Categorie: het moment

[moment 53] 16 april 2016. het telt. het zal tot ons spreken bij het einde van de telling, belooft het. het gieren van de wind (de wind giert). het razen van de wind (de wind raast). het gillen van de wind (de wind gilt). het woeste van de wind  (de woeste wind). het beuken van […]

[moment 52] 16 april 2016. eerst was er niets en toen had niets een zwak moment. en floep: zij waren god en zijn geboden. zij lagen naakt op het strand van de zee die zij waren. zij lagen daar diep in elkander te geloven. en god de zee die golfde maar. er kwam een storm, […]

[moment 51] 15 april 2016. stokstijf klankloos gillend, met open mond en pijnlijk gestrekte tong staat het te reiken om toch maar een druppel op te vangen van het kostbare zwart. de hoop is weg, de wanhoop is weg en elke weg is een hemelse weg naar de hel van de hoop. en omgekeerd. beiden […]

[moment 50] 30 maart 2016. getekend naar het leven staat het van zichzelf te vervreemden. lijnen van monden monden uit in gebaren die niet tot bij de spieren geraken. lippen stuiken in elkander, tongen worden slierten, het rotte vlees is walmende sneeuw voor de zon. in de bedwelming kan je het nuchtere denken maar beter […]

[moment 49] 16 maart 2016. de wereld is het zien en het zien is de wereld en de zee golft in de ogen, golf na golf, het lichaam loopt vol en zinkt in het verdriet. de tranen zijn de noten van het lied dat gaat van glou glu gloe (wat zou het nog ontkennen, het […]

[moment 48] 13 maart 2016. in het holst van de nacht is het zwart soms zacht, het predikt streling dan en het streelt met penselen, aait slapen, steelt speels de meest kille, enge gedachten, omzwachtelt ze met honderdduizenden onbegrijpelijkheden en vormt ze zo om tot een schouwspel van ongeziene pracht; in het holst van de […]

[moment 47] 5 maart 2016. Christus misschien, of Boeddha, maar geen mens was ooit gemachtigd tot een oordeel. het oordeelt niet de ander, maar niet één mens heeft het ooit verrast met het ontbreken van een oordeel, of de dwangmatige behoefte eraan verscholen in de ontkenning. anderzijds: het hoeft maar te snikken en de kraaien […]

[moment 46] 2 maart 2016. zoals het einde eindeloos is, zo is het sterven ook doods. de armen wapperen uitgerafeld in de wind, benen omstrengelen bezweette leegte in het laken. het lijk maakt misbaar in een bed dat goden heeft gekend. begin en einde lepelen knus en de slang doet dodo. “vervloekt weze,” aldus begint […]

31 januari 2016. het vormeloze in het woelen van de dromen is de ware vorm van het goede. in de chaos van de wind door alle takken van de bomen, herkennen wij de parels van de duisternis. in de ogen die de ogen zien telt de blik het ontelbare. het wezen mens is geil en […]

[moment 43] 29 januari 2016. de mens die het was, is nu gedaante en mormel. dagelijks het mombakkes spuugt klaaglijke walg, haatbraaksel met klompen rode woede in het mauve slijm van het slaafse sentiment. ’s ochtends het monster verschrikt het gespiegelde monster met de almaar strakkere prognose, het aanstormen van de moeder der stormen. ’s […]

[moment 42] 17 januari 2016. het ogenblik is aangebroken. ontkurkt. alles is verteld. de dag is wit en breekt zwart aan. de nachten zijn eindeloos, een suizen in de tijd. “ach lieveke, mijn lieveke, de duisternis is daar”. het zweeft tussen de clichés van het zweven, alsof er daar iets zweven kon. de klank ontbreekt […]

[moment 41] 14 januari 2016. mistroostig het treuren trekt en sleurt en de woorden worden natte koorden rond de wurgpijp in de hals. de klok tikt, de zon droogt. de stem zit in de klem van het gemis. uren zijn getallen, lopers op de sloten van de deuren naar de muffe kamers vol gruwel en […]

