Ijsveld, glazen oog. Op het orgelpunt stilte kucht droogjes een gans. uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018)
Categorie: Spelen Dat Het Donker Wordt
De maan sneeuwt stilte. Zwijgend schept de man ’s morgens zijn naam voor de zon. uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018)
De jongste dag begon met kraaien, naar dansend licht dat viel voor haar door ongekuiste kinderkamerramen. Nog winterlijk was daar de zon in opgeknoopt voor het stelen van paarden uit de droom waarin zij loopt. Zo zingen lastte zij de vogels dat de botten afgetekend in de bomen hingen, zo gonzen gold haar kraaien de […]
Hij sluit zolang de avond uit haar naderenen uit haar spelen, even, dat zij lopen kon,is elke vorm van val geschrapt. Schervenzetten hem beweend weer regelrecht beschreven in de zetel waar alsnoggeen woord voor is. Zij let nog niet opnoten: hij maakt haar de wereld uit en istot haar vermaak hertekend in de lach die […]
Hij weet zich aan beweging meegedeeld,telt met haar de reeds behaalde waarden.Hier wat ter vervollediging hem toekomt,plaats, tijd, uitgesproken nummering en daar wat niet. In kringen wordt een vijverwel zijn daad aangemeten. Wat niet pastverdwijnt en drijft zogezegd meteen alboven. Het vriest niet, maar toch zal het zonder warmte zijn. Likkend aan het mesvreet ook […]
Vliegt en slaat dan plots in drift de veer zijn hand en wendt het wiel zich van hem af. Verging niet ieder die de schoten in de heuvels hoorde en de rivier betreden wou het zo ? Zij zwijgt en beent zich uit bij wat hij schreef, een daad die van haar lijf geen punt […]
Homeros was een sterrenkundige, verzon hij nuals grootste deugd en wat geschreven stond,bevreemdde hem niet meer. Hij beval haar ten huwelijk en spon zich diep in haar: een lila toverbol in slierten uitgezaaid, een ritselen, gesluierd rond haar hals, dat terminaal haar doordeweeks geklets verbond in delicaat geraas, een gaas met perspectief op wat er […]
Grimmig groent bijtijds ontworteld dagelijks de stramme stam wat aan. Scheuten wordenbij de late vorst door haar ontraadseld onder zode : misverstand, want zonder zijn was onder mos zijn woeden een toonbeeld van duurte: goud, gestolen van de zolder en voor wat schamel geld als tijd verheeld,werd zo bij haar van nijdig ros het zinnebeeld. […]
Onder dwarse handen spant het ribfluweel de huid in groeven naar het graf. Haar onmin wekt een droef doortrokken wrijven op: het spel ontaardt tekort gedaan in ongewilde siddering, een obligaat droget waarmee haar nijd tot in het merg der malse knopen snijdt, het zoemen van viraal gezag blootlegt en zo de daad haar tegenwoordigheid […]
De misdaad loont. Vol schuld en boete hijstde oude vloek zich in het stalen krijsenvan de treinen die op lijken rijden, heefthem die zij verdroeg een winter lang van niets ontdaan, met herinnering belaagd gestaag, alsof een helse drang in hem of haar zo liefdeloos en leeg, hen scheiden wou en tijd van alle dingen. […]
i.m. Samuel Beckett De lucht klaart uit. Een open venster staat open op de hemel en hij staat hier en hier staande is het afgelopen. Stilte, volle maat. De heg wordt groener dagelijks en dagelijks dichter en dichterbij hier een beetje zelfs.Het land vergeet hem staande en hij het landen het vergeten duurt het denken […]
Een tak breekt af. Een late loper traint zich in lang lopen, de vijver vijfmaal rond of meer. Hij schrikt en schikt zich van zijn pad een plasje in, bespat de nieuwe blazer die hij net nog had en hem, en wat hij toen had toegedacht, sprong open, over, zette hem de hak en buitenmaats […]
De barst breidt uit. Een lauwe wind bekrast het zilverwerk in bomen, een merel vreet zich geel gebekt door ’t laatste ijs de modder in. Als hersenvocht vloeit uit de open huizen in dampend grijze golven vol van hondenhaar de doodsbevlekte winter weg: de angst verbeeldt zich in een groet, een overslaand gebaar, een schoongemaakte […]
