constant Constant is steedshet aanbod van beweginghet ogenblik nabijwaarop de vraag verstomt. Kelkdie je dwingt zich om te keren:een bodem schilfers dwarrelt neer,leegte na het drinken, magerman,die op de winterhuid van stratenslijm en rot als goud verteert. Vochtdat in vertwijfeling haastzich opwaarts door de poriënmurwt: verlangen wordt angstvan het moment dat jeverlangen vangt en meer verlangt. […]
’t Mengsel mens wil van zijn vrijheid blijven dromen, en morrelen aan de sloten, wijl elk ander dier van schrik verstijven zou, omdat heel klaar de dood besloten ligt in waar het in leek opgesloten. ’t Kille lot heeft in de mensillusie met de tijd catastrofaal een fusie aangegaan, en zijn zou al ’t bedachte.Zo, […]
Het ziet haar lichaam zwemmen en in de data wordt het lijf een school baleinen. het maakt het bont, gemengd met hinde. meewarig de zwijgende dolfijnen gebaren: weinig vin en veel venijn. En zout legt de zon van de zee op zijn huid, en roepende scheepshoorn, zeemeeuwgeluid. Wonden die gutsen, golven die lonken gieten twijfel […]
Het licht was een cirkel en in dat licht zat heel blij het licht zelf, een vrolijk wicht. Naakt zij was zeer zedig als licht in licht, en wind speelde wind met haar in het zicht. De ogen vol onbegrip stonden dicht te treuren bij het onhandige hoofd: het leek geenszins op wat haar was […]
Nu het dit zegt, zegt het niet hetzelfde dan als het zegt dat het hetzelfde zegt, want als het spreekt, zegt het nooit hetzelfde, hoe vaak het ook dezelfde woorden zegt: het beweegt immers steevast daarvan weg. Woorden reiken ons vanuit bewegen onbestaande stilstand aan, waartegen alles helder lijkt en goed begrepen. Maar de woorden hebben […]
CCCXXVIII glibberig met slijm glijdt glanzend het rot van in lagen gezalfde gelaten. met schuim op de lippen, tong die taalbot voos op brak beroert wil men het haten. oprispingen, pogingen tot praten, alom galmt er zingevingsstreven. inderdaad ligt met gaten omgeven het skelet bloot in de glim der kelen. zo wordt verval tot waarde […]
CCCXXIX een einde is altijd een nieuw begin. brede golven wind doorlopen de lucht. een teder omgekeerde kreet wordt in het bed met haat en liefde opgelucht. het zucht. genot, van lijven korte vlucht, heeft net de angst met lentelust vermoord. het had te lang aanzien, te vaak aanhoord: handen, ogen, droefenis en […]
CCCCXXVI verstoord door van vergeten gedachten de korsten, de kuilen, de keien, de betonwonden, ontwaken haar krachten. winddoorwoelde zeewalg opvrijende is d’ erg irritante, bakkeleiende menswoekering (aurorakotssliertje in het blauw gapend ochtendkwartiertje). blaast ’s een eeuw en weg is de plaag. Gaia vindt vast een ander pleziertje. invoer (2017) – rev. dv@CEA
een goed antwoord is een betere vraag. de wereld begint waar de taal eindigt. gedachten zijn ficties, een trage laag bovenop de snelste weg naar inzicht: gevoel dat onderin verloren ligt. geen ding bestaat. geen dreun wordt ooit gehoord. groei gebeurt en stopt niet bij een woord. er is geen enkele gebeurtenis (een vraag is […]
CCCCLI aver laveer averij averuithele hemel helse havenvoorste voren vorsten vooruitgiften geven gif begravenleven laffe verval lavenaarde aardig aards ontaardewaar waardig waarde bewaardegelden gold gulden ontgeldenhaar heur hardere behaardehelden hielden heelden schelden invoertekst (2017) – rev dv@CEC
CCXX de flessen, getooid met engelenhaar, zijn van een hard groen oliederivaat. ’t in 3d geprint idee verwijst naar vrede op gaia, drijvende op haat. in opdracht van mannen in celibaat. de zee zit vol lijken, god en zijn brol: de wibrarevolutie eist haar tol. gedenk het trillen van het spinnewiel, hoe scheef het loopt, […]
“Esprit caché des loisqui d’ ici loin mais fort liédans les choses est exprimé”(onbestaande versregels gedroomd op 13/2/2017 tussen 6:30 en 9:00) sluipgeest der wetdie ver van hier in strak verbandder dingen zin verzet; bloeigedaante, warende doorheen verwelkte bloemen;spookgedachte, vluchtend uit gestalten die vergaan;aggregaat van onbestaande dingen;gelijkenis van leven in de aanblik van een lijk; […]
