een lor met lachgas in je mond gepropt, touwen van jute maken schuinse groeven op polshoogte. het bloedt uit in de ruimte.er stollen spatjes op het tapijt. niets kan hetveranderen nog en niets verandert wat het is. de werkman? wat hij ook doet, het bindijzerroest. hij schuift stil uit het huis, verguldtzijn zwijgen als oorlogsbuit […]
bij de schroeiklank van schalmeien,in het blauwe suizen van de lucht,in dit één en al omkransend stralen,in de speeltuin onzer gruwelvlucht: schep de lagen haat en liefdeen de woordenetter van mij af.leg mijn falen bij het falen, vloeken schrijf jouw naam bij op het graf. invoer(2017) – rev. dv@CBO
1. met de auto de barstribben schuiven, het trilbeenslaat het breekhart in, de uitzang Uitploft het brein uit in reguliere wolkjespluis en zie: het exiteren verzelfstandigt. dan,middels een radicaal herdachte omvormingvan de aleatorisch omzweven singulariteitdie het is, treedt het ik zelf buiten zichzelf, vervoegt zich bij zijn onzichtbare vermomming. dit is precies zoals het deksel der […]
een hoopje nog en het iseen mootje meer en het iseen enkele tel en het is de daken dragen de regen die de daken dragende mannen dragen het lichaam dat de mannen dragende bomen dragen de takken die de bomen dragen de violen kermen de violenhet einde stuitert op het einde der spiralende hond blaft […]
indien wij het huis niet bouwen, werken zij die het huis bouwen vergeefs. wij zijn zij die het huis bouwen.het huis is het bouwen.het bouwen is het huis.zij zijn het die het huis bouwen. vergeefs is het werken van hen die het huis bouwen, indien wij het huis niet bouwen. zo is dat. in de […]
de vormen zijnde vormen van het zijnen van de vormenzijn de vormen slechts limieten. ik draai een lusje in jouw haren,dat is een oud, geheel vollediguitgeleefd gebaar. de vormen zijnde vormen van het zijnen van de vormenzijn de vormen slechts limieten. ik stop je haren weerhun ogen in en laat het lichaamin haar violette droefte […]
er hingen zware woorden in de luchtzoals ‘ik ben toch wie ik ben‘,maar hoe zeg je dat in het Arabisch? de stad was al krom en er zat rot en roet alomen vieze molm in het gebinte en er zat rat in de groene verf en in de voegen vergifen er droop goedkope droomslijm en namaakdras […]
ze staat stil, op blote voeten en er is het kabbelen van lopend water. een staketsel – meters hoog, in hout – torent boven haar uit. zo hoog is het, dat het wel lijkt alsof het stalen kabeltje niet daarvandaan, maar uit de hemelen komt neder gekronkeld. het kabeltje lijkt op de remkabel van een […]
het zijn? het snikken is wit en onvermogend. het snikken is het snikken van een Somalischeen het snikken duurt. oorlog is haar dode kind. oorlog is duurzaam. ka, zegt Chlebnikov,is de samenkomst van bewegingskrachten in een werkende cohesiebundel. kol. kamer. kanker.kasseien. kramp. kermen. kadaver. kapitaal. invoer (2017) – rev. dv@CBX prayer note: NKdeE ‘prayers’ are directed […]
introductie het is terecht. het bevindt zich in Trier, en het is Duits. waar is de uitgang? de uitgang is de uitgang in de uitgang (Ausfahrt).de wereld is de wereld in de wereld (Welt).de aarde is de aarde in de aarde (Erde). het vlees is het vlees in het vlees (Hakselfleisch).de maden zijn de maden in de maden (keine Ahnüng).de […]
WAAN VOOS MIS op de straat ligt een hoop.de hoop is nat. is de hoop een kat? neen! de hoop is niet kat. de hoop was kat. de kat is dood. dekat is nat. de kat is dood en nat. kwakkwak gaat het wiel van de kar. de karrijdt over de kat. de hoop kat […]
zoals spraak geen inktontbreken stapelt,zo sneeuwt een oorlog ook geen stilte toe.strooikwistig met gekregen rot wrijft er gebenedijd haar code in. en gras sterft af. en foptonen benadrukken het gammele van de mensdijken. en hollands plat de ramen neigenopenlijk naar hun kader. en geen lust wekt het besef van de algehele ontoereikendheid. en het echte ettert onderbuiks […]
