[moment 45] 2 mei 2016. onwerkelijk lijkt het wat er was. de leugens draaien verder in de olie van hun geulen, maar genereren nergens nog bedrog. er is een gortig gulpen van geluid dat geil de eigen klank opzuigt. het alledaagse slijm klotst tegen de wanden der containers voor het elitaire rot. het stoot en […]
31 januari 2016. het vormeloze in het woelen van de dromen is de ware vorm van het goede. in de chaos van de wind door alle takken van de bomen, herkennen wij de parels van de duisternis. in de ogen die de ogen zien telt de blik het ontelbare. het wezen mens is geil en […]
[moment 43] 29 januari 2016. de mens die het was, is nu gedaante en mormel. dagelijks het mombakkes spuugt klaaglijke walg, haatbraaksel met klompen rode woede in het mauve slijm van het slaafse sentiment. ’s ochtends het monster verschrikt het gespiegelde monster met de almaar strakkere prognose, het aanstormen van de moeder der stormen. ’s […]
[moment 42] 17 januari 2016. het ogenblik is aangebroken. ontkurkt. alles is verteld. de dag is wit en breekt zwart aan. de nachten zijn eindeloos, een suizen in de tijd. “ach lieveke, mijn lieveke, de duisternis is daar”. het zweeft tussen de clichés van het zweven, alsof er daar iets zweven kon. de klank ontbreekt […]
[moment 41] 14 januari 2016. mistroostig het treuren trekt en sleurt en de woorden worden natte koorden rond de wurgpijp in de hals. de klok tikt, de zon droogt. de stem zit in de klem van het gemis. uren zijn getallen, lopers op de sloten van de deuren naar de muffe kamers vol gruwel en […]
[moment 40] 7 januari 2016. liefde is een waterkind, dat gaarne zwemt in brede waters, en plekken mijdt waar het uit vrees niet langer komen kan. de angst betreft het zwemmende: komt het er wel, dan dadelijk droogt de vijver uit, terstond het leven wordt opgebaard in vreselijke sparteling. het gebeuren overschrijft zichzelf, bestanden die […]
6 januari 2016. de levensdraad is dunne rag, zilver op de dauw van morgen. het is een niets verstrikt in haar. de wereld is een web van duizenden spinnen en hun weven spelt alleen haar naam. het wil zichzelf herhalen terwijl het weet dat herhaling niet gebeuren kan. het houdt de wens als een sluier […]
[moment 38] 29 december 2015. het valt maar elke diepte is bekende diepte, het latere kruipt in de beleefde val van het eerdere. de ziel is uit het licht geknipt maar de wereld weigert te vergaan. de ochtend braakt haar stralen, het zonlicht kraakt de oogschellen open, en één der vette kraaien op het gras […]
23 december 2015. het ontdekt een veelvoud van zichzelf in haar, begint er zowaar van te houden. in strepen, kleuren, het herkent zijn wrevel in haar lach. haar lichaam is bijzonder gewillig vandaag, het vestigt hier en nu zijn hemelrijk. het randt haar aan. het stoot haar af. het sleept haar zachtjes bij de haren. […]
