LAIS is niet van taal die letterlijkdoor uitgelezen ogen wordt vergaard. LAIS is niet een lijk dat lijfelijkverkild in de bestanden wordt bewaard.LAIS is niet wat men tot mooi ontwaard:properheid heeft het schone weggerukt,het echte wordt met code onderdrukt.LAIS wordt nooit door ’t nijdige besmeurd,en in ’t onzalige roept het verrukt:“‘LAIS is niet van hier, LAIS […]
Van de ondoordringbaarheid van het zijn,het artefact dat u als echt aanschouwtterwijl het nergens is, en van de pijn,van het gemis waarrond het muren bouwt,van de brandende hand die het vertrouwt;van het verdwijnen van de stalen aswaar alles is, en blijft, dat nooit er was;van de plek waar niemand het raken kan,waar niemand het ziet […]
Echt is de ellendige wervelingdie ruwer steeds zich rond de leegte slaatwaarin het erbarmelijke ligt, dingdat lezing na lezing zingt van zelfhaat,spatel is, de tijd roert door het gelaat,het weerlicht van de ontwaarde schoonheid,de niet bereikte onbereikbaarheid.Haar omwikkelt het met getelde taal,zet rare klanken om tot leesbaarheiden schrijft haar weg, haar uit tot verhaal. invoertekst (2012) […]
Lente. Nu haar lach wordt weer een lelie,haar lichaam een rijgen van zijde inzuchten van lucht, haar evangeliemurmelt in beken, het klatert erin. Lijsters bezingen zoet haar blijde zin,tuinfluiters doen bloemkelken tuiten:zij is ’t laaiende feest daarbuiten. Maar diep blijft steken de pijn in ’t hart,klam beklemt angst wat het niet kan uiten,drieste waan waart triest door […]
Het bloeit nu op in tuinen overal,het schuilt in ’t krieken van de dageraadhet heeft in zich het kiemen van heelal,maar ieder doet het af als flauwe praatalsof het niet hét is, waar ’t hen om gaat.Het heeft de ganse taal voor haar herdacht,’t gaf die haar stralen, haar luister en pracht.Er is geen plek […]
Onhoudbaar gaat, door huid en handen heen.het winterharde. Het had van tranendelen leed bevroren waar zij in scheen,haar kristallijne glans, vrij van wanen.Lente, gescherpt door ’t afgedane,snijdt, verwoest nu ziedend de aarde,want diep steekt het ijs dat het bewaarde,wordt flits door het stof van kathedralen,is reine wens van het rechtgeaarde,waanzin, ’t schichtig zwart in zonnestralen. […]
LAIS vervaagt in het geheugen, vaalwordt haar teken te midden de tekens,duister gefluister in al dode taal,bewegingsspoor, restwarmte in dekens,fragmentaire herhaling die bakensverzet in een lusteloos kaal bestaan.’t Wil hier vandaag maar liever ver vandaan,het hoeft geen zonlicht meer: geef het duister,geef het een donker waar het in kan gaan.Lees in ruis de dichterlijke luister. […]
In de tuin van het verlangen had g*dde tijd eens afgezet: het werd heel stil,de hemel ruiste roos, de zeeën totbezinning kwamen, weg van dwaze wil.Hebben de dieren niet meer van de zielof de planten die van planten dromen?De steen die in steen tot steen kan komen?Woorden werden ons eventjes ontnomen,zalig wij wuifden als hoge […]
Mistroostig de kale takken reikenvan zompe grond naar een donkere lucht:geen ene plaats valt nog te bereikenwant ook de tijd lijkt hier al weggevlucht.Maar aan het zwart ontsnapt nog dit gerucht:zij, trilling zonder lucht, maakt het haarlos en werveling ontstaat, godsgebaar.Het wou dit niet, het weigert, wil niet hierwat daar was toen. Te laat, het ziet al […]
