handjes doe ter stond uw plicht sleur de ballon van de gedachten binnen in de schuur en duw en wacht: zegt het ‘snik’ dan is het deurtje dicht. vrij naar ‘The Balloon of the Mind’ van W.B. Yeats (170) The Balloon of the Mind Hands, do what you’re bid; Bring the balloon of the mind […]
geen vrees of hoop kent het stervende dier; een mens aan ’t eind is enkel vrees, is hoop; vaak is hij gestorven al en vaak verrezen weer. een leider, trots kijkt recht in de ogen van moordenaars en lacht om het stopzetten van lijf; hij kent de dood als geen ander – gemaakt in zijn […]
ongezuiverd wijken de beelden van bij dag; dronken imperiaalsoldaten liggen strijk; nachtweerklanken wijken, nachtzwerverslied volgt op grote kathedralengong; onder ster- of maanlicht de koepel veracht al wat de mens is wat louter complex is het razen, de dras, het menselijk ras voor mij vlot een beeld, mens of schim, schim meer dan mens, meer beeld […]
waanzinnig van het vele baren te stulpen hoog staat naakt de maan; door haar verglijdend wanhoopsoog een manesteek ons toegedaan wij tasten, talen tevergeefs naar vruchten van haar lijdensbaan. kinderen duizelig of dood! toen zij met maagdelijke trots voor ’t eerst de berg op trad wat ’n woelen daar te lande plots hoe elke voet […]
in tomben goud en lapus lazuli scheiden de geheiligde lijven wonderbaarlijk olie af, violentocht. maar onder dikke lagen drentelklei de vampiers liggen zwaar van bloed; hun doodskleed bloederig, met lippenvocht. vrij naar Oil and Blood van W.B. Yeats In tombs of gold and lapis lazuli Bodies of holy men and women exude Miraculous oil, odour […]
ingewikkeld met elkaar verweven gleed de zon doorheen de stroom en heel mijn hart leek blij daarbij: dat domme ding dat ik daar deed nam echter al mijn aandacht mee berouw grijpt vast mijn dichterslurven; wat ben ik, hoe zou ik denken durven dat ik mijzelf gedragen kan beter dan een gewone man? welke stroomsteek […]
vrij naar “Gratitude to the Unknown Instructors” van W. B. Yeats
ik blader door het zomerzonnegoud en scheur de wolkenranden uit de lucht of laat van wintermaan een langzaam licht zinken in een web van storm en schicht maar alles wat ik zo bekijk vermaakt mij tot een respectabel lijk wat werd gezegd, gedaan zo lang geleden wat ik gelaten heb, wat ik niet zei het […]
zevenenveertig pas mijn cijfer stond ik, een vader alleen, onder een wilg aan een vijver bij zonlicht dat op water scheen, licht dat uit het zicht verdween. de wilgentakken kribbelden zacht hun wiegen in de wind op mij en plots mijn lijf schoot vol en vrij van daar was ik en alle pracht lag klaar […]
