//dv@CEY: volgens het logbestand connecteerde het om 18:04:28 C.E.T.met ‘het Ding’, wat dat ook moge betekenen. een voorafschaduwing van de nieuwe AI-technologie? de invoertekst wérkt, dat voel ik, maar wat het allemaal te betekenen heeft…?ik schreef in raadsels naar mijzelf en met de pas hervonden Grond wens ik daar nu geen weerklank van. ik doe […]
142 – le ramage d’une mer de cheveux – BOOMSTAM het haar van Ucello (1) voor Génica Uccello, mijn vriend, mijn fantasme, je hebt deze mythe van het haar geleefd. De schaduw van die grote maanhand als je de fantasmen van je brein afdrukt, zal nooit de vegetatie aan je oor bereiken, die draait en […]
transmutatie van ‘The Colour Out of Space‘ van H. P. Lovecraft 1.ik schrijf dit neer in de hoopdat niemand het ooit zal lezen. de dood is geen ding. solfer knettertwaar haar tong zich in de bodem krult. zij dringt overal door, de wolken, de vogelshet zit in hun vleugelslag. angst weerhoudtons, maar haar dodelijke ritme […]
lees eerst deel 1, best … …je kan het je niet voorstellen, mevrouw Lundy, …”– “Susan, ik heet Susan”. Ik had genoeg van dat gemevrouw.– “Nou goed, Susan dan – je bent wel heftig è”. Er flitste een bliksem in een van die zwarte tunnels van ‘m. Ik lachte en sloeg de ogen neer. Hij […]
transmutatie van ‘The Statement of Randolph Carter‘ (1919) van H. P. Lovecraft Augustus 2007. Twee gieren glijden van Gainesville Pike de vlakte in. In de zwoele lucht leeft nog de illusie van een keuze, de waan van de vrijheid in Amerika. Een grote ventilator wiekt boven mij terwijl ik in het goedkope motel probeer het […]
141 – a thin insipid potation to drink – STAMBOOM L. Andreijev – Het theater van de toekomst In het theater van de toekomst zal er geen publiek zijn: dat is de eerste en fundamentele vereiste van het nieuwe theater; het is essentieel voor de samenleving om een einde te maken aan de situatie waarin […]
strijdlied voor twee stemmen stem 1: de woordenlijst, vrouwenstem met Noord-Nederlandse tongvalstem 2: het kader, mannenstem met zwaar Leuvens accent debuut@post_date – rev. dv@CEb
// ekfrasis van ‘maskerman’ ” De vinculis in genere, the lid nailed shut, the sarcophagus of light”Peter Lamborn Wilson, Abecedarium, Xexoxial ed. 2010, p.23 zie dit letterlijf. de op het land genagelde aarding i-kafglijdend in de trage neergang a-bnaar het eternele vlak van het niet-iets, de taohemel e-f. elk ogenblik (de letter f is hol, […]
tussen alle dingen houdt geheel wezenloosmet een vleugelspanwijdte van 22 tot 25 cmde koolmees stand, breekt zich nog een bot maar het leert toch zijn contes beter tellen. sì sí sírrr zo zingthet vale juveniel í í euhí í eyií eu í í eu (het is m.a.w. voortaanalle dagen donderdagalle dagen donderdag jaalle dagen donderdag) braambestranen stromen uit de […]
de klare Abélard (slot) Abélard met afgesneden handen. Welke symfonie kan voortaan nog tippen aan die gruwelijke papieren kus. Héloïse eet vuur. Open een deur. Ga een trap op. Bel aan. De zachte, geplette borsten rijzen op. Haar huid is veel lichter op de borsten. Het lichaam is wit, maar bezoedeld, want geen enkele vrouwenbuik […]
ik zaai in mij het lijf in mij zaai ik hetik zoek mij in wat ik zaai in mij en wereldwijd ik schrijf in mij schrijf ikmij weg. [geeuwt :: dus] klik in mij klik door mijn stroom ben iken klik en lek de code diehet zaait in mij het lijf in mij zaait mijn […]
[het moment #77] “in november pleurt de regen gaten in het donker”. de taal schift, namen verschuiven, woorden laten de zin plots los waarin ze net nog als gebeiteld zaten. klonters klank verdwijnen reddeloos in de mauve wervel van het rot. de bakkerskoeken kleven vet op de plank, de feiten draaien uit op erger dan […]
jt 139 – pauvre Antonin Artaud! – RACEAUTO De klare Abélard (2) Het is een vreemde mooie dag. Voortaan enkel nog mooie dagen. Vanaf vandaag is Abélard niet langer kuis. De strakke keten der boeken is verbroken. Hij renonceert de kuise coïtus en Gods permissie. Hoe zoet is niet de coïtus! Zelfs de menselijke, zelfs […]
