hoera het verborgene het geluidsafval het deken de warme rollade waarin het rode het krachtdadige optreden door de represailles het inzetten juicht juichers juicht luide en mede zullen wij juichen rechtlijnig is de orde van de straat rekken zijn de orde van de winkel en de orde van de pin-ups punaises in de orde heb […]
o is onrust is het naderen het vragen in je zwartleren jekker met je donkerrode spitsruitentrui in het kanaal drijven de vleeslappen grijs prondels tussen de zogklamp deze arm (neem een arm) deze hand (neem een hand) die je de mist aandraagt, in je haar opdrijft het gefonkel in straatlamplicht, jij waar er op […]
een weigering geen eind en geen begin een aarzeling geheim er middenin vernietiging een adem zonder zin waarheen ik ging werd alles zonderling in golven golft het vlakke van de zee in vlakken tijd de zon danst met haar mee het eind was van begin de weigering geheim er middenin haar aarzeling haar adem […]
de goedige dag is hier de dag die modo grosso de ronde doet. de goedige dag bemoedert ook onder dompende olmen ter dood de stompe zuigeling die wij dagelijks baren (ik zie in alle scherven glas het licht maar glas bederft het licht met sterven). zo ook vraag ik mij soms af – onder invloed […]
volhardende, van liefde uit of weg van walg, het einde ingesteld als spil en kil de kracht benut van wat verstijft, ontwarrend uit verval de keer die blijft. is ’t wit? de lelies drijven op het rot. is ’t zwart? het ware zweert uit het genot. rigoureus de polen dol doen lopen vrank de […]
ziehier het wolkenrood rond de gevallen zon, majesteit is hij die sluit zijn brandend oog: van de sterke slaan de zwakken alle werken aan dra zo tuimelt ook wat hoog bleef staan zo maakt de tweedracht eenheid ongedaan zo worden alle dingen tot gemeen geheid. zo ook, vriend, wanneer jouw grootse koers uit is en […]
uit ‘BEROER’, dv’s prequel op de ‘Allerhoogste Parabel van Tante Sizzle en het Verzetshoofd’ (Kessel-Lo 2031) waarin verhaalt wordt hoe Tante Sizzle Tante werd. Het werk wordt beschouwd als een laatste opflakkering van de Nederlandstalige metoo-epiek voor die ook in de parkingliteratuur verboden werd. over de Halys, de Kizil Irmak ik – de helle […]
verovering, het kansvel breekt: geluk bereikbaar nu te kijk gesteld, gebrand als god in god tot één slof kool van god verhoogde druk die uitbreekt in geluk o dwarreling van stof in karteling hapsneeuw hondsolijk nat of naast gehapt beklemming al in de herinnering te vrezen reeds is de vernietiging het toeslaan van de […]
trekplek staarlicht veertien door het wolkenhemdje rokstofrest veert op geur van oevergras aarde traag betrekt de fluksontbloting LAIS handvlakvol al graagte klatert hemelscheurend helder is het vreugdelied van eufraat tigris is zij stroomgebied blik die philtrumaait, likt en schouderdruipt weerzin al daar enkel weerzienswanhoop ziet het zien. verlangen stuwt verlangen tot het in de takken […]
het gelaat en het is wat het is en het vervallen mannenvlees vervalt en vlees kapt vlees van ’t bot dikke plakken zakken in de zompe varkensgeulen en kalm maar drammerig de volgzame dames kokhalzen en luide boeren zij de in gemompel vervallende bevelen vanop hun wakke hoogte en de herenessenties zwiepen als wormpjes aan […]