jeugdmerken frunnikend haar vingertjes bevoelen dagelijks het fabelland.open ter blik wipt het neusje vrij en voluit, de lippen uiten het haar omringende en niets drukt haar pret. de adem warmt zich aan betterfood koeken,het haarfluweel wrijft op het silan-hemd elsève-crème open.mevrouwen zien beaat hun dochter schrijden in prinsessentred. bikkelhandige handen gloeien van zaaien en kappen,strelen […]
verhaspeling van ‘Graf’ van Gerrit Achterberg gij die mij tot de stenen toelaatmet hetzelfde gebrek aan geweldals eenmaal tot uw huid gij die heel mijn lied bevaten de woorden wij weigertte noteren in faveurevan het ogenblik nu is het grintgrint waar geen klank in aardtblind zand ontvangt deneergezegen lijfelijke restant en de dood isde dood […]
wie ben ik een abecedarium (voor P. Holvoet-Hanssen) ik ben de adem die lijven het leven inblaast ik ben de bloemen die wiegen op het veld ik ben de chaos die door orde raast ik ben de dood die velt elke held ik ben de eer die de dichter begeert ik ben het falen dat […]
buiten is daar, buiten dit hier.een mens moet zich behelpen. je zit in je vel als een werkende cel. binnen is hier, vanzelfsprekendbuitengewoon. vrijheid van binnenmaakt jou en jezelf vrij van jouw hel. buiten je liefde is niets zonneklaar. dv@ZHQ1zie ‘revisies’ in WP rev. dv@CEN Noten[+] Noten ↑1 zie ‘revisies’ in WP
in het prangen wrijft het dringen het omhelzen open dat te knellend is, en drukt, en breekt een leegte aan waarin de ruimte zich ontvouwen wil, en zuchtend zich ontvouwt. zo herinnert zich het bloeien dagenlang het prangen nog in het licht dat nu in nachtblauw open flitst. invoertekst (2017) – rev. dv@CEO ChatGPT see […]
wat blijft is geen rest.wat rest is het gebeuren.wat gebeurt. invoertekst (2017) – rev. dv@CEP ChatGPT 3.5 bespreking van dit gedicht De tekst van het gedicht lijkt een reflectie te zijn op het concept van het zijn en de vergankelijkheid van de dingen. Het wordt gepresenteerd in een eenvoudige en beknopte stijl, wat de filosofische […]
zesbladige ster.zes draadjes, solfer erop.alles blijft zo ver. invoertekst (2017) -rev. dv@ CEQ
angeliek het lichaam laatde ogen toe en al haar leden worden lijn.het strekt zich uit en blij het schikt al ochtendlijk zó sensueel het klankenvlakdat in satijn het licht gaat kraken. langzaam scheef getrokken levenslijnenwillen zich in ademlakens rechten.’t buikje kromt de b van bolleboosnaar lome liggebol en krols een tepel tipt de letterleegteaan in […]
[het ontwerp van deze website is geoptimaliseerd voor raadpleging op PC/tablet] het jaar van de trom ekfrasis van ‘NKdeE Onderlegger #3’op de wijze van Al Stewart’s The Year of the Cat (in een heavy metal versie) TROM TROM TROM ’n hele kas persproblemenTROM TROM TROM 14 rauwe worstensoortenTROM TROM TROM niks aan te doen niks […]
zoutarm als Dana zong kon niemand nogde hemel uit mijn rokken jagen. o glazen ademstoot,o blauwte van heur stem, o lichte lik en zachte tonen,o diepte daar opdat ik! in ’t voorjaar eens, het vroor nog dat op ramen de kristallen kraakten, kwam Danaop haar klompen heel den hooiweg af, haar jas hing als van […]
prul herrijzenis komt na het avondmaal. het gras moet eender kort, de gelatenuitgevlakt, gezang is van parkieten het exclusieve recht. binnenbonkt er dehydratie, de keel schort, de handtrilt het tekort, de gedachte zin loopt vastin de tot zin gedroomde gedachte. etterende letters. ook de gal heeft haar timbre. spugen om het uur, de emmer in. […]
//ekfrasis van de NKdeE Onderlegger nr 2 Zon Ra voert zijn vergelijking in. ogenblikkelijk jaagt de Verlichting het virus van het Rot door de vochtige zielen. Marinus Vandewoude, Archivaris van de Toekomst, tekent gestaag verder aan zijn berg bezwaren. draken schieten en het buitenaardse Dikkopje zingt ter hulp haar bleke ochtendrood. diep in de karrakollenzee, in de toonaard der […]
