korzelig de zalmscheutige mens in zijn bedding breekt en bonkt zich het broze beenaderarmige op de bonk- en breekstuurkolom onderweg naar ikea (o ronkende bromt in het dolhoofd de boertige trom), en haalt dan met imponerende stevigheid de hebberige kindertengels van het lichamelijk voelbare tankbeurten af – ting ting ping morst al de slangentangteller, de […]
De straten garen wit. Wie staat er nog op vanonder dit doodsvette dekbed? Kloek, hanig, oorlogsvaardig, zegezeker zoals bazen die hun knechten de oren afrukken? Een zin zeist maar zie: uit het niets bloedt het niets uit in niets, ongezien. Bij elke zeven rijdt er een wagentje voorbij, dan kan je instappen. Dat is […]
de dingen veranderen Op een dag duurde het niet zo lang meer dat ik dromende ik was zoals u mij kent, lieve glijzieke beschubde, en vervolgens dat ik een mini-slang was die in huidplooien als in verse lakens glijdende was, de wasmiddelgeurtjes van het linnen in mij opnemend. Maar: ‘dit kan niet’, dacht ik dan, […]
de ogen scheuren zich van afzien af. de monden braken afstand in hun spraak. de lippen barsten open. de rimpelhuid verpulvert. schroeizon schroeit gedurende millennia. opgelakte stilte strak ten hemel opgesteven. breuk. barst. goddeloze overdondering. bevrijd kabaal dat in de zinloosheid der droge taalkanalen kolkt en stroomt. de strik van stof die rond het niets […]
Daar, bij het gedwarrel, bij het wieken opwaarts met de wind van het gevallene waar de kraai een spermuil opent, waar het stokzwart graait en kraait naar het sterfpunt en het sterfpunt ook raakt meteen: zo kromt ook de origine om van het zeggen met het kromme vingertje van nu en het kromt […]
Altijd slavenmeisje, bronsborstig koninklijkje, moederbevlekte draai om de ezelsoren, aarde beschreven met oceanenpennenhalen. De inkt komt uit de mensenpot. Er klinkt een schot. De tsaar is kapot – uitroepteken! Triomftocht der komma’s, aan de gepeupel-linie. ——————————————— Hun razernij aarzelt niet, volkswoede is geen vergissing (tussen de haakjes van eeuwen). In plaats van een oorbel […]
een serieel killersgedicht “Meisje en instrument paren als dieren.” Gerrit Achterberg Ravage Een lor met lachgas is in je mond gepropt, touwen van jute maken schuinse groeven op polshoogte zodat je breedgeschouderd in de ruimte uitbloedt. Hier een spatje en daar zo lijkt het, stolt het hem toe. Wat hij ook doet, het bindijzer roest. […]
dv 2007 – photoshop montage – “fumatina” “bijna concreet, als een gat waar iets geweest is en waar het nog gruist of gast.” J. Hamelink, Herinneringen aan het verdwenen licht ISBN 90234 4622 4, p.18 GRUUS gru grit gruis grom fraga da gruis grief gruut gamor uut gaffel graven wroege vraga i vergen vroege k […]
wij, wij lagen wak te duren, het weefsel in ons weefsel als een kanker bij het weven ingewreven. de vloedgolf wemelende larven vrat ons bloot. aan de einder rode vegen van ons die de luchten besmeurden, het vage in novemberlicht, de opwaaiende bladeren een werveling die de pestilente winden zichtbaar maakte. aldus het nu verankert […]