Het duister met de kleffe armen slaat de kleffe armen om de natte dag. Diep oranje kleuren in mijn handen alle tonen die ik vang. Er tokkelt iets van toen op slap gespannen snaren, een wrede wals. Giraffen schuren hun hals in het wiegen van een sloom groen. Ik ban het heden uit de geschiedenis. […]
procedure ‘second hand writing’: right page / rechterblad herhaal 1 frase handschrift (krabbels) in potlood voor de duur van het blad vat de frase samen, maak een ‘definitieve’ versie met litho crayon in het midden maak een contour in potlood rond het handschrift in crayon zet de potloodkrabbels ‘in het net’ met […]
in warrel van as rijgt zijn stem haar filigraan. een kinderschreeuw mondt uit in bloedbellen, spat. boven de tafelen rijst de lijvenverzwelger, verzwelgt naakte lijven fris van angst, okerdijen bibberen, schedels buigen, liefde barst op de lippen. het woordelijk mogelijke bezwijkt voldaan tot stof: “ik dwarrel in de groeve van de lineaire tijd kras mij […]
[SCENE: Zanger Izeganz, die op het einde van elk VLAK op Het Pad van de Wenende Nacht een pijnlijke dood moet sterven om ongenadig in het volgende weer te verrijzen, richt zich op het einde van VLAK 16 tot de Harpijen, een bende nijdige oude eksterwijven die zich aan de rand van het bos schuilhouden […]
ik ben met dromen uitgewassen; verweerde triton van marmer in de waterplassen; de hele dag lang kijk ik er naar de schoonheid van de dame alsof ik schoonheid kon verrassen voor de reeks die ik verzamel, blij om door het oog te varen of recht in het opmerkzaam oor, verrukt om hier te zijn maar […]
de zon verblindt ons nu des ochtends de avonden verduisteren de avond de nacht dikt nachten aan en toe de hoofden slaken spraak en stilte het zwijgen wekt de golven woede het spreken lokt de angsten uit. zij lacht niet om, zij houdt niet van, zij leest niet, vraagt niet, ziet of hoort niet dat […]
De mond van de Heer verhing zich in de bergen. En de mensen verdaagden de dag naar de nacht. De storm aasde in het oog van de storm op de plof van haar eenzame stilte, de kracht binnenin. Ik zag de kinderen krijsen tot de ouders hen de schedel spleten, ik hoorde vlees en bloed […]
nu de daad gebaart in droge kronkels van het net niet raken aan de kiltetegels dood en als het straks van grijze lippen niet wil nippen, als het straks van starre tongen niet wil likken, als het straks op zoek naar het moment de monden met monden in de haatmonden open spalkt, doen vloeien te […]
droom van stof een droom en zie de ogen tranen: barsten zweren in de oorgang, bloed streept uit de mond, hele delen van het hoofd verwelken, armen vallen week van schouders. krasse vleugels schuren hemels open en de maan schiet op hun zweven af. het rennen ploft door rotte benen het dansen en het zingen […]
mijn noodlot wacht dat weet ik daarboven ergens in de lucht ik haat de mensen niet die ik bevecht, ik geef niet om hen voor wie ik vecht mijn land dat is Kiltartan Kruis mijn landgenoten zijn de armen daar geen verlies is daar weldra mijn dood niets van hier verkleint aldaar de nood geen […]
mijn lichaam brak mijn stem versteende mijn taal werd gruis daken stormden op de hemel af vogels weken wiekend weg schuim bedekte de rivieren. afgemeten nu in ijskristal versteven adem in jouw hijgen waaronder donker verzwonden onze woelende watermonden.