[moment #76] het woord ontwaakt. het beeld verhaalt van een lijn, de lijn van een lichaam wiegend op een fiets, het schoudertje bloot (“aan mij komt geen dood “fluistert Maaike, off-screen) en meteen de lens krijgt lippen, likt en slurpt en slikt en spuwt fotonen in het kader ter fixatie voor de ingelogde godenbreinen. men […]
[moment #75] de stem is lucht verplaatst als door zwarte vogels, het oog betast het spinrag in hagen, rood omrandde wolkjes verglijden in gedaante naast gedaante, geniepig het kaduke land onttrekt zich aan de zon met een plots gesloten wolkendek. genadig is de herfst: her en der barmhartig rot grijpt bomen bij de strot en […]
De klare Abélard (1) Het fluisterende raamwerk vormt op het glas van zijn geest altijd dezelfde tekenen van liefde, dezelfde hartelijke uitwisselingen die hem misschien zouden kunnen redden van zijn man-zijn, mocht hij ermee instemmen om zichzelf te redden van de liefde. Hij moet toegeven. Hij zal zich niet meer kunnen houden. Hij geeft toe. […]
het wordt bevraagd. een ijsschots zuidwaarts drijvende antwoordt het, alsof de antwoorden niet op elke muur te lezen staan. zolang de leeuw nog luizen heeft, het noorden kwijt is, of de kluts, smelt, rilt, vloms is of schots, zegt het scheef hetzelfde in steeds weer andere verkeerd begrepen woorden. want hun oceanen bestaan louter uit […]
in flarden, wit omrand, de wolken drijven drukkend in de wolken over, belagen elkander en sluiten gestaag de lichtbrengende verte uit het duister in de ogen. het bekijkt de ochtendmechaniek, ziet hoe dauw en kilte op de huid een rilling tekenen. er wordt geaarzeld. het davert nog wanneer het naar de handen kijkt. zal treurnis […]
137- Saint Augustin me délie la ceinture – VISBAK veralgemeend schrijven tot hier toe zei ik nog niets over de tekst en het talige als expressiemiddel en de interactie met andere uitdrukkingswijzen die op het gemeenschappelijke veld van de code samenkomen.mijn concept van de geaugmenteerde schrijverij betreft wel degelijk ook een veralgemeend schrijven, het breidt […]
net nog was er omsluitend een zij, de entiteit van de beminde, een woordvast heelal waarin het niet zo hoefde. zij smolten samen in een duistere deugd, een laconieke rust, of in een andere kwalificatie van het onzegbare, de dagelijkse vondst in de woordenschat. een natuurlijke uitkomst was het hen uit het kluwen van de […]
136 – Un paradis encastré dans ses ongles – BAKVIS beginsel en metaforische uitwerking schrijven is zeer concreet altijd een handeling. elke handeling kan omschreven worden met een handelingsverloop. wanneer zulk een beschrijving de voortgang van de handeling gaat bepalen wordt de beschrijving een voorschrift, een bepalend algoritme. nu: ‘schrijf een boek over fietsen op […]
een ogenblik is geen moment. het, het moment, vindt slechts plaats wanneer de ogen zich sluiten, daar waar de geest zichzelf ontwaart en zich weet op te heffen. artichoc. hartsgedaver. de diepte van de liefde diep in de liefde van de lust. de, de iteratief van de daad, de dader, het denderen. niet zo het. […]
jt 135 – La chaîne étroite des livres s’est brise – MOEDERHUIS inleiding ‘geaugmenteerd schrijven’ noem ik dat schrijven dat zich enerzijds uitdrukkelijk wenst te verhouden tot een literaire traditie en daar een voortzetting van wil zijn, en dat anderzijds uitgebreid wordt door technieken ontleend aan de informatietechnologie. mijn experimentele praktijk van het geaugmenteerde schrijven […]
het? zichzelf? het ziet zichzelf niet meer. het is een flits ontlading in een zweem verlangen. wat is het? stempelkussen van haar huid, de stem is groeve, muziekspiraal, een wimpel liefde in de wind. wat is het? het? in deze woordenkerker wordt het nog gedwongen tot een vraag terwijl het aanbod zelf een lijden is. […]