zie dan, erbarmelijke en temporeel beknotte wanstaltigen, hoe deze dagen die u prijzen zou als futiele barcodes oplichten en doven. beluister het doffe ruisen van gindse stroken marmer één seconde na duizenden millennia van absolute stilte, het doffe stof ploft in stof. en zij, vergooide bloem, opschietende te midden het neerzijgende rot, zij voelt de […]
gebruikers maken soms geluid.dichters dichten, of slaan ophun snuit. verkeersongevallen,leguanen en de hoestendenachtegaal vallen in op drie. ijslanders eisen land, storm- endonderdagen ook. in boten bonstonvermoeibaar de rompslomp. invoer (2017) – rev. dv@CCD
god behoeft geen naturatie daar:de band loopt, de indruk valt enin het vage werpt een lijf gestalten.vaste toon maakt schijnbaar elk gebaar. een vlak vermeerdert niet de vouw,de leegte wordt in klank niet opgesplitst,dus waar beweging niets beslistdanst naakt en mysterieus een vrouw. het heeft weerom met geld en lustte maken, grote ogen die daartoe inogenblikken haken. […]
als de regen valt, valt de regen niet van hoog. de hemel is de hemel niet, de hemel spant veelal de lucht in strakke gordels zus met ademresten zo. zo: staal roest. heerst algehele stroompanne. de mot er zit in de pels.slijm rolt over het opgeplakte labeltje v1 op de goudbladerige lippen. protocol p1 is in […]
een onbekende is iemand die niet voorkomtin uw lijst met contacten. u kan een nieuw contact of onbekende toevoegen of blokkeren via het menu. als u geen actie onderneemt, verdwijnt de onbekende wanneer u zich afmeldt. niet meer dit kolken der zinnen,niet langer dat lichaam dat ondubbelzinnig wil voelen, niet meer het zure druppeltjes druppelen […]
het kraken van uw rokken als u plaatsneemt, mevrouw! (en de vliegende spijs in de gangen van uw gedachten die druipen van uw gedachten en de walmen van uw gedachten die zich geen weg weten wég van uw gedachten en daarom in uw gedachten de gedachte aan stank dusdanig sterk geprononceerd produceren dat u er […]
3. wie zullen we, zo vroeg ons toen de leider in leven,wie zullen we knevelen, wie de nekvellentoenijpen, wie de mond snoeren,het lijf met pek en doem toesmerenopdat het onze bij ons blijften wij in die zekerheid van het onze bevrijd blijvenals zijnden hier en onschuldig tot in de eeuwigheid? noodzakelijk: de restjes lichaamsprutrechts bezijden […]
2. wat is, is in zichzelf of in iets anders.wat als het een locomotief is die draait op ontsporing? of het doek valt om, het toneel draait weg en de toeschouwers ploffen uit hun pluchen zetels midden in de voorspelde catastrofe? wat was ook weer het refrein? onmiskenbaar trojaans van origine vertraagt de tragedie zich naar […]
1. omnia quae sunt vel in se vel in alio sunt. alles van het zijnde is in zich of in iets anders. de betonkwaliteit is C45/55. de stelling gebiedt o.a. het refrein handelt over naturerende natuuremiraten. invoer (2017) – rev. dv@CCK
//@init het lijf van louter code hangt innig verstrengeld met elk der 10 geboden boven het indifferente te zweven. ongeteld tasten tengels de tien geboden af //en uit het lijfmondje kwakt bijwijlen met nadruk de kwijl. bij elke gulp glipt telkens één der gladde ordewoorden dieper in haar code door. ‘sta!’ zo stoot er één, […]
nieuwe onderwerpen die je misschien leuk vindt: in de meditatio ook vind je vandaagnog enige remedia opdat het verdriet aansluiting vinde bij en oplosse in de ongrondelijke droefte van het ene in de afgrond van het al. abstract (uitvoer): elke stap die je zet is een stap dichter bij het graf. reserveer tijdig want de plaatsen zijn beperkt. […]
de grens van het toelaatbare ligt al weken te rotten achter ons.de woorden ondertussen en zomaar moet je pellen eerst en stevig pletten wil je er nog enige zin uit persen. nergens van, een buitenissig het is het, het houdt geen steek alsof het ooit. kijk, al dit hier en al dat daar. de differente kleuring […]
