Categorie: Heraclitus

dat ook de aangeschotenleeuwerik zich voor de helftdoor de snellere kogelweggevreten weet en uit de lucht laat vallen. hoe graag je ook het rotin de bedding onder de stenen zou willen murwen. het is voor mensen niet zo goeddat alles wordt zoals zij wensen. inputtekst (2005-2017)

het paard, dravend op een heuvelrugje roze hand voor de zonde harde suiker op peperkoekhet knauwen in je maagvan zure, droge wijnhet vlees dat walmtvan sterfte vuur en kruidende geur van zeep en huid inde plooi in jurken van katoentrompetgeschal met kinderkoorde klik-klak van hun pasafgemeten in de lege haleen verzwegen wens verborgenin de verdrongen […]

duid nu op de vingertopdie in de folie druktmet rode stift het oogpunt aan, waar plaats en tijd precieseen uitspraak lang en voorhet blijken der wetmatigheid ruimschoots voldoendetot stilstand komen, zichin elkaar lijken te vinden. stoot dan fors door en spreektot het ontzette halfrond : beoogt zo met name hetleven,  brengt ons snellerde dood. inputtekst […]

Een trede lager is het beeld,versluierd in de geurvan zachte zeep en lijf, het glijden over het chroomvan de leuning, de opwaartszwevend neergelatenslanke hand een oogwenk hangende,verscherpt door een plotse invalvan licht op de leuningvan het soortdat zich niet noemen laatof van de god de naam wil dragen, stokt en dreigt danje in je val, het in je haastternauwernood de rand aantippenvan de treden die je lieveroverslaat, te vellen,je als een kattenjong ter doodop de blauw gevlamde steente laten smakken van de inkomhal,waar het zich baldeen wonderlijk tot de woordenontplooide : de weg omhoog, omlaag,is één en dezelfde. inputtekst (2009) -HERAKLEITOS fragmenten 22b32 en 22b60

vertrekken uit het eensklapstoegeslagen donkertoont het wat het toont aan hetdat net een vorm van wegontwaarde, op het punt staat te dalen,zich bij de dalendenop te houden en zie : de weg is weg ( zo wordt evenminde as aanzien, eerder nog de ruimte draaiende achter het stilstaande karrenwiel ). inputtekst 1994

In laaiend vuur verworpenneemt het droge blad van lucht,vuur en aarde alle kleurenin zich op en zweeft. Het krult en weegt zich al krullende af. Een roos vergeelt tot tere lijntjeswaarin nog herfstzon trilt. Wit gebald wil een strakke handals van zijde het voelenvan de hand nog raken:  van wieg tot grafwacht de mens vergeefs […]

jij. recursief eist nu het toeval dat jouw harenmijn schouder uitstrepen tot op het wittebot en ook mijn voze tongval spalk jij metbuitenhistorisch gebulder. heethoofden, zij worden met halen van hun rilromp en krijsen gescheiden en hun leed wordt deel van mijnpink. hou die knipschaar in spreidstand, jij. elkmoment is een momentopname met suisende migs […]

Een trede lager is het beeld,versluierd in de geurvan zachte zeep en lijf, het glijden over het chroomvan de leuning, de opwaartszwevend neergelatenslanke hand een oogwenk hangende,verscherpt door een plotse invalvan licht op de leuningvan het soortdat zich niet noemen laatof van god de naam wil dragen, stokt en dreigt danje in je val, het in je haastternauwernood de rand aantippenvan de treden die je lieveroverslaat, te vellen,je als een kattenjong ter doodop de blauw gevlamde steente laten smakken van de inkomhal,waar het zich baldeen wonderlijk tot de woordenontplooide : de  weg  omhoog,  omlaag,is  één en dezelfde. inputtekst (2017) >2001 (?)

tingeling van dingen zo floepen hier de schermen aan en kraaien krassen mee in pek en veren deze jeremiaden.ik klots wat rond met kliekjes oceaan, en ’t schildersoog vertaalt mijn stem tot glijden van een oester op de tong. parels leg ik bij de mest te vondeling, ze gaan van mondtot oog tot mondeling: elk […]