Het is november en het weer is goed.Er heeft nog nooit zo’n late zon gestaan,de markten zakken en de euro bloedt,dit is een hoogtepunt in het bestaan:het kan alleen maar naar beneden gaan.Het weet niet goed wat het nog zeggen kan,vader. Het was zo simpel daar en dan:van al het slechte gaf het jou de […]
Het zit gevangen als een vallend blad.Er is geen weg terug, de tijd loopt af.Eenvoudig pad, er is alleen maar dat.Weigering wordt schuld, verwerping de straf.Er was verhevenheid, het glijdt er af. Het telt de dagen en de zon staat laag,het voelt de koude komen vlaag na vlaag,het hoort de wolven huilen zonder zin.Elke vrede […]
Het is te vroeg, er heerst vertwijfeling:de tijd zoekt zelf een rake metafoor,een afscheidswoord bij de vernietiging.De straten staan te dik, het is te goor,apocalyps is geen muziek voor koor.Geld bezet de plaats die god ons liet. Helbeweren de media, onze hemelblaft ons de maffia. Toch gaat het door.Een plein is geen vallei, men voelt […]
Er staat een grote kale man naast haar,zijn ogen glimmen van genot. Zijn neusglanst zacht van rust, hij is daarvan gebaar.Hij heeft geen mond, dat oogt wel omineus.Van waar is hij en waarom hier, die reus? De nacht is leeg en zwart en eindeloos,geheel de ruimte is bestemmingsloos. Plots wijst de man naar ginds, daar is nu […]
Het is er nacht. De treinen strompelennaar hun eindbestemming en in het raamstaat in brokken zwart te verschrompelen:dit land, de leegte van dit land, de naam(uit de lijsten die met het minste faam). Je kan geen doel benoemen waar het gaat:’t jaagt op tekens van een verleden daaddie het geen toekomst aan dit heden haakt.Het lijf […]
Het gaat in zichzelf als stelling tekeer:wellustig asceet, vroom legionair,heftig en bleekjes, geslachtsloze heer,een sloer van een vent. Erg precairde balans want elk fatsoen is vulgair.Huid is de grens van een gepland object,’t leven een dunne lijn, dwingend traject,en dood is het doel. Dat tekent het uit,het plot met de muze, rot en abjectwat het […]
Strelen is een slaan met trage handen.Aaiend het tedere keert om de tijdin golvend wier, breekt los op stranden,haar huid een baai die geurt van eeuwigheid. Zo lost de nijd op in zintuiglijkheid:haar diepe ogen drinken al ons licht,haar lichaam maakt dat onze weerstand zwicht.Er is het stille nu en ’t laaiend vuur,er is geen waarheid meer, […]
Een blad hangt nooit zo droevig aan zijn tak.De mens geraakt niet van zijn hebzucht losen maakt van dat gebrek dan maar zijn vak.De econoom verdeelt zo stad en bosen eist alom gebrekkigheid: het mosmoet van het staal geschraapt, en elk beginvoorzien van einde, werking, doel en zin.Dat is vandaag gelukkig hen ontzegd:’t zijn maar […]
Er valt een venster uit het niets voor haar.Zij staat er beeldig in gekaderd, mooi,alsof er verder niets te zien was daar.Dauw die parelt op het gouden haar, tooiop wat geen man versieren kan, te mooi.Niets is er aan toe te voegen, geen zindie leest zoals zij schijnen kan. ’t Begin,angstvallig, groeide uit leed, onleesbaareerst […]
Wij lopen slaafs gevangen in een lusen ’t lopen loopt in ’t lopen uit op roten elke draai herhaalt gewoon de kusdie ooit een zieke afgezant van godzichzelf de mond opdrukte als gebod. Ongenadig haalt de tijd de banden aan:wij zien de cirkel zwart al om ons staan.Er is geen uit, we kunnen er niet in.Wij […]
