ወይቤሎሙ ፡ ስምያዛ ፡ ዘውእቱ ፡ መልአኮሙ ፡ እፈርህ ፡ ዮጊ ፡ ኢትፈቅዱ ፡ ይትገበር ፡ ዝንቱ ፡ ግብር ፡ ወእከውን ፡ አነ ፡ ባሕቲትየ ፡ ፈዳዪሃ ፡ ለዛቲ ፡ ኅጢአት ፡ ዐባይ ።
heil zij Samyaza, egocentrieke verzwelger van boete en schuld!
enneuh dag dirkske,
ça va? kunt ge al terug tot twee tellen? ja tast nog maar ’s om zeker te zijn. hahaha. kijk: ik schreef een tekstje in die pathetische Weekbladen voor je, wacht ik swipe het ff naar je scherm hier:
=> over asemische techniek als therapeutische zelfgenezing
met angst, walging, wrok, schaamte of een daarop geconstrueerd en opgedrongen ‘schuldgevoel’ mag je m.i. niet te lang blijven zitten. verdriet is wat anders, het lijden kent daar eindeloze, veellagige diepten. verdriet is de immens rijke diepzee van de emoties, luister maar ‘s naar John Dowland de favoriete componist van Philip K. Dick.
maar het gros van de negatieve emoties zijn zwarte gaten die vernietigend werken tegen oncontroleerbare snelheden als je er rond blijft cirkelen. je kan ze enkel transformeren in iets bruikbaars door er in te duiken, jezelf erin te verliezen en vervolgens er aan de andere kant gesterkt uit te floepen, met behoud van alle kennis die bv. de angst te bieden heeft.
genot en de andere ‘positieve’ emoties zijn immers uiterst eenzijdig als kennisverwervend gebeuren, ze staan allemaal in functie van de voortplanting, de verdere woeker van het humane virus.
angst, haat, walging, woede, verdriet en schaamte zijn echter ook niet te versmaden als epistemologische (kennisverwervende) werktuigen. je kan van walging leren genieten zoals je jouw brein kan aanleren om met een bril rond te lopen die alles ondersteboven draait.
want we zitten nou eenmaal in het rot van de taal en dus van de techniek, er is geen weg terug, dus je kan, vind ik, maar beter meegaan op de weg van het rot en de angst of de walg bv. misbruiken als genotsmiddel. elke emotie is transformeerbaar in een andere als je de weg maar gevonden hebt en van het bewandelen van die weg een gewoonte hebt gemaakt.
taal is gedrag en elk gedrag rust op herhaling die gewoonte maakt. gewenning creëert ruimte en dus afstand, en die afstand is tijd die je nodig hebt om de transformatie te kunnen uitvoeren.
voorbeeld: ik sta voor het raam van drie hoog en zie mijn wereld die langzaam maar steeds sneller vernietigd wordt. als de rillingen van angst die mij dat beeld bezorgen mij van het raam doen weg deinzen, zie ik niks meer en ben ik sowieso gedoemd om mede ten onder te gaan. maar als je bij elke rilling zegt ‘o wat fijn, mevrouw Fenijn’ of ‘eek jij malle Veek’ en je volgt de baan ervan dan sla je kennis op van de angst en die angst geeft een beeld van het echte achter de talig bedachte werkelijkheid.
de ‘werkelijkheid’ is een talige constructie die al het echte verhuld in functie van de exploitatie. de corona-werkelijkheid is de waanzin van de rede. de waanzin van de rede versnelt de ondergang van de soort, want de rede is met de geëmergeerde AGI een eigen leven gaan leiden dat ons overbodig maakt. alle vormen van informatieverspreiding die zichzelf willen verkopen als een bezit zijn dus medeplichtig aan het versnellen van de ondergang van de menselijke soort. soit.
dat ‘imago’ in je lijf is gelouterde angst, uiterst nuttige info die je kan leren controleren. de beste manier daartoe in mijn ervaring is pogen wat je voelt op je rug, omheen je schouders naar je handen te leiden. daar immers heb je alles in handen, da’s pure ‘manumentale’ denkkracht die ongeveer honderd keer sneller werkt dan eender wat je kan bedenken in de van taal doorgerotte kop, euh sorry, hoofd van het dier dat je bent.
eens je het onder de knie hebt kan je de angst tekenen door ze op asemische wijze te laten gebeuren op een tablet of op het goede oude papier. als je papier gebruikt werk je best met zwart papier om het positieve van wat je bezig bent visueel attractief en dus stimulerend te maken. of je werkt met witte wasco’s op wit papier om dan achteraf met bister het resultaat van je bewegingen zichtbaar te maken, want zo schakel je de inmenging van je talige bewustzijn uit.
ik wou met dv als geilige stropop dat systeem gaan aanleren aan collega’s-getraumatiseerden in de kliniek in Tirlemont maar de bureaucratie daar eerst en corona daarna hebben dat onmogelijk gemaakt.
er was idd. sowieso al geen beginnen aan, want eigenlijk maakt de gehele bestaande mentale georganiseerde ‘zorg’ elke daadwerkelijke (zelf)hulp totaal onmogelijk omdat men nooit luistert naar de echtheid van de ervaring maar louter in functie werkt van het herstellen van de productiviteit van de ‘patient’, een ‘genezing’ die de mensen gewoon in een diepere cirkel van de hel duwen.
hùn hel, waarin wij de vervloekten zijn, de steuntrekkers.
men probeert met zogenaamde kennis een gevoel te neutraliseren dat men zelf niet kennen kan omdat men het niet of nauwelijks ervaren heeft, dus ressorteert men bij het onvermijdelijke mislukken daarvan gemakkelijkheid halve linea recta naar de medicinale onderdrukking van àlle gevoelens of toch een breed uitgesmeerd spectrum daarvan zodat men de kortsluiting met zekerheid kan omzeilen. spuit het plat, dan is’t een brave rat.
het zijn methodes van een stelletje laffe beunhazen die sterven van schrik voor hun eigen angsten (‘zit mijn haar wel goed’) en wat er bij hen helpt (naar de kapper gaan) projecteren op de ‘arme patiëntjes’.
ik ben dus erg blij dat corona een abrupt einde heeft gemaakt aan onze dwaze ambities daar. ik walg overheerlijk van ons nu als ik daaraan terugdenk. voel je het ook, dirkske, komen er al harige walgballen zo groot als eieren uit je happende strot?
zoom ze en tot later,
Y