[moment 40] 7 januari 2016. liefde is een waterkind, dat gaarne zwemt in brede waters, en plekken mijdt waar het uit vrees niet langer komen kan. de angst betreft het zwemmende: komt het er wel, dan dadelijk droogt de vijver uit, terstond het leven wordt opgebaard in vreselijke sparteling. het gebeuren overschrijft zichzelf, bestanden die […]

6 januari 2016. de levensdraad is dunne rag, zilver op de dauw van morgen. het is een niets verstrikt in haar. de wereld is een web van duizenden spinnen en hun weven spelt alleen haar naam. het wil zichzelf herhalen terwijl het weet dat herhaling niet gebeuren kan. het houdt de wens als een sluier […]

[moment 38] 29 december 2015. het valt maar elke diepte is bekende diepte, het latere kruipt in de beleefde val van het eerdere. de ziel is uit het licht geknipt maar de wereld weigert te vergaan. de ochtend braakt haar stralen, het zonlicht kraakt de oogschellen open, en één der vette kraaien op het gras […]

23 december 2015. het ontdekt een veelvoud van zichzelf in haar, begint er zowaar van te houden. in strepen, kleuren, het herkent zijn wrevel in haar lach. haar lichaam is bijzonder gewillig vandaag, het vestigt hier en nu zijn hemelrijk. het randt haar aan. het stoot haar af. het sleept haar zachtjes bij de haren. […]

[moment 36] 23 december 2015. als het spreken kon, het zou zwijgen. de eens zo grote mensengod is heden louter droefenis, verbaal kabaal. er wordt verteld. het heeft de geschriften en de concordanties in huis, gans het kapitaal. elk woord is bengeldraad, het trekt eraan en draden rekken draden uit. het maakt het alleen maar […]

[moment 35] 20 december 2015. er is een storm, de deuren klapperen. de maan heeft zich verscholen, schichtige flarden wolken fluisteren angstig haar naam. het kruipt dieper en dichter bij haar tot het er niet meer is. voor een het is afwezigheid al heel wat. de ramen zijn intact, verzekert het zich. nog een slok […]

[moment 34] 20 december 2015. het, ondergetekende, is patiënt, de dragende. zijn liefde is verlaten huis, zijn daden ziektebeeld. elk antwoord is een vraag naar verder onderzoek, de woorden zijn slechts symptomen, maar ook de ware toedracht is en was nooit echt. het wordt beladen met gebrek dat het nooit kende, vermeend gemis dat in […]

[moment 33] 19 december 2015. de tijd heeft afgedaan. het nu is weg.elke diagnose is meteen prognose: niets voelt het. het bestand is gedeletet. het zwart omgeeft het als gegoten. de kartels niets rondom grijpen gretig in het niets dat het geworden is. waar de woorden liefde, pracht en praal eerder nog stonden en de […]

[moment 32] geluk bestaat slechts bij momenten. het is, net als de liefde, geen goed dat ons gegeven is, maar een opdracht, een dwingend verzoek tot het schenken ervan, aan de ander. hoogst gelukkig is dan ook de mens die zich even weet van plaats en tijd ontheven, en van zichzelf verlost, verloren in de […]

[moment 31] 16 december 2015. uit het ergste leed komt voort subliem genot. uit de wanhoop immers is de taal verdreven: zo, wanhopig leven heeft een zuiver zicht. zo, het ziet zich naakt geboren, sterven, en leest in beelden gans het lot. zo, de duisternis offreert het licht aan uitgelezen ogen en in dat licht […]

[moment 30] 12 december 2015. in de zich tot duur ontrafelende tijdloosheid mengen zich de slierten zaligheid met slijm en slijk tot een slingerende amplitude van genot. niemand, ‘zij’ of ‘het’ of wie of wat dan ook, beseft wat Zij in hen heeft aangericht. ooit misschien, wanneer het zwarte deken van de dood ons overvalt, […]

[moment 29] 7 december 2015. de tijd heeft meerdere dimensies. geschiedenis herhaalt zich niet. geen lijn verbindt een tijdloos punt aan het vaste van een dode blok gebeurtenis. de kosmos is een schatting die elk moment opnieuw verworpen wordt: god was de rede ingebed in de psychose van de mathesis. de mens is niet: twee […]

