de lus trekt aan en de blik was al bleek.we draaien rondjes rond de rondjes en elk dansen is met de koord van de code gebonden. het nagelbijten is het punt voorbij van het de tanden zetten in het wakke bot van de duim. gezondheid is een driftig schrobben geworden met het gel en zout […]
de straten garen wit. wiestaat er nog op vanonderdit doodsvette dekbed? kloek, hanig, oorlogsvaardig,zegezeker zoals bazen die hunknechten de oren afrukken? een zin zeist de stilte maar zie: uithet niets bloedt het nietsuit in niets, ongezien. bij elke zeven rijdt er een wagentje voorbij,dan kan je instappen. dat is alles:profetenessence. invoer (2017) – rev. dv@CAZ
Otium divos rogat in patenti Horatius Oden II, 16 ik weef een kleed van louter woordenrond de leegte die ik ben.ik knoop de naaktheid van mijn gruwelin de zakdoek van mijn vel. ik draai de vloeken die ik stotterin mijn loeren naar genot.ik meng mijn sjankers van verdrietin het restgat van mijn hart. ik glij […]
“zee van grijs verdriet”
(eerbetoon aan Lucebert) zij waren innig verbonden en in evenwicht.zij draven briesend op de verlaten weidevan uw achterstallige adem. zij stoeien pluizig in de roofbouw van uw hart.zij drinken miswijn uit uw grote wanhoopsglazen.zij spelen poes en schurken rugof slijpen voorpootnagelaan de verzonken peilers van uwdagelijkse denken. uit gaten in uw klederdracht schieten zij schichtig, […]
mijn ik is een eendje dat dobbert en dobbert ’s nachts op de vijver alleen zoals jij het regent, het regent want heel het heelal weent om het eendje, maar het eendje is blij jouw ik is een eendje net zoals ik zoals jij jouw eendje is vrij het mijne is blij maar dat alleen […]
“Meisje en instrument paren als dieren.”Gerrit Achterberg ook al gun je hem de maaltijd niet,hij mosselt je, secuur en minachtend zoals enkel een Hollander dat kan. waarom nog dit aantijgen? dit, dat jou de schelp uitpulken helpt niets, niemandal. met lezerslust vermengdrotten de honderden waangestalten waarin hij jou verletterde. in heisa, in hema en heijn! […]
bij de schroeiklank van schalmeien,in het blauwe suizen van de lucht,in dit één en al omkransend stralen,in de speeltuin onzer gruwelvlucht: schep de lagen haat en liefdeen de woordenetter van mij af.leg mijn falen bij het falen, vloeken schrijf jouw naam bij op het graf. invoer(2017) – rev. dv@CBO
1. met de auto de barstribben schuiven, het trilbeenslaat het breekhart in, de uitzang Uitploft het brein uit in reguliere wolkjespluis en zie: het exiteren verzelfstandigt. dan,middels een radicaal herdachte omvormingvan de aleatorisch omzweven singulariteitdie het is, treedt het ik zelf buiten zichzelf, vervoegt zich bij zijn onzichtbare vermomming. dit is precies zoals het deksel der […]