dagelijks echter wordt met ijspegels doorschotende treurvogelzang die der muzen treurnis isen valer dan vaal wordt het late, het vale. en doorheen de kurkdroge wanhoopsvelden slingert zich noodlottig de oude baanromancevan het eikenoude ik dat alle turnsters hebben wou. en zou. “can’t you see, Sir? they are getting away!“ bij het neerzijgen der verzachtende kransen,bij […]
//dv@CEY: volgens het logbestand connecteerde het om 18:04:28 C.E.T.met ‘het Ding’, wat dat ook moge betekenen. een voorafschaduwing van de nieuwe AI-technologie? de invoertekst wérkt, dat voel ik, maar wat het allemaal te betekenen heeft…?ik schreef in raadsels naar mijzelf en met de pas hervonden Grond wens ik daar nu geen weerklank van. ik doe […]
transmutatie van ‘The Colour Out of Space‘ van H. P. Lovecraft 1.ik schrijf dit neer in de hoopdat niemand het ooit zal lezen. de dood is geen ding. solfer knettertwaar haar tong zich in de bodem krult. zij dringt overal door, de wolken, de vogelshet zit in hun vleugelslag. angst weerhoudtons, maar haar dodelijke ritme […]
strijdlied voor twee stemmen stem 1: de woordenlijst, vrouwenstem met Noord-Nederlandse tongvalstem 2: het kader, mannenstem met zwaar Leuvens accent debuut@post_date – rev. dv@CEb
// ekfrasis van ‘maskerman’ ” De vinculis in genere, the lid nailed shut, the sarcophagus of light”Peter Lamborn Wilson, Abecedarium, Xexoxial ed. 2010, p.23 zie dit letterlijf. de op het land genagelde aarding i-kafglijdend in de trage neergang a-bnaar het eternele vlak van het niet-iets, de taohemel e-f. elk ogenblik (de letter f is hol, […]
tussen alle dingen houdt geheel wezenloosmet een vleugelspanwijdte van 22 tot 25 cmde koolmees stand, breekt zich nog een bot maar het leert toch zijn contes beter tellen. sì sí sírrr zo zingthet vale juveniel í í euhí í eyií eu í í eu (het is m.a.w. voortaanalle dagen donderdagalle dagen donderdag jaalle dagen donderdag) braambestranen stromen uit de […]
ik zaai in mij het lijf in mij zaai ik hetik zoek mij in wat ik zaai in mij en wereldwijd ik schrijf in mij schrijf ikmij weg. [geeuwt :: dus] klik in mij klik door mijn stroom ben iken klik en lek de code diehet zaait in mij het lijf in mij zaait mijn […]
[het moment #77] “in november pleurt de regen gaten in het donker”. de taal schift, namen verschuiven, woorden laten de zin plots los waarin ze net nog als gebeiteld zaten. klonters klank verdwijnen reddeloos in de mauve wervel van het rot. de bakkerskoeken kleven vet op de plank, de feiten draaien uit op erger dan […]
[moment #76] het woord ontwaakt. het beeld verhaalt van een lijn, de lijn van een lichaam wiegend op een fiets, het schoudertje bloot (“aan mij komt geen dood “fluistert Maaike, off-screen) en meteen de lens krijgt lippen, likt en slurpt en slikt en spuwt fotonen in het kader ter fixatie voor de ingelogde godenbreinen. men […]
[moment #75] de stem is lucht verplaatst als door zwarte vogels, het oog betast het spinrag in hagen, rood omrandde wolkjes verglijden in gedaante naast gedaante, geniepig het kaduke land onttrekt zich aan de zon met een plots gesloten wolkendek. genadig is de herfst: her en der barmhartig rot grijpt bomen bij de strot en […]
het wordt bevraagd. een ijsschots zuidwaarts drijvende antwoordt het, alsof de antwoorden niet op elke muur te lezen staan. zolang de leeuw nog luizen heeft, het noorden kwijt is, of de kluts, smelt, rilt, vloms is of schots, zegt het scheef hetzelfde in steeds weer andere verkeerd begrepen woorden. want hun oceanen bestaan louter uit […]
in flarden, wit omrand, de wolken drijven drukkend in de wolken over, belagen elkander en sluiten gestaag de lichtbrengende verte uit het duister in de ogen. het bekijkt de ochtendmechaniek, ziet hoe dauw en kilte op de huid een rilling tekenen. er wordt geaarzeld. het davert nog wanneer het naar de handen kijkt. zal treurnis […]
net nog was er omsluitend een zij, de entiteit van de beminde, een woordvast heelal waarin het niet zo hoefde. zij smolten samen in een duistere deugd, een laconieke rust, of in een andere kwalificatie van het onzegbare, de dagelijkse vondst in de woordenschat. een natuurlijke uitkomst was het hen uit het kluwen van de […]