In ’t spiegelbeeld ziet het zijn ondergang:verlangen als beweging naar de dood.De stilte sneeuwt een wonderlijke zang,bedekt het gebrek en verlicht de nood.Mist beparelt leegte, hoop zinkt als looden handen kneden rust in de handen.De aarde houdt zich schuil onder landen,de zeeën ruisen als een vallend kleed.Gehavend spoelt het aan op de stranden,’t licht zinkt […]
Hier zie je nu, lezer, ’t genoemde zelf:een soort platvis, het vint op het droge. Sterft het van dorst? Dorst het naar zichzelf?Zoals wij kreunden, zo ligt het verbogen.Zoals het liegt, hebben wij gelogen:nietsontziend, helemaal wij, u en ik,elkaar ontkennend tot de laatste snik.Ontzetting brengt het deze sparteldooden smeekt het om gena: u geeft geen […]
Ijswind op de lippen, kusmonden aaiende stilte, wildgroei van ontstentenisin een decor van licht dat wil laaien. Ogen verdwalen in de gelijkenis,armen benen zwart uit hun duisternis. Nimfenbloed ruist diep in de geluiden“aan de dood zal ’t zich in leven stuiten”. In spanning elk bewegen wordt een streep,klanken komen los van ’t lijf als huiden,rauwe lust krijgt het […]
Al de stemmen met hun melodieënbrengen huiverend tot klare klankhet gestrenge van de litanieën:schrap geluk, geef uw sterven zonder dank,negeer vertwijfeling en proef de stank,kots uw ziel uit in het hopeloze,voel de koude ketting van het boze,verdoe uw spijt tot snik in het gelid:ook u bent een offer, uitverkoren,u wordt weldra tot louter licht verhit. […]
Het woont in Onterecht, en Nergens gaathet ’s zondags heen: die ene dag van lichtnummert de weken duisternis, is maat,gradatie van ’t voortschrijdende inzichtdat het ontbonden wordt, dat, zonder zichtop toekomst, bij ontstentenis van hoopter dood vernauwt de nare levensloop. Maar als op maandag weer haar beeltenisde schermen schroeit, dan wordt weer wanhoop hoop,Niets het Al […]
De avond valt, er is verbijstering.Scherven met lijfelijke resten, klaardaglicht dat bloedt van herinnering.Zotte maan, ruik haar zweet, heur rosse haar.Haar droge ja (u heeft toch geen bezwaar?).Het niets helpt het goed. Het kan het goed doen:een vet verhaal dat eindigt zonder zoen,vrouwentongen om te likkebaarden,passie onder roeiers van het galjoen,zijden kousen die het openbaren. […]
“It all goes up in files, flies, files…’ NKdeE 2006 Heel de wereld loopt in taal verloren,al het leven wemelt dan en zoektvergeefs haar plaats, ’t wil zichzelf bekoren,maar de tijd heeft het ter dood geboekten ook dat boekwerk wordt straks opgedoekt. Alles van waarde wordt brol. Stroom. Stof. Geeftzich prijs, verwordt tot een het dat […]
Het droeve donker van Vissenakenis donker, en droeviger dan elders.De bus is een glimworm, lampen hakenhet in de lucht in, daar zweemt nog iets helders:een sterrensliert, het spel van de kindersin ’t zwart van ramen weerspiegeld als licht,verleden gebaar met toekomst in zicht.’t Droeve donker snoert het vast en boertzijn walmen duister van verbod en plicht,en […]
Er klinkt een lied in haar gebarentaallos van elk gehoor: bewogen beweging,volte in de zwaai van haar lach, verhaalvan de zwaarte, een lichaamsvervoegingvan het zwijgen (zwijgen, zwoegt, verzwijging).Het zweeft, hangt aan het strelen van haar handdat de woorden onderstreept uit het landwaar het licht al van sprak. Niemand luistert,alleen het hoort het en graait in […]
naar La Mysterieuse van Couperin Taal is een hel, een donker bastionvan zin na zin gebrek aan schittering.Zij brandt in taal haar beeld, een medaillon.Haar gebaar is melodie, verheldering.Haar lach is mysterie, ontsluiering.Het prent zich elke dag hun wetten inhun doffe woorden met wat sintel in,een serie met niet eens een fijn verhaal.Maar komt de […]
