Sequia. Het slijm zakt vlugger in. De resten verharden tot zoutkorsten. REBAIXES. De stad wordt inderdaad tot op de draad bezeken. Bij elke straal verpulvert er een stuk van de geblokletterde korting. Give me, give me, give me a man after midnight: een vierkoppige sliert jeugd uit Parijs lurkt zich suf aan elkaar. Ça pèse, […]
wij vallen maar wij vallen niet samen het kermt & het galmt als ik je download de kabels gonzen zo al genoeg. Niet zeg ik hoorbaar het niet aan niet nee niet herhaal ik het doen buitenissig wij hebben wij hebben geen keuze immers de woorden lopen als potvissen de woorden af & op naar […]
er geen brug is, de weg klapt altijd in, de vingers willen haken, maar olie doet overal de wanden glanzen. Eén van vijf eendjes nekt zich de vijver door als een puistje inzicht op de technè van het neo‐scholastieke denken. De jagers (M/V) richten. Indien de spiegel correct staat opgesteld zullen de stralen dusdanig convergeren. […]
“Als de beweging van deze hernieuwde toeëigening inderdaad onbedwingbaar lijkt, dan is haar uiteindelijke mislukking er niet minder noodzakelijk om.” Jaques Derrida, Hoe niet te spreken. Vert. Rico Sneller, Kampen, 1997. I Zelfdruk van een werelddeel : ik had een vinger in de inkt, legde hem eruit, rolde met een vinger die andere vinger, druipende, […]
Ik zocht de bloem die in jou cirkel brandde (haar naam is uit elk boek geschrapt). Een tempel had je niet ; je bleef soms even in profiel op natbestoomde ramen staan. Je bent allicht sinds lang in walm & kreten opgegaan & wat een kerksteen ademt van de treurnis om je dood, heeft niets […]
SFE 2005/4 Gebruiksaanwijzing voor Belgische Lichamen 2 Oostende, het jaar is 2000 : er waait zout aan & roest uit de bunkers. Zon splijt het plein, James trekt de lijn, er wordt al flink doorgestapt. Een stoet weldoeners zwengelt in steeds scherpere hoek de kerkklokken aan. Torpedo’s bonzen dreigend tegen de stalen verankering, de dag […]
Scene 1: Namur, église Saint-Loup, 1866 – CB, in het gezelschap van de Belg Félicien Rops, stuikt in elkaar op de straten van Namen. L’enfant désherité s’enivre de soleil een voetafdruk geluid in grint & maanlicht op de wagen viel tot het lichaam zich weer sloot, tot het lichaam zich weer sluit. kleur bedacht ik […]
ZAKELIJK Wonderbaarlijk noem je hoe haar stem mij vangt & ik van jou versleept op harde grond bevlogen kronkels maak. Betoverend vind je elk gebaar dat ik van haar op jou verhaal & hoe haar lijf in elke streling past. Zaligmakend heet het als ik in je krul, je tongen vurig lik & al gods […]
Je daverde je diepste tonen door. Niets was ik : je dacht mij ooit een ochtend te beloven, gunst die ik in jou gegrond als bloei beleven kon. Geen tong die zich roerde. Ach, kom, de teerste ondergang die ooit een lijn beging, hoe ik je naaldhak op, je nylons in & uit je volle […]
