Het Harusmuzeprogramma is een praktijkgericht tekenprogramma ter instructie van de NKdeE-neofiet (aspirant Kathedraal-Auteur). Het verplicht de neofiet tot zich dagelijks minstens 1 keer te oefenen in de grafische expressie en stelt haar in staat om een diepgaande kennis van het Boek der Veranderingen te ontwikkelen.
Als het wat meezit krijgt de neofiet ook de kans om op een onthechtte maar toch onmiddellijke wijze te leren omgaan met haar meer onbewuste verlangens, onverschilligheden en afkeren.
In het gebaar ligt de emotie immers zichtbaar in de hand: cultiveert men het gebaar dan ontwikkelt men tezelfdertijd de hanteerbaarheid der emoties.
Ontstaan
Er werd op voorgeschreven wijze tijdens een Asemische Formance op 14/05/2018 een ‘Werkende Invocatie van de Muze’ aangemaakt (WIM: de benaming vormt afgekort dit letterwoord als eerbetoon aan de in 2018 overleden Leuvense milieu-activist Wim Merckx, een zeer sympathieke, eervolle en gedreven man die ik mocht kennen).
Die WIM is een geheel van vlekken die met enige welwillendheid de contouren van een vrouwentorso heeft, doet wat aan de Venus van Milo denken. Het werk hing in die tijd aan het voeteneinde van mijn bed.
De eerste faze (Harusmuze 1-130)
Elke ochtend bij het ontwaken maakte ik in bed een tekening, zwart op wit in houtskool, potlood, pastel of crayon. Na het opstaan voeg ik daar kleur aan toe, indien de tekening dat lijkt te vereisen.
In de tekening probeer ik beelden uit de droom van die nacht te verwerken, maar vaak herinner ik mij niets. Het staren naar de WIM helpt bij het vinden van inspiratie (vandaar ook haar benaming, tiens) als er zich geen droombeeld aanbiedt. Of je bladert wat in een van de talloze reproductieboeken die je in de Kringwinkel voor Geen Geld kan kopen en kopieert/bewerkt iets daaruit. De Oude Meesters zijn uitstekende tekenleraren, ook.
Bij de koffie, met de gemaakte, ingekleurde tekening voor mij, raadpleegde ik dan het I Ching orakel op de klassieke wijze, die met de 50 duizendbladstokjes.
De bedoeling is dan dat ik aan de hand van de omschrijving bij het gevormde hexigram, inclusief de veranderende lijnen, een titel (/bijschrift/tekstje) bedenk voor de tekening van de dag. Voor de explicatie van de hexagrammen gebruik ik het gekende werk van Ritsema en Karcher, ISBN 90 5637 001 4 en sinds #100 ongeveer ook en vooral Liu I-ming’s ‘De Innerlijke I Tjing’ in de vertaling van Schippers ISBN 9021529837. Sinds Harusmuze #130 gebruik ik veelal de NL-vertaling van het hexagram uit dat laatste werk.
Op deze manier combineerde het Harusmuzeprogramma een klassieke divinatietechniek met een toch wel erg Jungiaans aandoende, maar geheel open, creatieve raadpleging van de onderbewuste fantasie.
Deze ochtendmeditatie vormt steevast het meest aangename gedeelte van de dag en de raadgevingen die ik in de titels tot stand laat komen helpen mij enorm in mijn streven naar geestelijke rust, tevredenheid en algemene creatieve opening voor het Gebeuren in en rond mijzelf, een zelf waarvan ik naar ik mag hopen de ontzettend trage maar uiteindelijk sowieso algehele oplossing (‘dissolutie van het ik’) in alle vrede mag beleven.
De tweede faze (Harusmuze 130-222)
Vanaf Harusmuze #130 wordt er daags voordien een input voorzien en gebeurt het tekenen ook niet meer in bed maar aan tafel, dus verder verwijderd van de al dan niet herinnerde droom.
