De vrouw waarop ik draaiis een hemelse sloerie,het soort waarmee je nietof toch niet in haar bed, – Het samengaan van de gedachtenmet het golven van haar onwilbrengt haar zinnen in vervoeringtot muziek die nergens voornog woorden wil. Haar man wil jij alevenmin ontmoeten. NKdeE – voor ‘finis mundi’ – rev. dv@DAb
op het water avondlijk. het water is alleen. ‘dat oude vogels vliegen mogen wedertweeslags wiekend hoge vluchten makenmet hun vogelogen wiegendin de zure zomerluchten boven het avondlijke water’. de wandelaar heeft zich de ogeningevroren bij het vuur van zijn verlangen.letterlijk de letters kerk en staatzweren hun zwart uit in de wenende nacht. zo zucht, bij […]
in deze volte van vernietiging spreek ik niet hun namen uit. dichters begraaf ik in mijn koude dagelijks. hun zwijgen ettert, zweert letters uit mijn monden de namen kleven de leegte van de namen aan de tegels van de leegte die de leegte betegelen zodat er middenin een leegte kan ontstaan genaamd verlangenwaarin de woorden […]
Ik beef uw beven uit en morgen wordt het stil
JEUHJHAH
code + text + audio
vrijheid van eindnoot zoemt op de kabels orde verordent de orde van het eneopschietend onkruid recht zich aan instortende nieuwbouw; zinkt in het zomp de deining der gierende luchten;zwelgt in het gat moeders en kinderen sprakeloos bij de radeloze bakens van de lust en de nijd; de kleppen weigeren, onklank heerst:inderdaad inderdad indrdd indrdd ndrdrd […]
[tekst: dv & ed] Het is warm in het ware leven.De ogen hangen te puilen.De bedden zweten, de padden ploffen onder de zware stappenvan de zich voortslepende kolos,een wij met in het middenhet gaatje, donker en rood. Trillen doet rond ons de stilte, het velvan de lucht en zingen en gekscherendevogels kwinkeleren hoog, maar als […]
het oog zit in het oog dat in het oog zit.de arm omarmt de arm die de armen omarmen.de benen zetten het op een lopen.het ene is uit de dingen:de luchten de zeeën haar ogen zijn één.niets is alles behalve als het één is met haar.te zware kluit valt het in het ondiep van de […]
binnen huist de zangerbij de stalen kevers, bij het gruis, bij de vetten. monden spuwen bloed in de bezongen monden.in de bloedmonden duiken de zingende monden,de zuigende monden, de malende monden, de huilende monden, de lachende monden, de sprekende monden,de vloekende monden die in de monden de lallende tong beroeren van de nog nauwelijks bezongen […]