in jouw ogen zie ik niet jouw ogen in jouw handen voel ik niet jouw handen in jouw lichaam ken ik niet jouw lichaam jouw ogen geven mij de ogen wel waar het zicht als licht in glanst jouw handen reiken mij het raken wel dat ik tastbaar in jou voelen kan jouw lichaam kronkelt […]
jij: ik ben er. ik: wat is er? de tekst: in de gleuf van het gekende maakt geen zwaard nog snee of bloot; in de sleuf van het verglijden is het nakende bekend; in het foefje van de godin maakt het nieuwe gek of dood. zij: wat is er? hij: ja, wat zou er zijn? […]
vervaarlijk de kruinen wiegen in de wind en wilde liefde woest verwaait de regen die de bange bladeren brekende vertelt dat het nog wel heftiger zal stormen dat zij hem in de modder plat zal duwen dat extatisch zij op haar dak zal dansen dat ook het zijne was maar nu niet meer hoe groot […]
bloed ik niet als gij mijn ogen met uw teken kerft? is een open maag niet bloot genoeg, het vel te fel een vreetbelemmering? ziet gij niet de doden in mijn mond te roeren staan? is mijn tong niet zwart genoeg? wat wilt gij met uw pijlen in mij prikken, pulken nog? ruikt ge niet […]
handjes doe ter stond uw plicht sleur de ballon van de gedachten binnen in de schuur en duw en wacht: zegt het ‘snik’ dan is het deurtje dicht. vrij naar ‘The Balloon of the Mind’ van W.B. Yeats (170) The Balloon of the Mind Hands, do what you’re bid; Bring the balloon of the mind […]
voor myriam moge demonen uw monden bewonen en de woorden van mensen verschonen moge reine luchten uw tongen strelen tot lust wijl de zon u met zijn duizend kleuren kust moge in uw tere lijfje te tintelen komen te staan de wrede angsten niet om wat gaat komen niet de nijd om wat u wordt […]
geen vrees of hoop kent het stervende dier; een mens aan ’t eind is enkel vrees, is hoop; vaak is hij gestorven al en vaak verrezen weer. een leider, trots kijkt recht in de ogen van moordenaars en lacht om het stopzetten van lijf; hij kent de dood als geen ander – gemaakt in zijn […]
weet ge wat schoon is vroeg ze nee zei ik en ik wees naar haar bollen uw bollen zijn wortels zei ik ja zei ze maar weet ge wat schoon is vroeg ze weer en nee zei ik dat weet ik niet onnozele piet wat schoon is heb ik hier tussen mijn billen maar gij […]
“This sadnesse makes no approaches, but to kill. It is a Darknesse hath blockt up my sense, And drives it to eat on my offence, Or there to starve it…” Ben Jonson – Underwoods 40. An Elegie vandaag is het hout dood hout dood hout ik schuur je af schuur je af ik snuif […]
ongezuiverd wijken de beelden van bij dag; dronken imperiaalsoldaten liggen strijk; nachtweerklanken wijken, nachtzwerverslied volgt op grote kathedralengong; onder ster- of maanlicht de koepel veracht al wat de mens is wat louter complex is het razen, de dras, het menselijk ras voor mij vlot een beeld, mens of schim, schim meer dan mens, meer beeld […]
voor Lucas Hüsgen op het water avondlijk het water is alleen een wandelaar heeft zich de ogen ingevroren bij het vuur van zijn verlangen letterlijk de letters kerk en staat zweren hun zwart uit in de nacht dat oude vogels mogen vliegen weer tweeslags wiekend hoge vluchten met hun vogelogen wiegend in de zure […]
waanzinnig van het vele baren te stulpen hoog staat naakt de maan; door haar verglijdend wanhoopsoog een manesteek ons toegedaan wij tasten, talen tevergeefs naar vruchten van haar lijdensbaan. kinderen duizelig of dood! toen zij met maagdelijke trots voor ’t eerst de berg op trad wat ’n woelen daar te lande plots hoe elke voet […]
of de erg korte liefdesaffaire van Alfred met Hilda, de valse, vrouwelijke, zwarte messias-module dullafred abdulf red ral hiddal hinnom af hildadal hunna hunna huver hanta vuurt heur halfter rad rad rad rad mol bul mol mal bal bil tuuuuuuuuuuuuuuuuuut twaar ut
in tomben goud en lapus lazuli scheiden de geheiligde lijven wonderbaarlijk olie af, violentocht. maar onder dikke lagen drentelklei de vampiers liggen zwaar van bloed; hun doodskleed bloederig, met lippenvocht. vrij naar Oil and Blood van W.B. Yeats In tombs of gold and lapis lazuli Bodies of holy men and women exude Miraculous oil, odour […]
