LAIS (voorheen DAPHNE/DIANA) is een reeks van 449 dizains, een hedendaagse herschikking van de Délie van Maurice Scève, een werk, verschenen in 1544, dat op haar beurt veelvuldig verwijst naar de 366 canzioniere (del vario stile) van Francesco Petrarca’s grote Liedboek. Een dizain, in de strikte vorm die Scève (en ook ik nu) hanteerde, bestaat uit tien verzen van tien lettergrepen in een vast rijmschema (ababbccdcd)
DAPHNE, mijn tombe, dit, mijn val in haar Die duren zal tot ook dit woord vergaat. Venus niet, de ster waar ik naar staar, Niet de boog, strak van liefde naar de haat: Het zijn de doden die ik hier verlaat. Lees de fouten in mijn epigrammen, Lust deed mij ze schrijven, dit is mijn […]
Ik ben ontkenning van mijn geschriften Mijn woord is wet, krast door het perkament Het blad is vlies, kleed om op te liften Ik schrijf dit niet, ik ben niet permanent Mijn lijf is heet, dat is mijn testament. Lyriek is niet wat er geschreven staat Lyriek is vrij, nu & hier waar het vergaat […]
Ik schenk jou mijn verlangen, dit heelal, De sluier der stelsels vliedend van nu: Mijn woord, dit hier, het was er altijd al. De tijd is daarvan teken, residu: De eeuwigheid is nu, niet continu. Omarm mijn waarheid als warmte, gebeuren: Mijn liefde is dans, zweet, zang & geuren. Ik geef jou mijn wereld, tedere […]
voor s.h. De volte van mijn eenvoud keert in jou, Het licht verschuift, mijn stralen daagt je uit: Verblind, jouw tranen parelen als dauw & Schaduw glijdt als strelen van jouw huid Het git wordt wit, & kleuren breken uit. Mijn woord is weelde op je lippen, zucht Mijn hand het woelen, witte wolkenlucht. Jouw […]
De huid die ons omsluit heet eenzaamheid (in termen van gemis: gevangenis). De trage daad waarmee zij van mij glijdt schenkt mij een lijf lang wat vergiffenis (je ziet de liefde weer die er niet is). Dan & daar toch worden wij ons waardig, tot ons hersteld, fier & sterk, evenwaardig. Ik herhaal mijzelf in […]
Kamer, leeg salon. De zetels staan er, aan de haak mijn harnas , jouw nachtjapon. De woorden die wij waren vergaan er. Non Si Non La: gebrek is levensbron. De schilderijen zijn een liaison, Hechter dan wij waren, doods in elkaar. Ik zag mijzelf, het is een oud gebaar. Het vuur brandt nog, ik wou […]
Er is geen god die hier voor ons bestaat. Er zijn geen wetten die ons leiden kunnen. Er is geen vijand, geen duivel die ons haat. Er zijn geen woorden die ons redden kunnen. Er is leed dat wij met wrok verdunnen. Er is spijt, verdriet dat wij niet willen. Er is weelde die wij […]
De steen der wijzen is een dode klomp. Ons hart van goud is stervende, orgaan Dat in mijn lichaam klokt, slokt, blind & lomp. De hemel is een dunne laag bestaan In de ruimte die ons is aangedaan. De groene leeuw is driest, een bijtend zuur Dat tijd verdrijven wil uit ons, elk uur Verschrijft […]
In de droom van mijn daden, de wilde Schijn van het gebeuren, zijn de dagen Mist & zon & velden die verstilden Tot de kilte van dit leven, jagend Naar mijn heetste dood, het nu verdagend Tot ooit, een hier of daar of toch maar nooit. In de daden die ik droom was er ooit […]
