stilte, verwachtingsvol span de ijlste toon die ver- nee. wacht nog, betwijfelelk begin, verzwijg zolang (hou de adem in zolang) het woord dat tot verdwijnennoopt. bewaar de stilte, ver-zwaar ze met je aanzet tot zwijgen. wachten. stilte. inputtekst (1992):
“In ’t dakraam toen getekend stond: de maan,zijn lach in ’t glas, die schoorsteen daar die vingin’t zwart geschreven klanken van haar naamdie daar voor even in de tijd gelijk geweven hing. Bemerk ook het ontbreken van kleur enin zijn dromen louter droefenis die nacht,en hoe dan ’s morgens de zonneprachtin Het haar licht verspreidt […]
Het draagvlak zweeft, waarop jij mij omarmen wil: een web verderf, een bladerdek met in elk blad een nerf die met een knak zijn tak afvallig werd; een laagje daad, waaronder niets jouw ijle droom wil ankeren. Of weet je niet dat in luchtledigheid jouw liefde eender valt als lood? Ik adem en rond het […]
AVIS Argumentum : Hunc miseri tumulo ponentem corpora nati garrula limoso prospexit ab elice perdix et plausit pennis testataque gaudia cantu est (Ovidius, Metamorfosen VIII) Heropen hoe het niemand is en daal in cirkels af, stoot door het dorre vel en grijp naar wat twee vlinders van hun vlucht bewaren. Bol dan driemaal de zeven […]
II Er was verhevenheid die losgewaaid op marmer rustte: een waas in cirkelvorm, dor gras, of als het binnen was, de geur van hondenhaar indrukbaar tot een plaatje harde draad. Er was een zondvloed van al vluchtige en jij die haar getrouw het brood doormidden brak en heersers met de kruimels voedde. Maar niemand had […]
ARTES Argumentum : ‘Icare’ dicebat : pennas aspexit in undis devovitque suas artes corpusque sepulcro condidit, et tellus a nomine dicta sepulti (Ovidius, Met. VIII) I. Aldus (en onaflatend wordt de naam in verse graven bijgezet) heeft het jou steeds bestaan : een lijn vraagt in het leven om bevestiging, je draait een krul om […]
VAL Argumentum : tabuerant cerae : nudos quatit ille lacertos, remigioque carens non ullas percipit auras, oraque caerulea patrium clamantia nomen experiuntur aqua, quae nomen traxit ab illo. (Ovidius. Met. VIII) Het is al weg van hem. Een eilandligt met honingraat van stratenver beneden jou in zee geplakt. De mensheid faalt. Cirkels kan jemet een […]
IV. Minos brult en brengt zijn val in kaart,hij stoot zich lachend het bloedin cirkels uit: zijn hoon is wet,zijn stank het deken op je bed. Hij noemt het zoon: ‘Mijn zoon, haar lijf lokt dood in elke toonaard aan’.De hand die om de laatste veereen touwtje snoert, trilt, verraadtdat niets in hem het nog […]
III Want waar het dolend tussen prisma’s herfstzon tegen meubilair aanliep en nagelstof verdiept in boenwas trof en pijltjes blond dat rond een glas haar schijn van daar te zijn in glans die uit de handen gleed, ontbond, ontstond in stilte ’s nachts de brand, en waar er ’t razen was van de lome reus […]
II. Haar zang ligt in die steen begraven : de melopee die dalend tot haar stille pit, voldragen uit haar vilten nacht jouw kille land ingleed, brak bevend op jouw zwijgen af, verglaasde bij je adem, viel in scherven uit wat eens een blauwdruk leek maar samentrok tot van dit oord de guurste donderkop. Op […]
KRETA Argumentum : Daedalus interea Creten longumque perosus exilium tactusque loci natalis amore clausus erat pelago (Ovid. M. VIII). I Een klokkentoren trekt zich aan afwezig brons de hoogte in. De windhaan kriept het duren uit en slaakt de tijd die wereldwijd zichzelf verzet. Het landschap in haar schijn komt hedennacht de uitgezette lijnen niet […]
Een mondvol spuug en bloed dat kelderkil een tel zijn kin aankleeft, glinsterend oplaait in een streep Napolitaanse zon: felst bevochten landkaart is zijn avondmaal dat even van zijn zwartop dode bleekte, te dun gezaaidesliertenbaard niet scheiden wil. Ikheb geen land en bovenal, sprak hij terwijl il Duce al de gal van’t vaderleed in toorn […]
In vreze van larven die traag het ebbenhout tot weerloos stof vermalen, wanhopig om regen die de hete twijfel voor de vraag van antwoord dient, rillend om warmte die het geroofde ei gaaf de grauwste bek uitstoot, kokhalzend het leven aanbeden als de dood voor aalgladde dageraadswoorden.