De input die voorzien wordt is een ‘primitieve’, eenvoudige en louter gebaarlijke schets gemaakt met de app Adobe Sketch op een android tablet (in dat programma ’teken’ je met je vinger op het tablet scherm). Deze schets wordt ’s avonds gepubliceerd op mijn (publiek) profiel op Facebook en gedeeld op één van drie groepen van mensen die zich met Asemisch Schrift bezighouden. Bij die publicatie wordt telkens ook in een comment in java-programmeerstijl een Engelstalige omschrijving of aanduiding meegegeven van de gedachtebeweging die ten grondslag werd geacht aan het getekende gebaar.
Die digitale content wordt dan ’s morgens verwerkt met ‘klassieke’ analoge middelen op papier. Het Harusmuzeprogramma kan nu volop gebruik maken van de techniek van het koppelen van input en output zoals die al getest was op basis van het asemische schrift in de praktijk van het Asemisch Lezen.
De lexicale output van de I Ching raadpleging tijdens de ochtendlijke meditatie na of tijdens het voltooien van de tekening op papier, het (licht tot vrij expliciet) moraliserende karakter daarvan, samen met de Engelse commentaar bij de digitale schetsen, maakt dat je bij het geheel van de dagelijkse output kan spreken van een hedendaagse vorm van het embleem: een innig verweven eenheid van tekst en beeld. Het meditatieve karakter van deze praktijk sluit dan weer mooi aan bij het lopende Scève-onderzoek, waar we in diens Délie een soortgelijke meditatieve verstrengeling van beeld en tekst vinden.
Het embleem als gegeven is voor de NKdeE bijzonder interessant omdat het vanuit een Taoistische inspiratie de integristische aanpak van de linguist Roy Harris in de theorievorming rond taal en teken volgt.
De Harusmuze gaat recursief (derde faze 223-heden)
naar het einde toe van de tweede faze worden de inputtekeningen alsmaar soberder, er wordt meer gezocht naar het pure gebaar van de betekenis geving. En zo komen we uiteindelijk uit bij de basis van het schrift, de lettertekens en verder nog, de cijfers. Verder dan dat kunnen we in die uitpuring niet gaan (tenzij in het asemische, maar daar wil dit programma niet geheel induiken) en daarom keert het programma oop op zijn stappen terug en gaat het de eigen output als input nemen. Vanaf #223 wordt de getekende output digitaal omgezet in een ‘Autodesk sketch’ – een gratis tekenapp op tablet – en wordt de I-Tching ‘stokskensmeditatie’ gedaan met de spreuk van de overeenkomstige ‘Harusmuze’ als input.
Onderweg worden de input-harusmuze ‘gecorrigeerd’ door de auteur aan de hand van de in het programma verworven inzichten.
Duiding van het Harusmuzeprogramma in het geheel van de NKdeE
Het Harusmuzeprogramma vormt samen met het Meditatief Schrijven op dit ogenblik (augustus 2018) de kern van mijn persoonlijke de-ontologiseringspraktijk, een bewustzijnssanering die het ideaal van het Niet-Zijn nastreeft. Deze praktijk gaat zoals u zal merken naadloos over in een creatieve praktijk die de creatieve beleving laat primeren op de productie met een sterke nadruk op anti-elitaire en dus open en participatieve en op het helende, therapeutische karaktertrekken.
De praktijk wordt in haar geheel zoveel mogelijk online, geheel vrijblijvend en gratis raadpleegbaar gedocumenteerd in de vorm van ‘NKdeE programma’s’ en als een uitwerking van wat ik ‘exemplarisch activisme‘ ben gaan noemen, minder een ideologie dan wel een houding die zich terugtrekt uit de wereld en op zichzelf plooit om zich als een mogelijk voorbeeld van uitweg aan de anderen aan te bieden. Elke houding kan uiteraard ideologisch geduid worden, het is een gekende paradox die geheel onbehandeld mag schijnen te midden de leer van het niet-handelen.
Uiteindelijk zijn deze programma’s slechts willekeurig te onderscheiden van het ene programma dat de Neue Kathedrale des erotischen Elends is, maar ja, tja , een mens wil zo graag voor de weinige lezers toch wat overzicht en vatbaarheid bewaren è.
De benaming van dit programma komt van de oude praktijk van de ‘haruspex’, zie aldaar…
allez vooruit!
