LAIS (voorheen DAPHNE/DIANA) is een reeks van 449 dizains, een hedendaagse herschikking van de Délie van Maurice Scève, een werk, verschenen in 1544, dat op haar beurt veelvuldig verwijst naar de 366 canzioniere (del vario stile) van Francesco Petrarca’s grote Liedboek. Een dizain, in de strikte vorm die Scève (en ook ik nu) hanteerde, bestaat uit tien verzen van tien lettergrepen in een vast rijmschema (ababbccdcd)
Er heerst voldaanheid onder de mensen: Zij eten goed, bedrijven met elkaar Meermaals per week de liefde, zij wensen Elkeen wat niet te krijgen is dit jaar, Maar hun gemis vormt met geluk een paar. Ik wring mijn handen langzaam in elkaar, Mijn vingers zoeken mij, ik ben niet daar. Ik heb mijzelf aan winden […]
Wij dwalen rond, & in duister schuilen wij: Nare schaduwen, van onszelf ontdaan Het licht viel weg & zonder tijd zijn wij Erger dan dood, wreed zinloos bestaan Nergens vandaan, nergens nog heen te gaan. Van uw al is slechts verdriet gebleven Van al uw licht is niets ons nog gegeven Dolende zuchten wij klachten […]
Uw licht bevat het vallen van regen Zoals het donker de aarde in zich draagt. Uw glans is ons als stralen gegeven Dat door verdriet tot schoonheid wordt vertraagd. Ik heb u lijfelijk uitgedaagd, Ik heb u in een krans van tijd gezet. U lag ontdaan van mij, u werd als wet Verdaagd tot ons, […]
Ik leef u uit in oude godentaal Mijn handen gebieden, u plooit gedwee Mijn armen ontbreken uur, u wordt staal Van ons verdwenen ijs, vuur wordt weer zee, Vereisten doel, uw golven reizen mee. Ik lees & schraap mij vezels uit het bot Ik ben te laat mijzelf, mijn taal is rot, Ik vreet […]
Nu, na mij en het alles is voltooiden in het ik woorden scharnieren zijn,schoppende klank, zin, jij boven het ooitin ’t vale licht van moederlijk te schijnstaande kardinaal van het briefgeheim,nu kan ik u kussen, gij rots van vlees,basishelft in wat er nooit is geweest. Elftallig wij weten dat ik ons ontminopdat wij in de stroom […]
aan zijn Lylia Ik wou een wereld waar ik mij kon zijn & Niet die bedaarde gek zonder haar, Een leven waarin jij idool zou zijn & Niet dit pad, zo vol van misbaar Naar de wrede Vorstin daar met haar schaar. Ik heb voor jou een kathedraal gemaakt Een werf, waar alles in elkander […]
माय Ik schrijf jou toe dat jij de dag dag maakt De nacht nacht, & mij mij & jij doet dat, Alsof dat alles niets was. Maar het kraakt In het licht van het duister als wou dat Er uit, & jij wil mij, dus wat is wat? Droom na droom breek ik jou schoonheid […]
Ik wil het je vertellen maar je luistert niet. Heb je de dag gezien, het dode vlees ervan? Jouw zwart is mijn wonen (jij bent er niet). Ik heb jouw woord niet nodig (dode man), Er is het niets dat ik niet hebben kan. Ik borstel jouw haar in een traag gebaar, Ik maak hemelen […]
naar ‘Le tout petit cheval’ van Henri Michaux Ik heb een mini-paardje op mijn kamer, Het hinnikt & het stampvoet heel de nacht Ik dreig dan dat ik slaan zal met een hamer, Ik fluister wat liefs of ik aai het zacht. Het vangt de manestralen in haar vacht. Het is een merrie ja, maar […]
