in haar: een lila toverbol in slierten uitgezaaid, een ritselen, gesluierd rond haar hals, dat terminaal haar doordeweeks geklets verbond in delicaat geraas, een gaas met perspectief op wat er […]
Onder dwarse handen spant het ribfluweel de huid in groeven naar het graf. Haar onmin wekt een droef doortrokken wrijven op: het spel ontaardt tekort gedaan in ongewilde siddering, een obligaat droget waarmee haar nijd tot in het merg der malse knopen snijdt, het zoemen van viraal gezag blootlegt en zo de daad haar tegenwoordigheid […]
De misdaad loont. Vol schuld en boete hijstde oude vloek zich in het stalen krijsenvan de treinen die op lijken rijden, heefthem die zij verdroeg een winter lang van niets ontdaan, met herinnering belaagd gestaag, alsof een helse drang in hem of haar zo liefdeloos en leeg, hen scheiden wou en tijd van alle dingen. […]
Een tak breekt af. Een late loper traint zich in lang lopen, de vijver vijfmaal rond of meer. Hij schrikt en schikt zich van zijn pad een plasje in, bespat de nieuwe blazer die hij net nog had en hem, en wat hij toen had toegedacht, sprong open, over, zette hem de hak en buitenmaats […]
Het vallen, regelrecht door kale bomenvan onvertakte druppels, ongehinderdhaast: zo snel viel al het loof de takkenaf op ’t rottend klaterdek. Waar het om ging, gaat, is als een loze zenuwtrek uit het gezicht vergaan. Herhaaldelijk: een lichaam stelt zich op, stuikt in en laat zich nooit nog lezen. Afgaande op de vleugelslag van meeuwen […]
De kamer stelt zich in, open als de zee en doodgewoon van jou en geen kwaad geweten. Alsof niet meer dan dit zichzelf was, rimpelloos:
Over daken turen, naar naden speuren: elke achtergrond een nieuwe afgrond. Van dak op dak en heel erg wit blijft het pluimsliertje schoorstenen tonen. Stampvoetend tot hier de laatste snik van kleur verdacht mij uitlijnt, valt er niets te beginnen. Al hapt de hond zich dol, sneeuw herhaalt zich niet.
Verlangen, bijvoorbeeld, dat de mist de voorjaarsdag een glans verlenen zou, alsof het verder niet meer hoefde. Roerloos, hooguit, op het randje en door heel gaarne te kijken, zie je nog iets. Voor beweging is de tijd te klein: de klok vertikt een eeuwigheid, de trein ontwikkelt zich, een wijzersprong en alles eindigt zoals het […]
Ontwaken, zo, getrouw de dag die plots het zonlicht ziet die bij haar thee gedroogde abrikozen eet, een dame op haar stekje slurpend tussen vlagen regenval in januari en die misschien die dode aarde van zich slaatin mostar waar het kogelketst en moorden gaat weer zo meteen en voor een tijd nog wel en die […]
Van tuinwerk dromen, uitgespitte grond en of je daar een parel trof? Niets bleef bewaard, hoe je het ook prijsgaf aan de tijd dat je nog bestond, hoe ook je het van Griekse schoonheid, haar scherpte losgewrikt en van de aarde afgebroken vond. Restant van een gaffel, het uitgeroeste nagelgat gebeten op afwezigheid. Afdoende werd […]
Spelen dat het donker wordt: zo dook de boeman nacht gebrild op ski’s de kamer in, brak daverend het raam tot een spiegel van waarachtigheid. Kijken dat het je ernst is : met lampen op je hoofden een rimpelende voetganger waar een haarlok klefte, voor je het gordijn dichttrok. Dat het donker werd, speelde jeen […]
I Gouden kruin, hemeloog, spiegelende zilverschaal, bronsbuik en onderaan de sijpelende brak water- kraan, loodzwaar op in de lassen lossende stellage van sterrenstof : sic, zo, het, jij, on-ik, japetmanskunstje, strompel je land- inwaarts, stuik je de eonen in. II Kansloos verankerd, tragisch begint het je dan te dagen. Kraakscheur, eerst, in het zeil, vleesrot […]
Zonneklaar is deze eeuw het al niet meer te krijgen dan toen de maan daarin nog leider was. Je gebaar, gewiekste kramer, is slechts belangeloos voor hen die ’s nachts de markt bepraten. Openbaar gist het geraamde tal lijken tot hun aangezicht dit heden niet meer binnen kan. Sluit haar maar binnenskamers, ransel van geen […]
In zwoelte inslaande kilte : seizoens- hoogstandje. Plausibel zijncidergetintel, brandkusvan motten, afval-lige Hondsster. Blakend naast zijn gebeente: doodsvoornaam eik, op knapen afgeknapt.