Het vallen, regelrecht door kale bomenvan onvertakte druppels, ongehinderdhaast: zo snel viel al het loof de takkenaf op ’t rottend klaterdek. Waar het om ging, gaat, is als een loze zenuwtrek uit het gezicht vergaan. Herhaaldelijk: een lichaam stelt zich op, stuikt in en laat zich nooit nog lezen. Afgaande op de vleugelslag van meeuwen […]
Een voetnoot nog, een praatvaar op pamflet,een buitenkans is dit gekleurd missaaldoor Congolezen in de gleuf gemurwd van dode huizen. Op kraaknette lakens ontvangt met zure port en toastjesmeel het salon de maandagavondrevolutie. Verzilverd is sinds lang het werk dat nooit voltooiing vond, tot rosse streep geroest elk zwaard dat zich een waarheid boorde: in […]
In havens opgebaard, vuurrood geprangd tussen drijfijs en grondvorst, hout, des zomers rot van zee gehaald en toen de herfst het vale zeil verregend had, voor dood aan land geklonken, verlinkt als brug aan polderwegeltjes, een mijn ter ondersteuning van de diepste schacht : scheepsskelet dat nu zijn kamer tooit. De zondagsverf gebaart in overvloed […]
Op een winteravond slaat de wereld af en in het licht daarvan, per zilverling, drupt elke tel de tijd als lek gerinkel uit aan hun stad verknochte kranen. Hooguit blijft een laatste meeuw nog krijsend uit het zwart betakte grijs gesneden tot ook haar schreeuw zich nestelt in het ijs op het oog van de […]
De kamer stelt zich in, open als de zee en doodgewoon van jou en geen kwaad geweten. Alsof niet meer dan dit zichzelf was, rimpelloos:
Valt, hoe plots ook: een goed oog erin. Je hebt voordien en weet hoe ook uiteindelijk het laatste pluisje van de paardenbloem iets raakt. Ondraaglijk echter, telkens deze winternacht, wordt de herinnering aan hoe het spel het licht deed duren,- alsof het zo niet verder kon.
Over daken turen, naar naden speuren: elke achtergrond een nieuwe afgrond. Van dak op dak en heel erg wit blijft het pluimsliertje schoorstenen tonen. Stampvoetend tot hier de laatste snik van kleur verdacht mij uitlijnt, valt er niets te beginnen. Al hapt de hond zich dol, sneeuw herhaalt zich niet.
Verlangen, bijvoorbeeld, dat de mist de voorjaarsdag een glans verlenen zou, alsof het verder niet meer hoefde. Roerloos, hooguit, op het randje en door heel gaarne te kijken, zie je nog iets. Voor beweging is de tijd te klein: de klok vertikt een eeuwigheid, de trein ontwikkelt zich, een wijzersprong en alles eindigt zoals het […]
In tegenspraak jezelf de vloek ontzeggen, verblind door hoe de zon zo ijzig laag in je oog steekt en murw van de wind die weer de andere hand dient aangeboden. Een hoofdvol kiespijn schud je meewarig de woorden toe, voor het kwaadste spreken uitgedost : het leed, zonder twijfel, is de stilte aangewezen, en waanzin […]
Ontwaken, zo, getrouw de dag die plots het zonlicht ziet die bij haar thee gedroogde abrikozen eet, een dame op haar stekje slurpend tussen vlagen regenval in januari en die misschien die dode aarde van zich slaatin mostar waar het kogelketst en moorden gaat weer zo meteen en voor een tijd nog wel en die […]
Van tuinwerk dromen, uitgespitte grond en of je daar een parel trof? Niets bleef bewaard, hoe je het ook prijsgaf aan de tijd dat je nog bestond, hoe ook je het van Griekse schoonheid, haar scherpte losgewrikt en van de aarde afgebroken vond. Restant van een gaffel, het uitgeroeste nagelgat gebeten op afwezigheid. Afdoende werd […]
Spelen dat het donker wordt: zo dook de boeman nacht gebrild op ski’s de kamer in, brak daverend het raam tot een spiegel van waarachtigheid. Kijken dat het je ernst is : met lampen op je hoofden een rimpelende voetganger waar een haarlok klefte, voor je het gordijn dichttrok. Dat het donker werd, speelde jeen […]