in het waterin het wierin het waaien. in de golven wind doorheen het grasin de cel die zich verwoed in cellen splitstin de wolken vol van stapels en paleisplezier. in het schuren van planeten aan het donker van hun baanin het lonken van de sterren naar de nevels van andromeda. in het zwoegen van de […]
2 fragmenten uit het Weerants Liedboek, een corrupt tekstbestand in het Neo-Nederlands uit de Afgesloten Toekomst dat in 2045 wordt opgevangen door de Neo-Kathedraalse audioFaag, een gignomenologische verontwezenlijking van formaat. de publicatie ervan in 2046 veroorzaakt een pantemporele deining die traceerbaar is tot in de bucolische geschriften van Vergilius… […] 0 Node grashopper1sprinkhaan faaltje ni […]
het handvat boort zich in de hand. de boor boort. het zingt: in struiken – wat warrig gewemel op straten – het laffe gebazel in zetels – het knoestige snurken in bossen – lusteloos vozen in de tabellen – schrikbarende hiaten op de schermen – onhoudbaar verval in de hoofden – de doorslaande angst op het […]
loed woordom muzijm symbolijm
invoer (2017) – rev. dv@CCV
het geurt want open borrelen de geheimenen het stinkt want bloot ligt het mysterie en het sist: de nijdigen vloeken want de kans op een einde met fijne slierten en neuken tot 3 cijfers na de komma met de wulpse engeltjes van de apocalyps, blijkt al eeuwen terug onherroepelijk gemist. de mystici lachen want niets […]
liepen wij niet en wij,wij glimleden der bakfietsenbourgeoisie, hadden wij niet uitgesproken de neiging waar de sneeuwbuien neerstreken en zonken in het donker buiten met de vogels en Neo de hond en de kinderen die opspatten nog in de gelige postpakketten, de lichtzuilen der straatlampen? maar een pinkbeweging van de ingezetene bezegelde het droeve lot […]
stoelen weiden ramen flessenplassen palen struiken wegentakken raven huizen boxenwinkelstraten overwegenhet reclamezeulen. stokken blazen stoelen weidenramen vijvers beken bomenslapen samen tuinen hokkenkoeken auto’s smeren zuilen. rode tractoren voetbalvelden enwitte lichtbakkonijnen schieten goedop met scheve bloemkolenbollen de anderen kunnen ons niet derenwant komt er iets nee er komt nietsdus de anderen kunnen ons niet derenwant is het […]
de vijver bevriest niet. is de eend blij dan? neen: de eend is in de vijver. invoer (2017) – rev. dv@CCZ
plots, nu ik het zie,zie ik het gezien worden,met brede strepenvan vreugde, en dan, als een stuiterenvan dank in schokjes niets,zie ik het zien dat zich ziende ziet het zien toch maarliever vergeten. ijdelheid is zichtbaar danals het witte bot in de wonde. invoer (2017) – uitvoer 2020, rev. dv@CHe
paleis waar het de rijkdom dood bezit,en honderdduizend soorten duisternis,geheiligd schrijn waar niets het niets aanbid,verloop van tijd, vrij van gebeurtenis,plaats die maakt dat er weer ruimte is.het is herhaling die zichzelf herkent,vervormde uitspraak van een dode vent.de code dreunt hier vers na vers voorbij:een duren van verveling dat nooit went.kom, schep er nog wat […]
o rouwgezel, gij loeit de schaduw van de aaibloem nogmet tussendoor het prangen onzerloodplooien (ooien) (o in) (o n), gij hoogacht het leegpletsen in de klaproep derhanden (nden) (n d) (e) en in de nijdnaad van het scheurschip,bij de glijzangen der zinkzuchtigen,hun behangsel week na week afvallendehun wegkrasvlees (asvlees) (aees) (a s) ’t zal bruisen […]
niet de blik inwaarts (het is er te eng) niet naar het buiten (het is er te groot) niet oog in oog (het is er te donker) niet naar het vage (het vage is nergens) niet in het al (het al is illusie) niet in het niets (het niets is ontkenning) kwaak kwaak kwaak ik […]
Oostende : er waait zout aanen roest uit de bunkers. zon splijt het plein, James trekt de lijn, er wordt al flink doorgestapt. een stoet weldoeners zwengelt de kerkklokken aan. torpedo’s bonzen dreigend tegen de stalen verankering, de dag wordt gewogen, een veertje maakt het verschil. het jongetje met de kniebroek in de glazen kooi […]
