[lyrische reisimpressie Barcelona 2008] Barcelona 2008 : kurkdroog en door en door bezeken. Je wou de blauwe stad omarmen zoals Pablo ze achterliet, blauw met de tranen hard en droog in de blauwe ogen, maar de zeik barst uit de poreuze gevels en druipt over je handen, je armen, het spettert met spullen van […]
“Als de beweging van deze hernieuwde toeëigening inderdaad onbedwingbaar lijkt, dan is haar uiteindelijke mislukking er niet minder noodzakelijk om.” Jaques Derrida, Hoe niet te spreken. Vert. Rico Sneller, Kampen, 1997. I Zelfdruk van een werelddeel: ik had een vinger in de inkt, legde hem eruit, rolde met een vinger die andere vinger, druipende, […]
LA Met de lijn van een roos gevorkt in uw schoot, een punt waardoor in het lege vlak de leegte aanvangt en weldra er liefde wolkt en haat, waarmee gij ruimte splijt en rekt de tijd zodat een hand ons de hand aanreikt, waarmee wij onze vingers ertoe kunnen bewegen ons de ogen en […]
Met al wat kriebels in de blouse, met het wriemelen van geurige geilvingers in de lederen sleuven van de portefeuilles gebundeld lees de glans alhier van de uitpuilende kopersogen. Sprekend zeggen zij als monden: geef ons heden nog een briesje kabbeltaal op het gezapige walmkanaal en in het lege onderaan de leegte glazig en volledig […]
Opent Het antwoord daar. De wereld is. Opent. Brak. Haar lippen trillen met het misprijzen donkerrood erin. Onze rijkdom is de haat een band die je niet zomaar achterlaat. En onbegrip. Haleine, uw adem is perslucht, elk woord een nieuw monstertje dat opduikt in de centimeters opening. Ik heb minder. Veel minder. Hoe […]
het oneinde komt de lippen bibberen het speeksel belt de warmte stort vuile heetwaterklank op vingerdikke oliejekkers er wordt stroomafwaarts afgetakt meedogenloos het groen gulpt uit de twijgenzee galathea lonkt en slokt volmondig dragon oppert iemand om de avond te merken samen zijn we samen samen zijn we sterk onze armen verarmen, onze rijken reiken […]
vogels vliegen niet zoals de mensen vallen: mensen vallen dood.
moeder ben ik en kind met het steenvocht hartsvliedend weg van bonken en beuken waar de grote verguizer ik rechtopstaande ik bloedende gaten betast van de verlossing o moeder o sterren van uw ogen o schittering wit waar wij u vinden zouden en waar wij ons u geven konden ware het niet dat wat wij […]
“there’s nothing, really nothing to turn off” Bob Dylan – Visions of Johanna Het licht duikt in de tunnel. De mot zit in de schepping, haar vleugels duwen teer de wanden aan en om. Izeganz staat. Izeganz staat waar hij altijd staat en laat zich door een boom het zachte gelaat aftasten. Wind voert feilloos […]