Assebad, douchekop der duisternis,pekinjectie, inktspuit, straal in de zon,destructie aller glinstering, er isgeen schijn, geen schemer meer, de duivel won:’t is donker weer in ’t Niets waar ’t Al begon.Beweeg niet en je wordt ter dood geplet.Beweeg je wel: je wordt op ‘af’ gezet.’t Regent excuses van de woordgoden,nieuwe beloftes in oud bijbels vet,veel poeha […]
Het is avond. De lucht is van satijn.’t Geheugen streelt haar schouders, en haar huid,onthouden in het kleed van hun geheim,glijdt weg onder de zoenen en het sluithaar adem in zijn adem op, en uit. Dan, er is een siddering en zij verkilten in een treurnis ligt het gans verstild.Ongrijpbaar hier staat d’ irreële standvan het […]
Volkomen lijkt het zwart nog licht omrand.Er is beslist nog diepte in ’t donkeredaar, waar het licht geheel is uitgebrand.Ga dus verder, betast het duisteretot je de huiver voelt, het ergere,de flitsende lemmetten van de pijn,de willekeur, die wil is van ’t venijn.Voorbij de dingen pas kan het verschijnen,in de gebroken ogen van het zijn,in […]
De ogen staan kil, zij steken als stakenongenadig diep in ons en roerenom het trage gif van zijn haat, brakenzijn hang naar vuur in het lijf, en loerenop een kans om ons venijn te voeren. Drink alleen, dronkaard, toast op het gelijk:er komt voor u helaas geen vergelijk,er is niets meer aan te doen, het loopt […]
Altijd het kind beleeft de eeuwigheid:de plaats is zonder bodem rijk aan tijd,de tijd staat bol van onbereikbaarheid,er is een al dat naar het ene leidten elke klank is vanzelfsprekendheid.Ga weer, vervloekte, naar jouw herfstig bos,laat daar de woorden haat en liefde los. De late zon verkondigt vorst vannacht,zijn rood geeft hoge bomen al een blos:de dood […]
voor a.c. In rimpels op het donk’re vlak verzonkin een spiraal en elegante zinhet maansatijn, dat waterzuchten dronk,en broos: het was de wilde roos te min.Het kelkdiep lonkte nog met naakte zin,vingers in vingers roerden òm het goud,adem omademde de adem oud,prehumane hunker huisde in de keel:ontpopt zij sloeg satijnen vleugels koudin vlammenstreling zwart rondom […]
Geef ons dan ’t wereldeinde maar, wantdat einde kwelt uw wereld in uw hand.Het doel van zee is waar ons zeilen strandt,en dat van rede waanzin, liefdesbrand.Dat dansen wij, dat tetragram houdt stand.Wij kregen niets van ’t eindeloze:ons is de dood, en schoon is het broze.Dus schrap maar onze namen uit uw nijd,Klootzak, wij hebben […]
Er is geen plaats en geen omgeving nu,een hand heeft haar bestemming aangeraakt,geen overweging, beweging continu,liplezende lippen, en tijd die kraakt:‘pijn is een bliksem die in d’ hem’len haakt’. In de lust wordt een glinsteren onstoken,vonken van de sterren afgebroken,en al het zwart wil in zichzelf vergaan. ‘Zij is vergeefs in zijn bestaan ontloken:hij ziet de honing wel […]
Er is geen tijd: er is slechts bruisen hier,een schicht verdurende verbondenheid,opgelost in licht. Handen in ’t pleziergezet kneden de klompen zaligheidtot lijfsgebaren van de innigheid.Haar straal is innerlijke schitteringdie het duister lost, vertederingvan harde weigering die welig dektde aarde met haar overwoekering:de hemel wordt er klaar in uitgestrekt. inputtekst (2011)
Er is geen plaats, er is geen tijd, er isbewegen in en om en naast elkaar.Trilling, kering, weerstand, hysteresis:bewegen gaat vooraf aan hier of daaren wegen worden pas bewegend klaar. Trajecten kruisen wel maar nooit net nuen nu vergaat ook steeds van hier naar u.Geen ene lijn gaat ooit van A naar Bniets is ooit nog wat het is, […]