ingewikkeld met elkaar verweven gleed de zon doorheen de stroom en heel mijn hart leek blij daarbij: dat domme ding dat ik daar deed nam echter al mijn aandacht mee berouw grijpt vast mijn dichterslurven; wat ben ik, hoe zou ik denken durven dat ik mijzelf gedragen kan beter dan een gewone man? welke stroomsteek […]
zand Er zitten wormen in het boek van zand: zandwormen – strandwormen, ongewervelde holtekakkers alleszins. Eerst was er de vruchtbare monding, het slib en het drassige weiland, de schoffel schoffelde tot er schot in kwam en met het leem duwden de menigte handen de stad overeind en de mannen vervolgens. Zij bouwden grote huizen […]
vrij naar “Gratitude to the Unknown Instructors” van W. B. Yeats
vijfde methode
derde methode gooi de eerste steen bewaar samen met de gestenigde de hoop stenen gedurende drie winters in een stapelingsorde die zo getrouw mogelijk de gooiorde bestendigt injecteer na de derde winter de steen/lijkmassa met hoogwaardige isolatieschuim zodat elke holte gevuld is verwijder in omgekeerde gooiorde alle stenen – let op voor steen-beenverwarring aanschouw de […]
ik blader door het zomerzonnegoud en scheur de wolkenranden uit de lucht of laat van wintermaan een langzaam licht zinken in een web van storm en schicht maar alles wat ik zo bekijk vermaakt mij tot een respectabel lijk wat werd gezegd, gedaan zo lang geleden wat ik gelaten heb, wat ik niet zei het […]
oude methode tot middernacht herhaal je het eerdere en van middernacht af het herhaalde en als de vloed slaat dan eindelijk de schotten stuk en gulpt het reine ogenzwart: als ik duw als ik vork jij staat als oester rond mij te lillen als ik jou laat glijden uit jouw schelp jouw lot is los en […]
eerste methode beheer en beleef met de eenvoud van schoppenboer alle berichten, sleep met mate, categoriseer beheerst, verlangend slechts in de bredere remonstrantenkerkers de kraak- en kermbritsen en druk in de wit-rozige bloedgezangenpens bij de knapenpis het ochtendberijmde zinsnokken der jonge weduwen stevig uit op de zilverglanzende stilte van de afgeborstelde kerkzoldering. je zal zien: […]
zevenenveertig pas mijn cijfer stond ik, een vader alleen, onder een wilg aan een vijver bij zonlicht dat op water scheen, licht dat uit het zicht verdween. de wilgentakken kribbelden zacht hun wiegen in de wind op mij en plots mijn lijf schoot vol en vrij van daar was ik en alle pracht lag klaar […]
maar op een dag is je dag plots met een ander de pijp uit de dag dat je mij als pechdier met vetten, pek, schubben en wratten bedekt de deur van het nette uitjaagt. je hebt aan jezelf dan wel meer dan genoeg maar mijn zaad zit nog diep in het diep van de laag […]
’t rivierenland voor hem beneê met in zijn ruiken geur van hooi vers gedorst, de grote vorst van Choi riep en schudde af de bergensneeuw: “laat alle dingen maar vergaan”. melkwit de ezel trekt de molensteen waar Babylon of Nineve verscheen een veroveraar nam teugels vast geheid en riep tot mannen moe van strijd: “laat […]
(bij de gelijknamige film over Sylvia Plath) Het is warm in het ware leven. De ogen hangen te puilen. De bedden zweten, de padden ploffen onder de zware stappen van de zich voortslepende kolos, een wij met in het midden het donkergroene gat. Trillen doet rond ons de stilte het vel van de lucht en […]
ziehier het MOMBAKKES (eigenface) van de Vlaamsche LYRIEK! het MOMBAKKES houdt zich schuil tenmidden netjes uitgegeven gerenommeerde verzen! maar het is enorm VERRADERLIJK! het beschadigt FATAAL uw OGEN en uw BREIN!!! past op! schrijft enkel ROND het MOMBAKKES en NOOIT er over! Uw schrijven zou op mysterieuze wijze kunnen VERDWIJNEN in de VERGETELHEID!!! de […]
water water brokjes aarde water water en de adem die adem ademt op het water. adem adem brokjes aarde adem adem en het water dat water werd waarop de adem ademde. goed. we zeggen en schrijven: dat er g*d ontstond waar ik eerst water zag; dat jij de lucht inwees: hoe je daar te wieken […]
barcelonees mecanolodiamauro M ieren E lke C anaille A ndrogeen N atuurlijk O nomwonden L ikkebaren O verdracht D onkeren I nnemend A verechts M onding A kefietje U urwerk R ompslomp O pgave