I Gouden kruin, hemeloog, spiegelende zilverschaal, bronsbuik en onderaan de sijpelende brak water- kraan, loodzwaar op in de lassen lossende stellage van sterrenstof : sic, zo, het, jij, on-ik, japetmanskunstje, strompel je land- inwaarts, stuik je de eonen in. II Kansloos verankerd, tragisch begint het je dan te dagen. Kraakscheur, eerst, in het zeil, vleesrot […]
Zonneklaar is deze eeuw het al niet meer te krijgen dan toen de maan daarin nog leider was. Je gebaar, gewiekste kramer, is slechts belangeloos voor hen die ’s nachts de markt bepraten. Openbaar gist het geraamde tal lijken tot hun aangezicht dit heden niet meer binnen kan. Sluit haar maar binnenskamers, ransel van geen […]
Toen in stilte mij vergeten al uw ruisen overdonderde en, verdord, een druppel regen mij een zondvlaag horzels in de nek was, brak mij nog van u ontdaan elk streven af op haarfijn cru gerekte, zeeomspoelde stippellijnen; toen brak, als steen van roos gebarend ik, in mijn kalende zwijgen op de kiestoon af en zei […]
In zwoelte inslaande kilte : seizoens- hoogstandje. Plausibel zijncidergetintel, brandkusvan motten, afval-lige Hondsster. Blakend naast zijn gebeente: doodsvoornaam eik, op knapen afgeknapt.
Niet de scherpte noch de lus van lucht die na mij volgt verbrandt, noch ik, mijn naam te rijk, niet letterlijk wil ik in ogen ooit nog tranen op doen wellen. Dubbelzinnig anders zal ik bij herhaling niet weten te sterven, in eigen spreuken bijgezet, mij gelouterd met de stilte die ik wou, herenigen. In […]
Bezocht. Ter staving spaart mijn hand het wit op dit vergelende blad : het krult en maakt zijn klank tot wet bij het kraken van een vingerbot. Een golem tokkelt nu zijn lust om steels een knop tot moes te knijpen : klink en kerf dan mij, o lier, de zwartst versteende bloei van rozen […]
Kijk nu : onafwendbaar stuikt dit licht de top af, verheldert van de schreeuw een sluier schijn gevat in het nog doorzichtige ijs. Zie nu : het kraakt zich uit in het zwichtende bos, en voor het klatert, breekt, plakt de beek al haar tong aan je roestende verweer. Vlug nu, toe maar, Thaliarchus : […]
Los en leg weer aan : vat in luwte de verwaaiende galm. Hoor toe, herdenk de spankracht van de kramp bij het bokkig stampen van beslagen winter- hoeven. Nu vermanen de dagen : luister, oog je het al ? Offer een gebaar, teken niets, snuif Siciliaans. Bij goden dit voorjaar doorzeefde rozen in de afslag- […]
Als, zo wil ik je het nog zeggen, een glas met zingende rand, een speelplein en jij er loeiend op, diepgroen beslagen als een boon die je na het koken schrikken laat, net, zo wou ik nog, nu de bel ging.
De gestalte die je was, daareven, de wandelaar die toen halt hield, zich omdraaide, vervaagt al in het park : wellicht geurde er nog wat, dacht je het nog te vatten als verwelkte bloesem in een brandkast, een verhaal dat afgesloten zijn plaats bewaart, waar het niet eens wenste te zijn. Loodzware, dichtslaande deur: zo […]
Rond gesleten stenen stapelen zich af. Omgord gevaarte splijtend in de barst van de afgewende blik. Anus mundi. Rook en ’s morgens op de marktdagbus het torende zicht op het naar je geaardheid krullende wicht. Roos: lekker stuk.
Met open mond aanzie je telkenmale de zonsverschuiving, hoe ze van je vingers af vergaat en op de tip van je tong die haar instemmend toeklikt, ligt in de heilloze nacht als laatste knik de geblokte naam die je ophikt, waarna het hoofd het melkwitte tafelblad rijkelijk aandikt. Onderhands tikken de nagels vergeefs nog een […]
Bijna kinds aandoenlijk al, dit tekenen namelijk van dingen als wolken tegen een ongehoorde zon. Het zomert, maar hoe vet je ook de lijnen aandikt, zichtbaar blijft het slechts waar het ophoudt. Zoals het hoort, denk je, kind dat stijfhoofdig toegeschoven lege flessen vult, zo koester je de dampen, wil je vast de kringloop van […]
Delicaat, als in reclame, ligt haar hand, nog nat, net nog, ach: laat maar.