De dag kwam aande dag die aan de dag kwam als de aangekomen dag : een bloemknop openbrak(in bloei gebroken dag) die hoopvol open knoopte, brak en liggend daar zichzelf met bloem in bloei verblijddeop de aangekomen dag,dacht zij, die zij was : bloemin hem die in haar bloei vergaande was (zo verde bloei reikt, […]
Het opgespannen doekwordt grijs en zwaar van de dauwboven de pratende hoofden. Haar toegewijd reikt jouw handen raakt niet haar,maar zich in onmacht rekkendehet doek en van de donkerrode lucht op voorspraak van goden beducht,glijdt in je palmen breekt de druppel vochthaar toe en op haar bovenlip staat even zilverals een omkartelde wolk de daghet […]
Een duimbreed telkens schuift heel wit het schip de kustlijn af en aan van Nazaré. Haar voorbeeldig getaande huid is door het blauw boven de duin zo scherp omtekend dat het afdrukbaar is, op de gekende tegels bijvoorbeeld waar hetzelfde blauw dit land is ingebakken en zich onder glazuur van aanraking onthoudt. Snel, besef je, […]
Het rillen dat je om haar voelde is net zo weg als zij. Ze heeft je de regen gelaten, wind in een cirkeltje brand in je jas en het lome virus van herfst in het gras, het blad, een glas. De dag herhaalt de daden slaafs en wat zo stapsgewijs het einde in het midden […]
“When i died last, and deare, I dye” John Donne – The Legacie je kijkt haar aan en zie je niet het zich verstrijken al nog voor het aangebroken is? al het gezegde, wat je zei dat er niet was, en wat je niet zei en hoe verkleumd iedereen? je kijkt haar aan en zie […]
het vergezicht trekt trillend aan de bladhemelen sleurt de nevel neerwaarts op een wilg die stram met twijgen strooit, knoestig frunnikt aan Aurora’s zijden zoom. het lacht. “schoonheid giechelt als jij grapjes maakt, mijn lief.” het land is stil, het verre rood verkilt er. een spin gaart uit een oude monitor haar draad.het licht is […]
pictoraal verschuift het rode raam naar af en insgelijks de voet gaat op de vloer verkleuren van goud naar weke bleekte. vette aders spellen blauwe hemel om tot hel van vuur en ijs. trilharen in de geeuwstorm, de kijkende bollen tollen in de gaten en de wenteltoren waggelt nog vol onnavolgbaar vluchtende draken die het evenwicht […]
elke schaduw maakt op eender licht een lijn.het zien denkt afstand tot een krasafwijkend van de kras die beeld wil zijn,geslepen spiegel van het zicht dat was. de tijd wordt door elkaar gehaald op glas. de gruwel staat met leven oog in oog het scherpste beeld blijft altijd scherf, lijn die van de dood het […]
huid is om haar afgewonden, vlees tot lor en lap geknipt, gewrichten uit de kom gedaan, spier en bot met zilt en spiritus begoten, tong door bloed en bleke gal gehaald, aders tot een droge bol gerold, stem heeft zich tot witte ruis verscheurd. hier, jij bent en treurt niet meer, stilte klopt de maat in […]
het weet hoezeer de overslag, het uit nachten uitslaan van wat het was, wou zijn, het bij het omslaan tot besluit, de opstand die nu beginnen zou, de tot de adamsappel opgeknoopte wet, het rond vertier geweven stalen net in het zicht van de aangewezen staat, de taak, het hakkelen naar daad, in het licht ook […]