jt 134 – Il se glisse entre ses états – HUISMOEDER Héloise en Abélard (slot) Zijn gedachten zijn mooie bladeren, platte oppervlakken, opeenvolgingen van knooppunten, agglomeraties van contacten waarlangs zijn intelligentie moeiteloos doorglijdt: ze gebeurt. Want dat is wat intelligentie is: een zich omzeilen. De kwestie stelt zich niet langer om fijn te zijn of […]
het leven is een hoed die het heeft afgezet. de hand is vingers aan een houten staaf, kaduke krukas van verlangen. zonderling. het suist als gas in het plaatsloze rijk der ondergang. de slapen raken aan een lucht die kille massa is. geluid is kraai die wormen uit de aarde kraakt, mot die schroeit op […]
jt 133 – il a des choses – WATERBRON Héloise en Abélard (2) Maar Héloise heeft ook benen. Het beste eraan is dat ze benen heeft. Ze heeft ook dat zeevaart sextant-ding, waaromheen alle magie draait en graast, dat ding als een liggend zwaard. Maar bovenal: Héloise heeft een hart. Een prachtig recht hart en […]
EERSTE SNEEUW Zie hoe zacht, hoe mooi, hoe bleek De dag te sterven lag op ’t wit mysteriekleed En hoe zacht ’t geluid der stilte het vertrek bestreek in occulte macht, nacht die de dood bestreed. Wij verheugen ons te weten dat de dingen Ook die flarden van klaarte willen drinken, En met ons mee […]
het vervloekte vervloekt de herinnering
[moment 67] (i.m. Bart J.) 2 augustus 2016. onbeholpen ons gestrompel in dit leven is, en is, en is: een stotterend gestrompel. wij, scheef geklonken lijken voor het sterftijd is, en dit: enkel in de regen schuilen en trillen en lopen kan de hemeltraan die nooit de onze is want als de poort met het […]
jt132 – j’ai l’esprit ùince comme une main – BRONWATER De Artaud documentaire met getuigenissen van vele hoofdrolspelers in de na-oorlogse Artaud-vaudeville annex tragedie… Héloise en Abelard (1) Het leven dat voor hem lag werd klein. Hele delen van zijn hersenen waren aan het wegrotten. Het fenomeen was bekend, maar ja, het was niet eenvoudig. […]
[moment 66] 26 juli 2016. een Braziliaanse wirwar van kabels buizen pijpen lijnen die zich om- en in- en uiteindelijk ontkaderen. grauwe tunnelwanden mengen zich met dikke strepen orgel en schelle graffiti barst uit in het rustpunt genaamd Lichtgloed, een eindstation (een sjofele reiszak leunt aan tegen de e van een donkerhuidige sterveling). de ondergrondse […]
jt131 – avec de sinistres pirouettes – ROOFKUNST Brief aan een waarzegster (2) De emotie van het weten werd gedomineerd door het gevoel van de eindeloze clementie van het bestaan1Ik kan het niet helpen. Ik had dit gevoel voor haar. Het leven was goed omdat deze helderziende er was. De aanwezigheid van deze vrouw was […]
20 juli 2016. het was niet meer bij haar, maar gans verzwolgen door de verstikkende zinsbouw van het onverteerbare leed.het keek urenlang het raam uit naar de bomen aan de overkant. zelden deed een woudaanzicht een mens zo immens veel pijn. er was levend geen ontkomen aan. groteske deliria. harde dennennaalden vlogen als nanobots door […]
jt 130 – la mansuétude infinie de l’existence – KUNSTROOF Brief aan een waarzegster (1) Voor André Breton Mevrouw, U betrekt een povere kamer, gemangeld door het leven.Men zal tevergeefs de hemel willen horen fluisteren in uw ramen. Niets, noch uw uiterlijk, noch uw stijl zet u apart van ons, maar wie weet welke achterliggende […]
[moment #64] 14 juli 2016. zon en maan staan in hun strak verband. asfalt is het verdunde zwart der hemelen. het spreekt staccato de namen uit die het droeg in de eerste van de drie waanzinstreden die het ter plaatse houden, het grote op en af en uit spel van de adem: uitademing met een […]
jt129 – un optimisme intégral – SCHEPIJS vanochtend las ik een opiniestuk in het NRC over wat met ‘afrekencultuur’ is gaan noemen, naar de Engelse vrees voor de ‘cancel culture’. ik ergerde mij daarbij nogal aan de wereldvreemdheid van de auteur, een historicus van wie je toch zou verwachten dat hij de actualiteit kan duiden […]
[moment #63] 10 juli 2016. het drinkt en hekelt. het hekelt en drinkt. “poëzie bestaat niet”, zo trekt het van leer. “het is een burgerlijke inventie om het ondergrondse getijde van de lyriek te keren. de taal ervan is de maskerade van het sadistische universum dat wij voor onszelf ontworpen hebben en dat de eigen […]
