zij raakt, zo raakt ook haar de schouder blootzij spreekt, zo spreekt ook gras de voeten aanzij lacht, zo licht schiet in de vijver loszij raakt mij aan en zo krijgt zij haar naam van haar is nergens nog herinneringwaar zij gebeurt, gebeurt verbijstering de haarlok geeft de schouder haar bestaande voeten leggen streling uit […]
een weigering geen eind en geen begineen aarzeling geheim er middeninvernietiging een adem zonder zinwaarheen ik ging werd alles zonderling. in golven golft het vlakke van de zeein vlakken tijd de zon danst met haar mee. het eind was van begin de weigeringgeheim er middenin haar aarzelinghaar adem was van zin vernietigingen elk gebaar van […]
volhardende, van liefde uit of wegvan walg, het einde ingesteld als spilen kil de kracht benut van wat verstijftontwarrend uit verval de keer die blijft. het wit? er drijven lelies op het rot.het zwart? het echte zweert uit het genot. rigoureus de polen dol doen lopenvrank de emmer laten overlopenvrij zich uit de welstand laten […]
over de Halys, de Kizil Irmak ik –de helle helmt hoe ik holde hierin het holst van de raaf. open de horror leest mij de horror toe in de hili vanen naar het ravenhart: de draad,de schroef neerwaarts die duwt met nijd de lust in de darmen: het ketent mijop een bed van wantsen en teken.berucht, bekald, […]
Het duister met de kleffe armen slaat de kleffe armenom de natte dag. Diep oranje kleuren in mijn handenalle tonen die ik vang. Er tokkelt iets van toen op slapgespannen snaren, een wrede wals. Giraffen schuren hun hals in het wiegen van een sloom groen. Ik banhet heden uit geschiedenis. Ik schuif de reine ladderhoog […]
in warrel van as rijgtzijn stem haar filigraan. een kinderschreeuw mondtuit in bloedbellen, spat. boven de tafelen rijstde lijvenverzwelger, verzwelgt naakte lijvenfris van angst, okerdijen bibberen, schedels buigen,liefde barst op de lippen. het onmogelijke denkenbezwijkt voldaan tot stof: “ik dwarrel in de groevevan de lineaire tijd kras mij uit je ogenen je hebt je orenvan […]
[SCENE: Zanger Izeganz bejammert zijn lot. op het einde van elk VLAK op Het Pad van de Wenende Nacht moet hij immers weerom een pijnlijke dood sterven om dan ongenadig in het volgende weer te verrijzen.hier richt hij zich tot de Harpijen, een drietal nijdige eksterwijven die zich aan de rand van het bos schuilhouden en […]
de zon verblindt ons danig al des ochtendsde dag lijkt weer een punt dat lijnen mistde avonden verrekenen de nachtenen de nacht dikt slechts de nachten aan. gemis is mist die in de lijven slingerten mijn geest verdwaalt in dat van jou. tel de dagen goed LAIS en tel secondenin elke nanotel ben ik geheel […]
nu de daad gebaart van spartelingen het woord de grijze lippen niet verlaat,nu geen tong nog likken wilen de mond zich achter stof verschuilt gebiedt de stem de lijven in elkander te vervloeienzodat de weerzin van de walg doorbroken wordten de letters uitgegutst in het gelid gaan staan. duw het hoofd in kolkrivieren ondertot de […]