Niet de scherpte noch de lus van lucht die na mij volgt verbrandt, noch ik, mijn naam te rijk, niet letterlijk wil ik in ogen ooit nog tranen op doen wellen. Dubbelzinnig anders zal ik bij herhaling niet weten te sterven, in eigen spreuken bijgezet, mij gelouterd met de stilte die ik wou, herenigen. In […]
Bezocht. Ter staving spaart mijn hand het wit op dit vergelende blad : het krult en maakt zijn klank tot wet bij het kraken van een vingerbot. Een golem tokkelt nu zijn lust om steels een knop tot moes te knijpen : klink en kerf dan mij, o lier, de zwartst versteende bloei van rozen […]
Kijk nu : onafwendbaar stuikt dit licht de top af, verheldert van de schreeuw een sluier schijn gevat in het nog doorzichtige ijs. Zie nu : het kraakt zich uit in het zwichtende bos, en voor het klatert, breekt, plakt de beek al haar tong aan je roestende verweer. Vlug nu, toe maar, Thaliarchus : […]
Zo klapt hij uitgebeend de ochtend in en zingt hij schor de bloemen toe op het van vocht verschoten behang : harba, harba harba lori fa. Zo droomde hij van water : hij erin en hij het water, urenlang tot de zon hen riep van zwemmen moe : harba, harba harba lori fa. Zo ziet […]
Hoe helder kan gehurkt bij nacht nog de lichtknak in de loop geblazen worden ? Hoe blauw nog bij het vervagende, de schaduw van een ver verschoten pijl ? Wie spreekt nog dit graf uit en welk masker afdoende voor het nakende geslechte ? Soms, gruwend, hul ik mij diep in de plooien van haar […]
Categorieën
gebed in de regen
opgetrokken zijn de staketsels van bedrog, de geulen van de leugens met geveins gedicht, de boodschappen breed en blij uitgeboterd, de puisten kramp en nijd met rouge bedekt. barst en breek en stop met kloppen, hart. de wrede nacht vreet al mijn dagen op en zie de wereld slaat mijn ziel verrot. verlangen is een […]
Categorieën
snel
jouw handen zal ik leren het beginsel van bewegen jouw glimlach verheffen tot het snijden van staal jouw gebeden genezen, de gaten in jouw sokken stoppen met vreugde en wellust en kleurige wol jouw armen omarmen als waren het reikende lianen die arm willen worden, al onze liefde schamper vergooien zodat we de heimwee teder te […]
staartbewust vertrapt de olifant enkel dat wat lag te wachten
Categorieën
uitvaart
het gehuil in mijn hoofd benadert het huilen van god en het schrikt van zichzelf ik haal mijn handen af van mijn vlees in mijn adem komt een zware stilstand uw kop draait zich in mij om uw schouders wringen zich door mijn anus het bloedt niet eens de vogels vallen het einde valt uit […]
Categorieën
economische groei
klak plakt de lak op de kak maar de tijd als in kalk blust het gelaat van de kinderwagen voortduwende vader met een grimas van as en schel door de zangerige lach van moeder kraakt de angst door laag na laag dat zij naakt op het gladde beton van de parkingoprit te rillen zou worden gelegd met het plukje baby dat nog rest verschroeid […]