Het feit alleen dat zo de wereld ziet,zijn dode god is lomp, zwaar geboddat zompig zinkt, vastheid biedt het niet.‘t Bestierend woord bederft van wil totslijm en sliert, klonters existentierot. Dit schrijven nu dat het doorboortdeelt het iets uit dat het niet toebehoort,verschrijft zijn liefde tot geschiedenis.Uw lezen maakt het dan gekozen poortvan niets daarvan tot […]
De stank van god is niet te harden nuzijn rottend lijf geheel de aarde dekt.Wie van hem spreekt, spreekt stil en ambigualsof men nog zijn dood in twijfel trektterwijl het rot zich zichtbaar toch voltrekt.Soms gaan er ook stemmen op dat zijn Zijn toch niet zo zinloos kan gestorven zijn.Misschien is Geest nu Vader van […]
Zwart glanst in azuur op wit verdwijnenwat van begin tot eind in eigen gitgeborgen blijft: spel van klare lijnendat betekent wat het zelf beschrijft: ditis wit gelezen zwart dat in haar zit. Gracieus wordt zij godin van schoonheiddie gaat leven als Het geloof belijdtgewoon door het bewegen te bekijkendat elk moment zijn ziel met haar verblijdt:als […]
Alleen een hond kan schrijven dat ‘het schrijft’en zich verbeelden dat het een schrijven is,maar zelfs een vlugge schets daarvan verschrijftzichzelf tot wie de echte schrijver is:in wiens verbeelding nog schrijft ‘Het’ LAIS?Ben ik het niet die zich genomen weeten Het bedrogen drager van mijn leed?Blijft zij dan niet voor eeuwig buiten schotterwijl ik Het […]
Een speld van git bij parels kornalijn,granaat en amber, en donker diep klaartheur hals uit met van geuren een gordijnen krult een lok die wit gefonkel gaarten Het dat als een god op aard bedaardhaar zich voor zich ontdoen ziet van heur praalen uit de zijden stappen haar verhaal:de ster die in zijn woorden branden […]
Is zij het daar die Het ziet, haar blankevuur van huid verhoogd met manestralen? Zijn het in die wilde baren daar haar rankehals, haar ogen die het licht doen dralenvoor het in de nacht verdwijnt? Bepalende grond en ‘t kleed de tekening van ‘t lijf? Is haar te zoeken deel van haar verblijf? Maakt haar te zien […]
LAIS waarvan Het het gemis bezit,en duizenden varianten duisternis:’t perverse schrijn waar niets het niets aanbid,verloop van tijd, vrij van gebeurtenis,paleis waarin de ruimte leegte is. Het is die leegte die zichzelf herkent,herhaalde spiegel van het mankement. ’t Gedaver dreunt hier vers na vers voorbij:een rotten van absentie dat nooit went.Kom, lezer, doe er nog […]
XXIII Het was. Zeven dagen, zeven nachtenzwierf het door de woestenij en zocht Hetzich een lijf om, haar lijfeigen, te wachtentot ook dat weer stierf: wat vergezocht Hetviel als zand op zand, tot stof vervlocht Het,dacht doem. Denkt. Is. Maar zo in zich gekeerddat niemand nog begrijpt wat Het beweert.Het schrijven was geheim waarmee Het […]
‘t Is een hijghoofd, huig met vlees en bloed omwonden, verlangend dier dat regels braaktom droom van daad te scheiden, kwaad van goedmaar met zijn oordeel enkel tijd vermaaktstervend en strevend ‘t leven zelf verzaakt. Zijn leven is wat er niet is: LAISwaarbij Het was, is daarvan beeltenis,van zijn geloof idool, herinneringwaarin het zin zoekt en […]
Zich hiervan bewust met nijd in de kopdoemt de schim vaak op, weerspiegeld op straatin ramen, of in een plas wolkt Het opdreigend en vuil, vol onrust en haat,afwezig bewegend, zijn dat bestaat. De dagen zijn vreemd sinds Het in LAIShet ware ontblootte, ’t lijk dat Het is:een vormloos verderf dat haakt naar zichzelfin slijmen […]