Er heerst voldaanheid onder de mensen:zij eten goed, bedrijven met elkaarmeermaals per week de liefde, zij wensenwat niemand hen ooit gunt toch voor elkaar,maar het gebrek vormt met geluk een paar. Het wringt de handen langzaam in elkaar,de vingers zoeken iets, het is niet daar. Het heeft zichzelf aan winden meegegevenen het beaamt van takken het […]
LAIS gebeurt, levend licht van ’t levenzoals het donker aarde in zich draagt.Haar glans is ons als stralen gegevendat door de mens tot liefde wordt vertraagd.Lijf na lijf het heeft haar uitgedaagd,maar alleen zichzelf in de tijd verzet.’t Ligt nu ontdaan van haar, alleen in bed,verdaagd tot lijk dat met zijn wezen vecht. Zo sterft LAIS […]
Het leeft zich uit in oude godentaal.De handen gebieden, ’t lijf plooit gedwee:waar armen ontbreken wordt zij een staalvan het pakijs, en het vuur maakt weer zee,eisen een doel, en golven delen mee.Het leest en schraapt zich het merg uit het bot:het werd te laat zichzelf, het proeft het rot.Maar dan vreet het land, bijt woest […]
Als een lezing kan het zichzelf nog zijngezongen letters in een lus rond haar.Herinnerd leven vindt dan plaats, zijnzonder lijflijk leed en al het misbaarvan het Wicht met haar terminale schaar.Het had voor haar zijn kathedraal gemaakteen werf, waar alles in elkander haakten nergens iets dat op zichzelf bestaat.Gebouw dat daarom nooit ten einde raaktomdat […]
Het droomde vannacht als was het al daar.Het golfde als zee en zij was het strandwaar het licht aanspoelde, brak uit elkaaren elke straal kronkelde op het land,schitterde blij bij haar te zijn aanbeland.Maar nu is er zijn zonder verlangenwaar het niets met het niets wordt omhangen.Het tellen van niets herinnert zich tochen klagend dan […]
Het schrijft haar toe dat zij de dag dag maaktde nacht nacht, en het het, en zij doet datzomaar alsof het niets was. Maar het kraaktin het wit van het licht. Is er iets dater uit wil? Maar wat dan en hoe kan dat?Droom na droom breekt het de schoonheid open,laat het echte er zwijgend […]
Het wil het wel vertellen maar men luistert niet.Heeft men de dag gezien, het rot ervan geproefd?Het zwart is een wonen (zij is er niet)en het zei toch al dat het dat niet hoeft(er is het niets dat het niet hebben kan)?Het borstelt heur haar, geweldloos gebaar,het maakt de hemel klaar, zij is daar.Zelf komt […]
naar ‘Le tout petit cheval’ van Henri Michaux Ik heb een mini-paardje op mijn kamer.Het hinnikt en het stampvoet heel de nachtik dreig wel dat ik slaan zal met een hamer,maar ik fluister het wat liefs en aai het zacht.Het vangt dan manestralen in haar vacht.’t Is een merrie maar ze is echt heel klein,’t zal niet groter […]
Een rondedans de wind daarbuitenin de bladeren doet, valt stil, en doet.Tijdsspiralen per plavei, en ruiteneen na een door dat dwarrelen begroet,berekenen wat er nog komen moet.Er is geen vrede daar en ook geen bloemmaar wetten die je liever niet benoemt.Nieuwe rampen willen woorden wordenen de zinnen raken vol met dood en doem.Onze droom staat […]
Achter pakken takken scherp als dolkenverbergt de zon zijn droevige stralen en de wind waait tot krabbels de wolken.Komt de taal het licht uit sterren halen,leest wat gebeurt zich om tot verhalen?Staat er daartoe zulk een hechte coderondom ons met wetten en verboden?Worden wij ook weg- en afgeschreven?Onleesbaar blijft het leven. De godennoch de vrouwen […]