jt128 – l’uniformité de toutes choses – IJSSCHEP stel je voor dat alle dingen, de dingen die wij zien en betasten en gebruiken, het koffielepeltje, jouw smartenfoon, de potloodscherper, de auto van de buren en het zwaard van ardoewaan, stel je voor dat al die dingen op ons zouden gelijken, niet oppervlakkig maar echt essentieel, […]
[moment #62] 17 juni 2016. het spookt. het aardse lief dat haar bezong is weerom weg. ongehoord het vlijt zich neer bij het afwezige. er zucht een zomerse zefier op het toneel en handen strelen haren die geen aanvang hebben, enkel glans. het bracht de satelliet dapper en vaderlandslievend in de baan en stort nu […]
jt 127 – l’aplanissement de la vie – WERKDRUK ochtendtekeningske van een fictief mens. mijzelf weer als een of ander verlopen rockster vermoedelijk. ik heb mijzelf beloofd om te proberen een uitlegje te schrijven voor een tijdschrift, en meteen voel ik mij beklemd, benauwd, gevangen in de dwingende logica van een wereld die niet de […]
[moment #61] de adoratie van de geliefde in de gezangen is obstakel op de weg naar de geliefde. zijn verheerlijking ontkent haar eigenheid, daar alle heerlijkheid geheel de zijne is, en dus van haar die alles is: ontkenning. haar zaligheid ontkent zijn eigenheid, daar alle zaligheid geheel de hare is, en dus van hem die […]
jt 126 – le plan nu des sens – DRUKWERK WIE HEEFT NIET, … (slot) Die vastgebonden dood waar de ziel zich afschudt om eindelijk een complete en doordringbare staat te verkrijgen, waar niet alles overhoop ligt, pijnlijk zot verstoord en eindeloos redetwistend met zichzelf, verstrikt in de draden van een mengeling die zowel ondraaglijk […]
[moment 60] de zwoelte barst, de vliezen breken en de regen plenst, urenlang, de hele dag. je kan pas vliegen als je voelt dat je kan vallen. wat kan er anders de drang omhoog temperen, tot een vlucht vertragen? de aarde is bedreiging vol beton en achter blauwe hemels doemt de gitzwarte leegte van de […]
jt125 – Tous les rêves sont vrais – ZAKGELD WIE HEEFT NIET, … (voetnoot) Ik bevestig – en ik houd vast aan dit idee – dat de dood niet buiten het rijk van de geest is, dat hij binnen bepaalde grenzen kenbaar en benaderbaar is door een bepaalde gevoeligheid. Alles wat in de orde der […]
[moment 59] treurnis is een wrede god die alles in zijn willekeur beslist. hij verandert lachend licht in droeve duisternis, hij geeft het ’s ochtends heel de blijdschap van haar wonderlijk bestaan om het dan met het gemis weer stuk te slaan. treurnis is een duivel die de zieltogende voeden wil met liters drank en […]
jt 124 – l’image d’un panique déjà éprouvée – GELDZAK WIE HEEFT NIET, … (2) Ik beschreef net een sensatie van angst en droom, van angst die in de droom binnen glijdt een beetje zoals ik mij voorstel dat de agonie moet binnenglijden en zich voltrekken in de dood.In ieder geval, zulke dromen kunnen niet […]
[moment 58] het droomde dat ze vlogen, hun schouders in elkaar vergroeid tot monsterlijke vleugels. twee in elkaar hakende vliegende torren, spier op spier voelden zij elkaar, vel op vel, bot op bot. en onder hen verschroeide de aarde, de mensen verkoolden, de dieren de planten de vissen de vogels. duizenden bomen knakten neerwaarts als […]
[moment 57] donderdag 2 juni 2016.in het spel van licht en donker krijgt het zwart altijd de bovenhand. het is maandag en de maan is weg, het is dinsdag en de dag is weg, op woensdag is er weer geen poen en ook op donderdag geen zoen. niets daarvan is triest, wat kan er nog […]
[moment 56] het herbeleeft de overgang in een herinnering die beleving is. elke keer is het onmerkbaar een weinig minder echt, schuift het een stukje dieper in de waan van de genezing, die men dan werkelijkheid pleegt te noemen. telkens valt er een onverteerbare stilte als een gulpje waterstraal in het zand. wanneer het zwart […]