goudgeel lokt het haar heur langs de gave huid. “appelwalm” zo meukt groenig de dooie meuje in d’r meuk en ”peer” zo schurkt de myope de verf van de deurknop. “heb vertier” tiert de plezierverordeningsmachine en het lachen vertist in het sissen van de kritieke levensbeëindiger. ” ‘het zijn zij en hen en ook die daar”, maar het is wel de pakslurf […]
Categorieën
winter
de dagen duren hun uren, de hond ligt moede in het donker en de koude door de zwartste gaten sluipt binnen in de tijd. het ogenblik in pegels druipt van mijn huid en al voel ik nog jouw armen naast mijn armen graaien, in dat woeste willen val jij, glij ik, sta jij, grijpt mijn […]
Categorieën
de dageraad
en ik was onwetend als de dageraad die al gezien had hoe de oude koningin haar stad opmat met de pin van een broche, of op verweerde mannen die pedant en Babylonisch nauwgezet planeten zagen rommelen in hun baan, en sterren vervagen waar verscheen de maan, en hun sommen deden dan op kleitablet; en ik […]
de dood is een komma zeg ik en dat het lijf grijs is omwikkeld in druipende gewaden want angstig beoogt ons de mond: trek de lakens maar hoog en bol jezelf om tot kom en kom serafijntje trechter en tuiter je strak voor het drijfnat. Ik zit en ik zat en zittende zal ik jouw […]
Categorieën
big bad baby blues
het gieren zet in, het gillen vangt aan, de hemel vergrijst het grauwen komt nader het gruwen begint in mijn mond raast de lucht in mijn oog roost de hemel in mijn hals harkt de einder het licht uit mijn hoofd het gieren zet in, het gillen vangt aan, de hemel vergrijst het grauwen komt […]
Categorieën
GIGNOBITS!
Elke lente heeft e NKdeE wel weer iets nieuws uitgevonden om ons te verblijden met creatief vertier. Dit jaar zijn het de GIGNOBITS! Wat is een GIGNOBIT? Een GIGNOBIT is een vierkant plaatje van 6 x 6 cm met een tweelagige representatie van een stukske beweging/gebeuren op. Met die vierkantjes kunt ge Gignogrammen leggen, dat […]
Naarmate de cel hoger in de gradiënt komt en de feronoom- concentratie stijgt, wordt de hoek van het roer steeds scherper en de bocht steeds scherper. Zo beweegt de gameet zich in een spiraalvormige baan naar de eicel. Uiteindelijk raken de cellen elkaar, waarop hun membranen versmelten en ze zich verenigen tot een zygote. […]
Zodra het feromoon is ontdekt, begint de mannelijke gameet in een lus te zwemmen, met de klok mee. De achterste flagel wordt daarbij onder een hoek met het lichaam gezet, als een roer, en trilt snel. De gameet haalt snelheden van 0,10 tot 0,14 milimeter (10 à 12 lichaamslengten) per seconde. Lente. Een bruine […]
De lokstof, het feromoon, is een eenvoudige koolwaterstof met acht koolstofatomen. 0 Het ding zat in de ogen, dus maakt gemis gebaar van droefenis. Ik zie, ik zie een uit, een in dat niemand ziet. Het zien wordt in het ding gezogen, een kern van onvermogen, leegte en verschrompeling. Ik zeg ik zie en het gebrek wordt […]
Van de Ectocarpus siliculosus, een draadwier, hebben de mannelijke gameten vooraan een lange flexibele zwiepdraad & achteraan een korte rigide flagel, die als roer dienst doet. -1 Licht op zwarte ruggen. Glimmer is voorbij. Elk stuk leder is naar haar levend vel nog anamorf, zoals ook ik nog liefde uit die dagen bij het afval tel: […]