Een zin schuift weer de hoge ramen afen zomp ter stede dalen tekens neerwaar dof de mensen dolen op en af,die willen dit of dat en dan nog meer.Zij kopen heil na heil en elke keergelooft men weer een ander woord met faamdat jeukt en rot op ’t lijdend vleeslichaam.De taal is dwang die allen ondergaan. LAIS kwam […]
Het is terecht. Zij heeft de naam gezegd.De zon verbleekt, de maan is weg, sterrenhebben deemoedig hun licht afgelegden goden druipen af naar het verre.Zal het hen de monden opensperren? Er schuilt veel eenzaamheid in samenzijn,zij kent daarvan de code, het geheim.Er komt verlangen, kwijnend, als de dood:’t verleden leed wil nog een laken zijn.Het slaapt […]
De wilg rilt en stort zijn bladeren neer.Zijn takken wijzen naar beneden, grondwaarop het oordeel wordt gevormd, verkeervan leesbaarheid op kale ondergrond.Het leven heeft zich aan de dood verwonden trekt zich af van wat gaat sterven:Het ideaal wil alles bederven,stilstand, met dingen die alleen bestaanopdat wij zouden iets daarvan verwerven,het Zijn dat zich dan ons […]
Gramente dade dooruk om sprotekRuchtviels vaval ed ian do logen brrHapensie immen, lagende kwotekZuzendenijkte, slochtoms der grrRachrome butten, wakelde em krr. Augolk tie mast, oondere trentondeJulk mettertet trost no trost omondeDade om pelenduse, neup zik neup. Klichfane fulpe grokulke deondeDado miksaje rijtop’, klibdik, zeup. invoertekst (2011) dv 2019 – asemische lezing van LAIS LX
Bars ziet het de verte ogen breken,en licht raakkelen induiken, en zangherfstroodbebladerd rot overstekende zeeëngte van tekens die omvangontkennen (land is bedrog), verlangenuitspreken als een vloek omdat het ubemint met de handen van Nosferatu. Dan als het zwijgend uw lichaam betrekten het oplost in uw reiken naar nu:klaarte breekt aan waar uw zwaarte vertrekt. invoertekst (2011) dv […]
Men zegt (de goden fluisteren) dat doorde barst de ziel valt in ’t mensenlijfuiteen alsof iets daar zichzelf verloor,de vent vernederd werd en ook het wijf.Men spreekt maar weet met eigen taal geen blijf.En ’t feit dat wij zo triest zijn naderhandwanneer wij weer op ’t strand zijn aanbeland,waar alle dingen vatbaar zijn bij naam,waar […]
Het is twee heesters in een haag geplanten het laat de scheuten rondom groeien,verstrengelt zich in twijgen tot verband. Het is het maar het kan door het groeien als elkander in elkaar gaan bloeien.De zon wil uit de hoogte branden,vogels zingen van hun verre landen,het geeft nu schaduw aan een minnend paar.Zij zien het niet, voelen […]
Het is november en het weer is goed.Er heeft nog nooit zo’n late zon gestaan,de markten zakken en de euro bloedt,dit is een hoogtepunt in het bestaan:het kan alleen maar naar beneden gaan.Het weet niet goed wat het nog zeggen kan,vader. Het was zo simpel daar en dan:van al het slechte gaf het jou de […]
KETTING “God geef ons meer droogte,” bid ik, “dan stinkt uw lijk niet zo”, maar de hitte verdort ook de droogte en het Er zinkt in het zinken zoals een do zich herkent in de dalende do. ‘de maan is sonoor gereedschap’ brult Johanna die stinkt uit haar mond naar het zaad van Maped, de […]
als ik droom dat jij slaapt, droom jij dan maar:ik sta wel op om de tijd te doden. invoer: 车遥遥 – Car Far Far – http://tangshi.tuxfamily.org/mengjiao/mj036.html wú : -loos, missen , niet, gebrek, on-
XIII. en daar ligt het jongetje Wij dat met aarde de helmen vulde wij, wij allen vallen, maar samen vallen wij niet. Er is galm, Eris kermen. niet, zeg ik hoorbaar het niets aan, neen, niet herhaalik want het niets is bijzonder buitenissig, en wij hebben geenkeuze want zie toch de woorden lopen als potvissen […]
