Hoor jij ook de trage nijd die takt in de bomen?Alleen een boom kan dit dulden. Alleen jij kan dit lezen. De dichter is de ekster op de galg die schettert om hun kromming. De andere treurt dat er mens is. Het zou alsnog kunnen, schildert het landschap, het dansen, de myrte. De bedding kreunt […]
[drieluik uit Vlak 11 van ‘Het Pad Van de Wenende Nacht’, broncode voor een stuk algoritmisch klanktheater, nog niet gecompileerd – deel 3: slotmonoloog van Izeganz] besmet waren we al. wat hen uitstraalt bedekt mij,wat hen opjaagt en jent,het stroopt mij in en bedruipt mijde walg staat in mijn holtes te lillen,te lezen waarin ik snelde ooit, en […]
[drieluik uit Vlak 11 van ‘Het Pad Van de Wenende Nacht’, broncode voor een stuk algoritmisch klanktheater, nog niet gecompileerd – deel 2: Izeganz smeekt nog om genade maar kent de wet van het einde] schep mij uit, ontader mij, verbrandt mijen stop je hand in het roet,maar laat mij niet wegwaaien. hou je pinkje […]
noot 29/11: de inhoudstafel was nog die van de vorige editie, dat is nu gecorrigeerd.
[drieluik uit Vlak 11 van ‘Het Pad Van de Wenende Nacht’, broncode voor een stuk algoritmisch klanktheater, nog niet gecompileerd – deel 1: de welhaast dagelijks stervende zanger Izeganz tot zijn Reva die hem al even bijna dagelijks verraadt] balanceer jetaalstaal op hetkoude tongpuntjevan bv. de schone van Li. plof het mes schroevendin mijn onbuigzaamheid:dit […]
Nu het niet meer ik en niemand is, geen letter meer van elke naam die men het gaf de zijne noemen mag, niet één steen of lijf of woord of cent of macht bezit, nu wordt de hemel hel en zwart wordt wit. Uit het goede wordt het kwaad geboren, al zijn liefde gaat in […]
de straten garen wit. wiestaat er nog op vanonderdit doodsvette dekbed? kloek, hanig, oorlogsvaardig,zegezeker zoals bazen die hunknechten de oren afrukken? een zin zeist de stilte maar zie: uithet niets bloedt het nietsuit in niets, ongezien. bij elke zeven rijdt er een wagentje voorbij,dan kan je instappen. dat is alles:profetenessence. invoer (2017) – rev. dv@CAZ
plots duurde het niet zo lang meer dan anders dat ik dromende ik was zoals u mij kent, lieve glijzieke beschubde, en vervolgens dat ik een mini-slang was die in huidplooien als in verse lakens glijdende was, de wasmiddelgeurtjes van het linnen in mij opnemend. maar: ‘dit kan niet’, dacht ik dan, en jij zei: […]
Otium divos rogat in patenti Horatius Oden II, 16 ik weef een kleed van louter woordenrond de leegte die ik ben.ik knoop de naaktheid van mijn gruwelin de zakdoek van mijn vel. ik draai de vloeken die ik stotterin mijn loeren naar genot.ik meng mijn sjankers van verdrietin het restgat van mijn hart. ik glij […]