Terwijl je de hand aangrijpt, herlegt die zich duizendmaal eerder al in de plooi, zoals net zo vele dingen de kus op een gekloofde lip kil droogwaaien. Terwijl je al in een schip de wereld af wil varen, blijkt net dat het een bolwerk is, en jij, ermede ingenomen, prijst het al van renaissance de […]
Bezoek je een stad, verwordt ze voor je ogen, verheft zich en midden de werf is ze al jij met je kind en zij met je kind en wij met je kind, kortom de hele etage van het plein zodanig zonnig lachend vergeten, dat de treinen al vertrokken zijn in de bel waar je stond […]
Voluit een roos, spreek je haar uit : blauw, zeg maar, als het blauw in het glas van een blauwe knikker. Trapsgewijs misschien raak je haar aan, af? Niet: geluid dat ze dan niet maakt alsof je een vlezige oorschelp een vraag krabde. Een verhaal tot stilstaan toe bezongen, zeg je,zang, maar onderdehand… dv2018 – […]
Blauw rondom de galmende ruimte met, net als in kathedralen eertijds gezangen, het snerpende snijden van zandsteen ter verstomming van de enkeling die niets gegund dan in orgelpunten stilte het rustgevende razen van veraf het stadsverkeer, gehurkt de kogel draagt die aan draden hoog gespannen hem een holte drukt in het achterhoofd : zo boort […]
Niemand had dit loon. Het werd hen, de toegewijden, trouw toegediend : de blonde haren die vergelend sluik haar ogen derfden, haar mondje droevig vol verwondering en hij, vergeefs nogal en droog des ochtends als doordrenkt papier van kranten de tafelen opgedrukt. Merz. Steeds vaker en dieper dan ooit stootte de gedachte door : het […]
Beperkt tot het park in de stad staat de maan en spiegelt zich een honds bestaan in de vijver verwaterd, verwijfd door wandelaars, als vrouw ingelijfd in hun spraak van zon en zij moet zwijgen. Kaal en wild rees de maan in jouw nacht, een vrouw met een lijf dat sprak zoals jij, naakt met […]
Zo klapt hij uitgebeend de ochtend in en zingt hij schor de bloemen toe op het van vocht verschoten behang : harba, harba harba lori fa. Zo droomde hij van water : hij erin en hij het water, urenlang tot de zon hen riep van zwemmen moe : harba, harba harba lori fa. Zo ziet […]
Op het onmetelijke ijsveld dagelijks het inslaande woord dat zich wederkerend door de herinnering van dingen naar hun stilte, stilstand boort. Duizend Poolse moeders zoeken broodloos, zwak, de Oostzee af, richting Kattegat. Daar verdween die niets hoort een schaatser, duider van het wak.
Bloemen bogen, takken zongen mij en bomen spleten voor de letters van mijn bril. Mij mede viel geen woord te houden, het sterft nu als kreet het landschap in en de treurnis smaakt zoet om al het verdwijnende. Suikerranden, fruit en fancy, vliegen in het leeggezogen glas, spinzieke poes op mijn buik. Van niets ontstane […]
Nergens heeft hij zijn tijd mee. In droomoorden buitenissig sissen op zijn bijten alle zonnevruchten. Onder vliezen knarsen tegendraadsde afgeknotte wieken. Hij noemt zichzelf de stekjesneger steunend op uw stok. Dorstig weifelt hij wel eeuwen, draait op zijn weg slangen bezwerend alle stenen om. Hij tafelt waar hij kan. De schaduw van een cactus is […]
Hoe helder kan gehurkt bij nacht nog de lichtknak in de loop geblazen worden ? Hoe blauw nog bij het vervagende, de schaduw van een ver verschoten pijl ? Wie spreekt nog dit graf uit en welk masker afdoende voor het nakende geslechte ? Soms, gruwend, hul ik mij diep in de plooien van haar […]