LAIS (voorheen DAPHNE/DIANA) is een reeks van 449 dizains, een hedendaagse herschikking van de Délie van Maurice Scève, een werk, verschenen in 1544, dat op haar beurt veelvuldig verwijst naar de 366 canzioniere (del vario stile) van Francesco Petrarca’s grote Liedboek. Een dizain, in de strikte vorm die Scève (en ook ik nu) hanteerde, bestaat uit tien verzen van tien lettergrepen in een vast rijmschema (ababbccdcd)
Vormen worden vormen in de vormendie elkaar betasten en omarmentot zij wormen worden voor de normenwaarmee de schrijvers vormen verarmentot een lichaam zonder hart of darmen. In dromen strekt het zich uit in heur haaren strijkt het zingen aan van haar gebaar.Het voelt haar zuiver zingen in zijn handenzijn lijf wordt oog, het leest haar bij […]
Traag is wederom de dag begonnen,donker tastend in een verlaten mijn,nu het in haar, zij in het verdween enhet zweeft in de leegte van afwezig zijn.Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijnomdat het nog aan strelen is gehecht.De warmte van het deken is onecht:het heeft alleen haar naam erop gelegd.Een lus rond het niets […]
In de mist, daar waar het te wachten staat,betast het de groeven der gedachten.Het fileert zichzelf van de eigen graat –en de pijn schiet door tot waar zij lachten:dat was alles wat het kon verwachten.Dit land is in een waan ontstaan, vergaan.Wie hecht er nog geloof aan zo’n bestaan?Het had contact in ’t git van […]
Dit licht dat schijnbaar nergens nog gebeurt,dat hier tot niets maakt, alles er voorbij,verzegelt hen met zwijgen om de beurt:twee herten in elkander, niet onvrijhoe zij zich raken, niet, met hun gewei.Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt,en zo daar liggen zij met lust omgord,dat lijven in elkaar verlopen traagdat niets zichzelf […]
Het raam. Rondom raast hongerig de storm. Het zag haar dolen in het huis dat huilt. Het vrat zich door de tijd heen als een worm. Lust is wanhoop waarin angst zich verschuilt. Het schone heeft zich met zichzelf vervuild. Alle wegen lopen dood in Rome. De mensen zijn doden die nog dromen. Een wolk […]
Het raakte haar: de woorden schoten los van elke zin en letters verdwenen in de flits van genot: ring in het bos waar niets nog ademde. Zacht het wenenvan de nacht fluistert heel allene dat het ene is verdwenen. Heilsfeit: de eeuwigheid spleet open in de tijd. Verlangen had het uit zichzelf gebracht, verleden tijd […]
Verlangen loopt verloren in een land dat nergens is, niets dat niets betovert. Bemind het reine snelt van hand naar handen de stilte die het nu herovert is geschrift dat enkel schrift verovert. Het ijle vliedt het lege in, verdriet lost op in pijn en leed verdwijnt in lied dat niemand lezen wil, dat niemand […]
Dit is dus waarop het zo lang heeft gewacht.Dat het hier was, is, en zich leven laatvoor wat het voelt, dat zij het hiertoe bracht,dat het kruipt waar zij ledig lacht en praat,dat zij humaan werd en dus vol van haat.Het laat zichzelf als niets verdwijnen enontbindt de zang tot aardig lied voor hen.Het wordt […]
Het danst alsof er leven is maar neehet is geheel door niets omkranst, vernieten in het donker sterft het zelf van wee.Het hoort het oordeel toeslaan op zijn liedmet haat die ’t zelf verslagen achterliet.Het wordt omstandigheid van dit bestaan. Het ziet de schaduw van de volle maan:leegte loopt leeg in wat al leegte was. […]
