stoelen weiden ramen flessenplassen palen struiken wegentakken raven huizen boxenwinkelstraten overwegenhet reclamezeulen. stokken blazen stoelen weidenramen vijvers beken bomenslapen samen tuinen hokkenkoeken auto’s smeren zuilen. rode tractoren voetbalvelden enwitte lichtbakkonijnen schieten goedop met scheve bloemkolenbollen de anderen kunnen ons niet derenwant komt er iets nee er komt nietsdus de anderen kunnen ons niet derenwant is het […]
de vijver bevriest niet. is de eend blij dan? neen: de eend is in de vijver. invoer (2017) – rev. dv@CCZ
Ik besef maar al te goed nu
Dat je verwaarloosbaar was
plots, nu ik het zie,zie ik het gezien worden,met brede strepenvan vreugde, en dan, als een stuiterenvan dank in schokjes niets,zie ik het zien dat zich ziende ziet het zien toch maarliever vergeten. ijdelheid is zichtbaar danals het witte bot in de wonde. invoer (2017) – uitvoer 2020, rev. dv@CHe
Verlaten stratenHet lied van de schemerRustende wolken De kerkklokken luidenEen vogelschrik huivertWat vogels die rillenIk zag je en zag dat het tijd was Vergane bloemenVergane foto’sVan vergane levensJouw lichaam wachtOnvoldaan wachtEn zonder spijtHet lege hartHet hoofd in de handenIk hoorde het zeggenVandaag is het tijd Zwaar zakt de zonOp moeder de bergLoeiende koeien Dromende koeienDe […]
is het LAIS die het ziet, haar blanke vuur van huid verhoogd met manestralen? zijn het in die wilde baren daar haar ranke hals, haar ogen die het licht doen dralen voor het in de nacht verdwijnt? bepalen achtergrond en kleed ’t goddelijke lijf, en maakt het huis als code haar verblijf? maakt herkenning voor […]
Toen God de werelden schiep waren ze daarvoor, zonder vormEen leegte behalve in zijn grote oog dat alles al had gezien dat was, is en zalHet eerste wat hij schiep was geloof ik hoewel de bijbel ons dat niet verteltHuilende kinderenZoals dit nog weerspiegeld wordt wanneer kinderen geboren wordenHoewel alle dieren ongetwijfeld huilen bij geboorte […]
paleis waar het de rijkdom dood bezit,en honderdduizend soorten duisternis,geheiligd schrijn waar niets het niets aanbid,verloop van tijd, vrij van gebeurtenis,plaats die maakt dat er weer ruimte is.het is herhaling die zichzelf herkent,vervormde uitspraak van een dode vent.de code dreunt hier vers na vers voorbij:een duren van verveling dat nooit went.kom, schep er nog wat […]
EPILOOG niet met het denkenniet met het dichtenniet op uw wenkenniet als betichte niet als verwendevoor snoepgoed gezwichteniet als de fluitervan flier en geflodder niet met mijn handenin’t bruin van uw modderniet als gladjanus, nietals paljas maak ik het af met hamer en koevoetbreek ik het afmet hamer en koevoetbreek ik hier uit met hamer […]