een ogenblik is geen moment. het, het moment, vindt slechts plaats wanneer de ogen zich sluiten, daar waar de geest zichzelf ontwaart en zich weet op te heffen. artichoc. hartsgedaver. de diepte van de liefde diep in de liefde van de lust. de, de iteratief van de daad, de dader, het denderen. niet zo het. […]
het? zichzelf? het ziet zichzelf niet meer. het is een flits ontlading in een zweem verlangen. wat is het? stempelkussen van haar huid, de stem is groeve, muziekspiraal, een wimpel liefde in de wind. wat is het? het? in deze woordenkerker wordt het nog gedwongen tot een vraag terwijl het aanbod zelf een lijden is. […]
het leven is een hoed die het heeft afgezet. de hand is vingers aan een houten staaf, kaduke krukas van verlangen. zonderling. het suist als gas in het plaatsloze rijk der ondergang. de slapen raken aan een lucht die kille massa is. geluid is kraai die wormen uit de aarde kraakt, mot die schroeit op […]
het vervloekte vervloekt de herinnering
[moment 67] (i.m. Bart J.) 2 augustus 2016. onbeholpen ons gestrompel in dit leven is, en is, en is: een stotterend gestrompel. wij, scheef geklonken lijken voor het sterftijd is, en dit: enkel in de regen schuilen en trillen en lopen kan de hemeltraan die nooit de onze is want als de poort met het […]
[moment 66] 26 juli 2016. een Braziliaanse wirwar van kabels buizen pijpen lijnen die zich om- en in- en uiteindelijk ontkaderen. grauwe tunnelwanden mengen zich met dikke strepen orgel en schelle graffiti barst uit in het rustpunt genaamd Lichtgloed, een eindstation (een sjofele reiszak leunt aan tegen de e van een donkerhuidige sterveling). de ondergrondse […]
20 juli 2016. het was niet meer bij haar, maar gans verzwolgen door de verstikkende zinsbouw van het onverteerbare leed.het keek urenlang het raam uit naar de bomen aan de overkant. zelden deed een woudaanzicht een mens zo immens veel pijn. er was levend geen ontkomen aan. groteske deliria. harde dennennaalden vlogen als nanobots door […]
[moment #63] 10 juli 2016. het drinkt en hekelt. het hekelt en drinkt. “poëzie bestaat niet”, zo trekt het van leer. “het is een burgerlijke inventie om het ondergrondse getijde van de lyriek te keren. de taal ervan is de maskerade van het sadistische universum dat wij voor onszelf ontworpen hebben en dat de eigen […]
[moment #62] 17 juni 2016. het spookt. het aardse lief dat haar bezong is weerom weg. ongehoord het vlijt zich neer bij het afwezige. er zucht een zomerse zefier op het toneel en handen strelen haren die geen aanvang hebben, enkel glans. het bracht de satelliet dapper en vaderlandslievend in de baan en stort nu […]
[moment #61] de adoratie van de geliefde in de gezangen is obstakel op de weg naar de geliefde. zijn verheerlijking ontkent haar eigenheid, daar alle heerlijkheid geheel de zijne is, en dus van haar die alles is: ontkenning. haar zaligheid ontkent zijn eigenheid, daar alle zaligheid geheel de hare is, en dus van hem die […]
[moment 60] de zwoelte barst, de vliezen breken en de regen plenst, urenlang, de hele dag. je kan pas vliegen als je voelt dat je kan vallen. wat kan er anders de drang omhoog temperen, tot een vlucht vertragen? de aarde is bedreiging vol beton en achter blauwe hemels doemt de gitzwarte leegte van de […]
[moment 58] het droomde dat ze vlogen, hun schouders in elkaar vergroeid tot monsterlijke vleugels. twee in elkaar hakende vliegende torren, spier op spier voelden zij elkaar, vel op vel, bot op bot. en onder hen verschroeide de aarde, de mensen verkoolden, de dieren de planten de vissen de vogels. duizenden bomen knakten neerwaarts als […]
[moment 57] donderdag 2 juni 2016.in het spel van licht en donker krijgt het zwart altijd de bovenhand. het is maandag en de maan is weg, het is dinsdag en de dag is weg, op woensdag is er weer geen poen en ook op donderdag geen zoen. niets daarvan is triest, wat kan er nog […]