i burn in love’s hell where billions are drivenin circles without end, and they know it. i pray to my love equally burning, beheaded and all.she carries the faces whose names have been given. a scary old porter hands down the sodsto poorly dressed dancers and hungry old men. downward they go, into the tumbler, […]
de illusie ’tijd’ vervluchtigde net.de toekan pikt het oog uit van de zich spiegelende gier. een das met de kop van een zwaardvis en een eekhoorn met een pauwenstaart klimmen de boom op naar de gekruisigde. het hoofd explodeert. de ooievaar vergist zich want de kracht zit in hem.zij weent lava en vuur maar in […]
Hoor jij ook de trage nijd die takt in de bomen?Alleen een boom kan dit dulden. Alleen jij kan dit lezen. De dichter is de ekster op de galg die schettert om hun kromming. De andere treurt dat er mens is. Het zou alsnog kunnen, schildert het landschap, het dansen, de myrte. De bedding kreunt […]
de straten garen wit. wiestaat er nog op vanonderdit doodsvette dekbed? kloek, hanig, oorlogsvaardig,zegezeker zoals bazen die hunknechten de oren afrukken? een zin zeist de stilte maar zie: uithet niets bloedt het nietsuit in niets, ongezien. bij elke zeven rijdt er een wagentje voorbij,dan kan je instappen. dat is alles:profetenessence. invoer (2017) – rev. dv@CAZ
plots duurde het niet zo lang meer dan anders dat ik dromende ik was zoals u mij kent, lieve glijzieke beschubde, en vervolgens dat ik een mini-slang was die in huidplooien als in verse lakens glijdende was, de wasmiddelgeurtjes van het linnen in mij opnemend. maar: ‘dit kan niet’, dacht ik dan, en jij zei: […]
Otium divos rogat in patenti Horatius Oden II, 16 ik weef een kleed van louter woordenrond de leegte die ik ben.ik knoop de naaktheid van mijn gruwelin de zakdoek van mijn vel. ik draai de vloeken die ik stotterin mijn loeren naar genot.ik meng mijn sjankers van verdrietin het restgat van mijn hart. ik glij […]
“zee van grijs verdriet”
(eerbetoon aan Lucebert) zij waren innig verbonden en in evenwicht.zij draven briesend op de verlaten weidevan uw achterstallige adem. zij stoeien pluizig in de roofbouw van uw hart.zij drinken miswijn uit uw grote wanhoopsglazen.zij spelen poes en schurken rugof slijpen voorpootnagelaan de verzonken peilers van uwdagelijkse denken. uit gaten in uw klederdracht schieten zij schichtig, […]
zolang het is:de ogen scheuren zich af van het zien. de monden braken tijd in hun spraak. de lippen storten in, de rimpelhuid verstoft, schroeilicht schroeit en de opgelakte stilte is strak ten dode opgesteven. elk woord vernietigt de herinnering. zolang het is:het strikt haar weerschijn in de afwezigheid van stof die rond het niets […]
