LAIS (voorheen DAPHNE/DIANA) is een reeks van 449 dizains, een hedendaagse herschikking van de Délie van Maurice Scève, een werk, verschenen in 1544, dat op haar beurt veelvuldig verwijst naar de 366 canzioniere (del vario stile) van Francesco Petrarca’s grote Liedboek. Een dizain, in de strikte vorm die Scève (en ook ik nu) hanteerde, bestaat uit tien verzen van tien lettergrepen in een vast rijmschema (ababbccdcd)
(Alle LYLIA-teksten tot dusver zijn aan (een eerste) revisie toe, ook al omdat ik besloten heb om alles conform het rijmschema van de Délie van Scève te maken. De revisies verschijnen hier voortaan genummerd met een verwijzing naar het oorspronkelijk schrijfsel). [fladder] Er is misschien een raamverhaal, een zijn Waarin jouw lichaam vast staat als […]
(Alle LYLIA-teksten tot dusver zijn aan (een eerste) revisie toe, ook al omdat ik besloten heb om alles conform het rijmschema van de Délie van Scève te maken. De revisies verschijnen hier voortaan genummerd met een verwijzing naar het oorspronkelijk schrijfsel). [mozart had geen weet van die kavekes] Er hangt bloed aan mijn glas, ik wou […]
Stijg jouw negentigduizend mijlen hoog & Zie de nietigheid van elk verlangen: Hoe groot ben jij? Het leven is een boog, Alles is aan onze zon verhangen, Hoor hem stralen diep in de gezangen. Hemellichaam jij, ingelijfd in mij & Ik verdwijn in jou & niets zijn wij, Een trilling in een trillen dat verschijnt […]
PDF-bestand van deze teksten [tussen de haken de titel van de originele post] [constellatie] De dag slaat aan & ik ontdubbel mij In wat ik was & daarvan emulatie, Verbeten leed & alom licht rond mij Waarin jouw huid verschijnt als simulatie Van haar schoonheid, zulke constellatie. Maar niets van wat wij maken hier of […]
Ik zie je lopen in een tulpenveld, De zon verbleekt je haar tot schittering, Jij breekt mijn blindheid open met geweld, Mijn zwart verdaagt, er komt een glinstering, Nu ik bezwijk voor jouw betovering. Er komt een oproer in mijn barre land De kleuren rukken op van aan de rand. Karmijn, turkooizen, roze, Pruisisch blauw: […]
Alles wat ik wou, zo zacht & ondoordacht Werd koud & hard, realiteit van steen, Afwezigheid die ik nooit had verwacht, De duisternis waar ooit jouw licht verscheen, & Van die vele stralen geen, niet één. Jij bent vergaan tot schimmen in mijn hoofd, Zwarte nevel waarmee ik ben verloofd, Mijn oude trouw aan jou […]
Jij hebt mijn woelen met jouw zijn verstoord; Mijn daden zijn in taal & jou vergaan; Ik ben voor jou slechts voornaamwoord: Bestaan is toch geen ik, maar ondergaan Wat er ontstaat & daarin opengaan? Ben ik verkeerd als ik het leven wil, Met jou erin & warm & zacht & stil? Droom ik dan […]
met dank aan Tanja Maes De nacht sluit aan de nacht, ik kom niet vrij. De dag is aan het duistere slechts braam. De avond valt, jouw lijf verschijnt aan mij: Jij danst daarbuiten in een duister raam Jij zingt er zacht & fluistert zwoel mijn naam. Jouw ogen zijn als felle lampen klaar, Jouw […]
Ik jaag op jou door donkere nachten & Zoek in wouden naar een spoor van jou. Jij, godin in ’t diepst van mijn gedachten, Wuift & lacht & wil niets van wat ik wou Hoezeer ik ook genade wil bij jou: Een ogenblik, wat woorden, zacht & stil. Jij bent van heel mijn wereld stil […]