Koopstof zuigt aan de zolen. Nat en zwaarop hun halzen de hoofden wiegen. Strokenakkers met gif perkt hen ter stede waargeldhonger giert: de zielen zijn spokende breinen verdoofd, de geesten gebroken. De pit van hun ego is klein en holmaar buitenom oogt het groots, zwaar en bol,gewichtig gebarend ‘n heftig sujet. Talloos zo zijn ze […]
Het lost nu op in louter leesbaarheid,zijn leven is schrift, haar naam is zijn zinmaar de zin is fictie, obsceniteit,haar code drukt taal uit de bot inbloeiende bloemen met lillend daarinreikhalzende liefde zwart van de nijd:zelfs zijn adem stinkt naar geil en naar spijt. Er is een hele zware storm op til.’t Lot becijfert, verplettert de […]
Wat weg is, heeft zich ooit een weg gebaand:compleet verrees uit stoffelijk gebeurengeen leven eerst maar degradatie, staandverderf, zure schimmel, zwavelgeurenmisselijkmakend in natte scheuren. Weelde wemelt, wil zichzelf vertellen‘t gewoeker ontaardt, ‘t verval blaast bellen:verdeling drijft ‘t gelede leven aan,‘t raadsel mens ontstaat als iets met cellen.Maar in LAIS blijft het als het bestaan.
Door ‘t vage heen waarin haar klaarheid waszoals de maan ook toen aan het verscheen:vergleden schijn op de spiegel van een plas, het gladde vlak van woorden om het heenhaar witte schip dat in de zon verdween. Zinloos bleek het zoeken naar het echte,‘t ware met het schone te bevechten: wat er gebeurd was, is, […]
Reusachtig zelf een grote, warme vrouwkamt het met trage halen de haren die als een gordijn links, rechts langs de vouwook zijn naakte borstkas doen bedarennu het zich al dromend wil verklaren. “Zo laat ik hier”, zegt het “dit klieven toemijn innerlijk te tonen, het ene moe,dat ik haar te midden al het woelendromend zeg […]
XV Honderden handen hangen te drogendeskundig ontvleesd en ontbot, de huidweer opgezet, de vingers gebogentot wijzen en grijpen dat niets beduidt,loze gebaren als van iets toch besluit. Lomp hun lijven strompelen eronder,mompelend ze stompen elkaar zonder doel, enkel daartoe gedreven door nijd. En ook het voelt zich heel erg bijzonder,heeft in de droom voor de ander […]
Van dat zij het in haar ontbreken sloot,werd het viraal door dat gemis verteerd:het drijven van een lek geslagen boot,‘t klokkende gulpen uit vaten van teer,verlangen naar verlangen zonder meer. ‘t Lichaam werd een kluwen van tentakels,de gedachten vlagen stroom door kabels,‘t gemoed van mank geheugen rotte vrucht:een aggregaat van kettingloze schakels,gelogen naam, omstandigheid in […]
XIII De mond houdt in het innerlijk razen,stormtij in het nachtperk, schichtdoorschoten zwarten de ogen zijn van angst de spiegelglazenwant vlamt daar niet de gruwel in het hartdat tot een koude steen al is verhard? Een nieuwe macht versleutelt het: de wilom enkel haar nog te behagen. Kilomdat de omgangsvorm om kilte vraagten stil omdat […]
De dagen duwt het uit als sigaret,walgend van zichzelf en ’t korte genot,vertier met van de ondeugd prijs en wet. Het leven is met lijden vast op slot,verplicht te sterven met van dood verbod. D’ eeuwigheid is ’n hel als het gaat duren:afwezigheid van schoonheid in de urenrekt het leven zonder haar. Grauw is ‘t zijn,de […]