X. dat de barst diep in de barst van het ik losbarst en prijsgeeft haar rot barst in de gedachten, scheurt in het gemoed, ontsteekt het aanzuigeffectvan de afgrond. Hoopvol stemt ons de groei in de afvalsector, het verhaal,onaf, met heimwee naar het onbegonnen werk, het niets in de brandkastvan het ontbrekende kapitaal bij de […]
IX. en ik verstrik mij dusdanig in zelfbereide personificaties regressie: in de doodsangst die ik onderga herken ik mijzoals mijn naam ook in het schrikwit van uw ogen lettert:uitputtende mijzelf sta ik zo in mijn vrees te dingen naar een einde dat blijft dreigen maar nooit komt. kom, ik roer mij met de gestorven hond […]
VIII. en Ik, de vrezende, preek als een paus bij de ganzen onze hoeren worden nog goedkoper dan een pilsje. De productie aldus kunstmatig op peil gehouden. Gelaten. Het stelde sowieso al niks meer voor sinds. Hoor mij tenminste als ik jouw naamuitspreek, Johanna. Wat lig je nou weer te huilen,verdomme! Kijk mij aan voor […]
VI. en ook uit het Wij is gemeenschap hardhandig gewist Joa Sè, het endemische bewustzijn, kent in de mens haar ergste epidemische verheffing. Het compulsief de zee inlopen wil maar niet aanslaan bij kinderen onder de tien. God‘soffer heeft niet het beoogde effect: de voortplantingsdrift is heftiger dan ooit. Racha spint garen uit de behoefteaan […]
V – uit haar mond naar het zaad van Maped, de nepnihilist vrede! Week lagen wij te duren, in het ondiep met ijstussen de vetlagen, verkleumd maar met gestage ademomdat kweekvlees zich van binnen uit een weg naar buitenbaant: het gaf ons een zeurende pijn maar ook warmte en van de groeiplaats kolfde de zee […]
Het zit gevangen als een vallend blad.Er is geen weg terug, de tijd loopt af.Eenvoudig pad, er is alleen maar dat.Weigering wordt schuld, verwerping de straf.Er was verhevenheid, het glijdt er af. Het telt de dagen en de zon staat laag,het voelt de koude komen vlaag na vlaag,het hoort de wolven huilen zonder zin.Elke vrede […]
Het is te vroeg, er heerst vertwijfeling:de tijd zoekt zelf een rake metafoor,een afscheidswoord bij de vernietiging.De straten staan te dik, het is te goor,apocalyps is geen muziek voor koor.Geld bezet de plaats die god ons liet. Helbeweren de media, onze hemelblaft ons de maffia. Toch gaat het door.Een plein is geen vallei, men voelt […]
Er staat een grote kale man naast haar,zijn ogen glimmen van genot. Zijn neusglanst zacht van rust, hij is daarvan gebaar.Hij heeft geen mond, dat oogt wel omineus.Van waar is hij en waarom hier, die reus? De nacht is leeg en zwart en eindeloos,geheel de ruimte is bestemmingsloos. Plots wijst de man naar ginds, daar is nu […]
Het is er nacht. De treinen strompelennaar hun eindbestemming en in het raamstaat in brokken zwart te verschrompelen:dit land, de leegte van dit land, de naam(uit de lijsten die met het minste faam). Je kan geen doel benoemen waar het gaat:’t jaagt op tekens van een verleden daaddie het geen toekomst aan dit heden haakt.Het lijf […]
Het gaat in zichzelf als stelling tekeer:wellustig asceet, vroom legionair,heftig en bleekjes, geslachtsloze heer,een sloer van een vent. Erg precairde balans want elk fatsoen is vulgair.Huid is de grens van een gepland object,’t leven een dunne lijn, dwingend traject,en dood is het doel. Dat tekent het uit,het plot met de muze, rot en abjectwat het […]