“Het woord fonkelt in bewogen breinen, restlicht pijn reconstrueren we met glans: wanhoop ebt tot golven innig samenzijn. Je rukt & de algen druipen als slijk op je arm. Het hele ding was water, al het vlees druipt rot er in. De aarde is ziek. Onmachtig wij woekeren verder & ’s nachts amechtig wij liggen […]
liefdeskunde