[moment 28] 6 december 2015. het lichaam dat haar lichaam raakt is algeheel gebrek aan toeval, onafwendbaar als eclips, gehoorzaam aan de wet van elke constellatie en in zijn raken reine ballistiek. de tijd verliest zijn spel. het is zon en haar maan is in zijn stralen goudomrand. kraters verdwijnen, vlekken slaan als duizend tongen […]

[moment 27] 4 december 2015. in de verdovende omzwachteling van het verlangen zijn er helaas ook momenten van verplaatsing, afleiding, splijting. vermaledijde dingen die je wel of beter niet kan doen, ogenblikken waarop de tijd zijn stilstand ziet en aan zichzelf begint te vreten. ook de vergetelheid heeft haar prijs. in de omarming evenwel bevestigt […]

[moment 26] 4 december 2015. na en achter de wereld van de anderen, is er het en haar. en haar en het. en wat voor hen daar vertoevende alles is, is nergens in de wereld, en niets voor iedereen. ‘de wereld is de wereld is de wereld in het water in een fles vol vodkaka’. […]

4 december 2015. de nacht is hard. de koude dringt zich op in de winterroosjes op de ramen en slaat dan toe. zij plooien van hun bloei de kelkjes naar het stille sterven toe, hun stengels zwiepen na in het striemen van de regen. de wind blaast hen de walm van de humane weelde toe. […]

[moment 24] 30 november 2015. kijk. de einder is een horizon in lichterlaaie die maar niet tot een besluit kan komen. het gelaat oogt triest en oneindig eenzaam, vervallen in zichzelf, een donkere kapel in het bos. de hemel is onbereikbaar. boomstammen heffen een doodse stilte aan. er verschijnt een hoofding van geluid en het […]

[moment 23] 28 november 2015. ‘wij’. ‘ons’. die gruwelijke woorden. in het fabelrijk van de beschreven verbanden doet de eenzaamheid haar zin. de liefde? een wolf die zichzelf de poot afknauwde om aan de hel te ontsnappen waarin ‘wij’ samen waren. het zegt vandaag : ‘de afschuw voor de dood is het leven, de angst […]

[moment 22] 24 november 2015. nog even en het heeft zijn uitgeleefde toekomst ingehaald. het woord is al weg, de straat ervan is opgebroken. er stijgt nog zang op van voltooiing waarin het zweven kan terwijl de wereld barst van zelfgenoegzaamheid. een mot zeikt het wat complimenten in de mond. één cluster van klanken wil […]

[moment 21] 23 november 2015. het zwijgen heeft haar middelpunt gevonden: woorden slaan de handen in elkaar, zin speelt in gedachteloze zinnen. het gebaar doorbreekt de pose, bloed wil spatten, vingers grijpen, nijpen en in holtes dringen. zeven maagden doorprikken driftig met hun apparaten de leugens van het maagdenvlies. engelen storten zich als vliegen in […]

[moment 20] 20 november 2015. de schoonheid van een gedachte zit gevangen in het denken van de gedachte, het is een opgepropte vlinder wachtend op bevrijding uit zijn cocon. aanhoor het weke gefladder dat uitbreekt, zie hoe er wat slijm druipt, voel het ontzag wanneer het tere leven plots een wonderlijke draak wordt, een gevleugelde […]

[moment 18] 11 november 2015. in de kinkhoorn reikt de klank tot diep in het verlorene. een lichaam ligt roerloos op een drijvend veer. de hand in het water omspoelt de stille zee zoals de zee de hand, elkaars gelijke. slak in het slaken, grot in de bergzieke holte: dit is het zieltogen van vingers […]

[moment 17] 9 november 2015. raakt het? machtig zand verdwaalt in het zand. stof baant zich een uitweg naar het onstoffelijke zoals je ook wel eens woorden ziet woorden dragen naar hun spreker. alsof er iets in hen erbarmen wekt. de grote droogte nadert, het eerste krimpen is een krimpen van de longinhoud. de mensen […]

