in plassen zwart, verregend op het asfaltis er het karige fonkelen. het amper glimmenvan het stille dat bewegen wil. zwijgen zuigthet zwijgen naar het zwijgen, vingers leggen vingers op de snee en wrijven het bloeduit in het grauw van de wonde. kaal huiverteen boom zich de bladeren af en duisterkust de mond het zwart in […]
differentie:het andere herhaalt voortdurendwat er in het eendere nodig isom het andere te maken. negatie:het in de weg staanis maar even het staanvan een in de weg staan. affirmatie:het andere is treurnis.het eendere is treurnis. invoer (2017) – voor ‘finis mundi‘
lees wat ik schreef toen ik weigerde te zien.hoor wat ik verzweeg toen ik weigerde te spreken. niets van jou is ooit daadwerkelijk beschreven.niets is van jouw lichaam ooit naar waarheid verteld.jij weet niet wie jij bent.jouw lippen sluiten niet jouw mond.jouw ogen zien niet wat jij ziet.jouw hand heft niet jouw hand. jij splijt […]
het veld schiet wakker. het zweet. een heuvel botst de hemel op, de zon ontsteekt de bomen. de aarden mond hoest roest en zuigt de trein langs het rot van storten. een brakke poel bekt naar de ramen en klapwind wervelt over rommelige terreinen. het ziet de zon in slierten wolk verschalen, gelig licht dat […]
tulpen te tuimelen op de verte staan, zo wou het haar nog raken bij het zwermen van verhevigde duiven waarop de zon sprenkelt zijn vette vingers lentelicht.de drijfluchten donkeren. gedrum is er, en droefte. plenst het bloesem op het witte blad, die wegwordt een pad wég van zijn bloedbevlekte hand.moedwillig het rukt de maan en […]
het kruipen kwam de kropbinnengekrabt waar hetkriep en kropte en iemand zei: kennen wij elkaar? (ja/nee) het sluiten kwam het slotingeslopen waarhet slopte en sliep en iemand zei: kennen wij elkaar? (ja/nee) het muiten kwam de meutebinnengemeten waar hetmat en mafte en iemand zei: kennen wij elkaar? (ja/nee) de dood braakt zich een lach.de wapens herhalen de stofin het […]
een lor met lachgas in je mond gepropt, touwen van jute maken schuinse groeven op polshoogte. het bloedt uit in de ruimte.er stollen spatjes op het tapijt. niets kan hetveranderen nog en niets verandert wat het is. de werkman? wat hij ook doet, het bindijzerroest. hij schuift stil uit het huis, verguldtzijn zwijgen als oorlogsbuit […]