hier, uitgeteld zet het een stap, dan zindert een uur lang de bodem, dan galmende kreten in gaten en kieren en kletteren honderden profielen als het warehun klavieren te pletter. het vlucht van het ik en zijn gekken, en het krijgt van de junks van de stad al een dankbare blik van herkenning en een […]
het staat gebundeld in de weide : stokje arm, stokje been, klompje hoofd en draadjes filterhaar. het is nacht, wat dacht je. de hemel zit potdicht, perslucht onder plakken koopjeswolk. ga, had ze gezegd, ga en breng mij de blauwe muren van het licht. het aarzelde. wèg hand. ga, zei ze toen, en breng mij […]
de spinschakelt zich in : het zuigtop het darmpje tot het putwatermet dode vliegjes en larven de mond vult, het lijf volstroomt. bij het etende enkels, bij de koffie de knieën,bij valavond het borstzakje,tot het met krakende wervelsen barstende lippen lucht staat te happen. alleen de klok verspringt. conversaties pletten zich met grotere aandrang tot […]
spring …en hetspringt en hetvalt en met de kramp van een kussende tienerhoudt het de ogen gesloten en netnog stond het zichzelf met de stad en haar stank en haar licht te vervloeken en al evendeerniswekkend een verkleumdedierenbevrijdster luide te jammeren om de geur en de omvang der sterfte alom en nu is het dit. […]
KLIM “niets. klim hoger, schuif dichter, snuif het op! iets hoor je toch, nog? neen, er is niets.” dv, ‘Klim’, 1999 “genieten, genieten, ja, we nieten ten topmaar uiteindelijk staat aldaar elke vezelvan ons allen een klik lang slechtsgespannen op hetzelfde te wachten:genot in het niets dat niet is endat net niet wil komen tot […]
In het boek Huisin de deur Bladop de vloer Vloer op de foto Schimin de schim Vlees:het Schuimmeisje. Schuim inde emmerEmmer. invoer (2017)
voor C., A. en T. ik die gammel ooit het bootje waswaarop jij ter zee kon gaan, en jij die na het zwalpen kusten ziet en met hun weidse zwenkende krijsende meeuwen. hoor ik jou land roepen, land in zicht? blij ben ik een reddingssloep onder dikke zeilen in ’t galjoen. invoer (2017) een selesteina-declamatie […]
POSTMODERN bespottelijk, ook hier, ishet opgeven van bloedter verduidelijking,de gratuite donatie van clarificeerplasma. het ‘wat glijdt ernu weer in het duidingsveld?’.het ‘wie vaart erdaar mijn aderlating aan?’.het ‘hoe heks ik hethier uit?’. kom, kortom, de bel gaat, schuif aan, treedt binnen, bestel ons een ongeluk voor twee personen. het verlangen is het verzetop de fiets […]
uitstekend. het brandt maar de kaderleden doven wel het likkebaarden zoals ook de soepbinderij bindt de soep. markeer het woord:uit vele ogen zullen vallen de verafgode bedragenals lichtbrekingscoëfficienten. uitstekend. van de objectieve illusie immersmoesten we eerder al afzien, van dit grimmig gedeelde heden slechts ontvangen het verlangen naar rust en derhalve geduldig het sliertige tumult bebroeden […]
maya [Anke Veld – Lode’s lied] mei is als maya die mij doet gelovendat het absoluut vele, het reine schonein mijn nietige iets zit verscholen. hoe zoetelijk zingt het, hoe nachtelijk wil het, hoe hoog al waan ik mij zomerse leeuwerik,hoe wild en onzinnig graven mijn honden,hoe dicht en hoe zacht heeft mei mij omwonden! […]
[ Anke Veld – aria van Lore ] 1in de AI-opera, 2025. Lore is, zoals wel vaker gebeurt, de wanhoop nabij omdat LAIS haar en Anke verlaten heeft. het is moeilijk. leed is mijn lief, mijn lijf is verdriet,van deze pijn ken ik het einde niet.ik bid u muze sterk mij in mijn lied,mijn ziel […]
Bewezen is:de tijd verglijdt,wij blijven niet,wij zijn niet vrij. Per dag de pijnder straf neemt af.Wij slapen inmet ochtendzin. ’t Verblijf is nachtin ’t zwart gedacht:droeve stilte heetdaar klankenpracht. De spijt gaat weg,zij ligt naast mij,zo lijf aan lijfgaat het voorbij. ‘Anna, ‘, zegt Anke,‘Anke’, zegt Anna,‘niemand zijn wij’. ‘Anke’, zegt Anna,Anna, ‘, zegt Anke.‘wij […]