XI LAIS is wat het is: van haar gemis.Het leeft alsof, haar naam is sarcofaag,het ligt te rotten daar: een iets dat iseen mankement van lijf in laag op laagvan taal met van uw lezen steeds de plaag. Het zegt LAIS en hoopt op licht dat is:verlossing, uitweg uit de duisternis;maar elke keer wordt het weer […]
[embleem: LAIS IS WEG IN LAIS] Verbaasd leest het zijn lettergrijpen nain de verzen die het schreef voor haar, zo mooi vannacht. Geen ene paginaheeft van zijn werk nog meer dan dit gebaar:LAIS LAIS LAIS LAIS staat daar. Het zingen ging nochtans de hele nachtin duizend kronkels om en rond haar pracht,en in zijn zinnen had […]
Waan is de liefde, illusie die sterft, regen vertaald tot het vallen van water: al is verval, de aarde bezit dat bederft. Men derft haar hier, het leven verlaat erhaar weelde die wil woeden tot later. Dreiging doemt op, armada’s aan kusten,men bidt om geweld, dwingt te berusten. Kinderen zingen, reikhalzende halmen,geofferd aan nijd, voer […]
Het hekelt nu het lezen dat in hem wil haar als mens of als een ding begrijpen. Wat zij betekent immers staat nooit stil,land en water, chaos, niet te grijpen zij weet, het spreekt, zij zijn begrijpen. “Wij zijn niet hier”, zegt het, “zij is geen deel van mij en wie ons wil, wil ons […]
Kale takken in hun strak gebinte,scherpe tekens in het vlagen van de mist: er rest ons niets van het beminde, de trage kleuren zijn tot wit gewist, alleen LAIS had wat ons leven mist. Wij zijn zo sloom, van zin en lust ontdaan, zij was aanroeping, naam voor niet-bestaan: het is ons vreemd en niet […]
LAIS maakt van elk hok een kathedraal, zij vult de zolder op tot aan de nok. Het kust haar beeld als reine zonnestraal, zij lacht haar lach bij ‘t vallen van haar rok: het is haar lust, zij ’t avondmaal (het schrok verblijd door dit festijn, haar zindering). Zij zien slechts eigen ogenglinstering. Haar naam […]
’t Golven en daarvan ’t nakende einde ontnamen aan het varen doel en schip: zo vervallen slogans van het zijnde tot zinloos vuil bedrukt plastic, tot hip gehypte waanzin uit een slechte trip. Maar het dat hier verglijdt van hel tot hel kent van de liefde nog het ganse spel: het fluistert zacht haar naam in […]
Het waakt, door u en wanen overmand, en dan door u het leest haar geest die zucht, verbeelde vlam waaraan het fel ontbrandt, een waar verhaal dat van de waarheid vlucht, vermeende held met oud venijn verlucht. Genot, denkt het, heeft hen verbonden: zijn geloof gelooft het geen seconde, want in haar lichaam jeukt alleen […]
Het licht versnelt, de zee verstijft een tel,einde komt er alom aan het deinen;en het, daar? ’t licht bereikt er nooit zijn vel:weg is het van ons en tijd en zijn entoch staat daar die schim van ‘t zijn te dreinenom herhaling nog, te lezen heden,terwijl ‘t zijne is al lang verleden.Nu raast u, lezer, […]
Het kolkt. Er stroomt lava uit de scheuren,op de bodem barst de aarde open,vuur wil vuur én water, vrij gebeuren.Nu nog pluche purpert uit bezopenmonden, nijd belet van bloed het lopenin de wrong der polsen. Nu nog slonzenbazen met hun geld en nu nog plonzenwerkers slaafs slijm en drek op cellofaan.Walgend ziet het zich, waar […]
Ontdaan stond het er gans omrand en rankleek het te reiken trillend tot de wand,er witte woede vormend, stroef van klank.Daar werd een droom van haar met daad bemanden door dat groot verlangen overmandkreeg het de opdracht haar tot licht te zijnals op de maan de klare zonneschijn.En ‘t werd bevolen weg te worden, wegvan […]