[moment 16] 12 oktober 2015. het wachten is altijd van uiterst korte duur. het al ervan is al zo vaak gebeurd. tijd is een spiraal in elf dimensies, een kluwen van uren in de stilstand van het lot. pijn herhaalt in elk moment de pijn. lust herkent zichzelf in elke zucht. duur duurt in pijn […]

[moment 14] 2 november 2015. doorheen de perverture1 in de Neo-Kathedraalse Evidenties (geschriften die na 2054 pas verschijnen) wordt gewag gemaakt van drie fazen in de kosmische cyclus, de spiraal der spiralen: ouverture, perverture en cloture. de perverture valt samen met het ons al te bekende stadium van het Kosmische Rot: de inwikkeling, verdraaiing en verstikking […]

[moment 12] 26 oktober 2015. de dag is een blauwe knikker op een zwarte tong. vurig de verhalen schieten kuit in de vijver der verhalen. werktuiglijk de zon stookt zijn fikgrage soefi’s op, zij vlammen op als spiegelscherven in de zee. het raakt de einder aan alsof er iets bestond. het streelt er wuivebomen, krijgt […]

[moment 11] 24 oktober 2015. het denkt en de gedachten lijken broze dingen in hun val naar de vernietiging. flessen niets op zoek naar een begrip van het niets in hen. het lijf is hunkering. er zijn geen ramen, er lonkt geen deur naar een besluit. al het denken zinkt in inkt, beslommering, een woekering […]

[moment 10] 19 oktober 2015. de dag zit in het web der dagen, weerloos ingesponnen tot cocon. minuten kunnen uren duren verslingerd op hun één en zestig zijn. één seconde heft haar vingertje en wakkert weer ’t verstrijken aan. het denk aan nergens, ziet hoe de jaren daar verglijden, hoe zij in hun onnut tijd aan […]

[moment 8] 3 oktober 2015. uit de ondraaglijkheid van het bestaan komt voort de ijzige wind die op de ogen slaat. uit de ogen komt het lelijke gekropen, de schilfers pijn van de ondraaglijke wind. de schilfers breken en dwarrelen neer, en vormen een laagje stof op de glanzende huid van het schone. de blik […]

[moment 6] 24 september 2015. de wereld is de wereld is de wereld is gerooide oerwouden van de vrije wil en oceanen van de vrijheid vol plastiek. er loert een gordelmonster met slagpinnen nijdig in de aarden mond. de toekomst, het inzicht, ach, op elke plek op de planeet zal ooit wel ’s een profeet […]

[moment 4] 20 augustus 2015. hoe meer het typt, hoe verder weg de woorden zich verwijderen. hoe verder weg, hoe meer zij het binden. er sluipt tragiek in wat het zegt, niet zegt. het drama van zijn zwijgen wint veld. de dagen dromen zich van dagen vet en vol, de weken zoenen bleke maanden, magere […]

[moment 3] 8 augustus 2015. er zijn dit jaar veel okkernoten. de oude boom gaat onder eigen vruchtbaarheid gebukt. hoog in het gebladerte weet het fladderend getortel geen blijf met deze tot Duif verruimde ziel, dat geile lijf. het houdt niet op. blonde gladiolen worden stil wanneer zij een paar ogen ontmoeten en de weerschijn […]

[moment 2] 2 augustus 2015. de toekomst werd een dagverblijf met accommodatie voor het heden. overnachten kan voorlopig niet, het botvieren der lusten kan het best enige tijd stellen zonder aarding in de dromen. de vrije wil was ooit een waterlelie, het water wou wellen in de weelde die het was. de bomen evenwel kuchen, […]

[moment 1] 1 augustus 2015. er was gewelf : onderaardse bogen naar het zwarte meer, de spiegel waar het in boorde, boorde en… een zucht kwam vrij. verleden wou het heden toebehoren, wervels van de toekomst groeiden door het vel van jarenlang verzwegen woorden. het ontdekte het, hoe het in zich verharde. en vocht welde, […]