Categorie: asemic reading

LAIS is stil, haar klank is visueel:het hoort haar met de snelheid van het licht.Het ziet haar in de klank van het geheel.De vingers typen haar, zij wordt gedicht.In tijdloosheid maakt het haar speels en licht.Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren,en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren.Het is haar lijf, zintuiglijk één […]

Het is haar het, van nietigheid heelal,der stelsels sluier vliedend van het nu:het is het, een niets en van niets het al.De tijd is teken slechts, een residu,want eeuwigheid is nu, niet continu.Waarheid omarmt het als een warm gebeuren.Schoonheid zweet en danst in zang en geuren.Het is haar poort, van vrede het gebaar,het is de code […]

Kamer, leeg salon. Twee zetels staan er.Aan de haak: zijn harnas, haar nachtjapon.De keuze die zij waren vergaat er.Non Si Non La: het motto was een bron.Het schilderijtje is een liaison,hechter dan zij waren, vals voor elkaar.Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar.De haard smeult nog, dat is maar beter zo:je mag de hoop niet […]

Het is als ruimte buiten elk bereik.Het is een vallen vallend zwart in zwart.Het was gebaar, het smelt als sneeuw tot slijk.Het is een woord dat niets tot lid verhardt.Het wordt gezegd, gedicht: een het is hard.Het wordt gebruikt als stoplap van bestaan.Het regent, het gaat, het wordt niet gedaan.Het zocht begin dat nooit begonnen […]

Het wil schoonheid schoonheid laten rakenwimpers zien langs lippen glijden, het oogstormstil, het lichaam zee, de ziel een baken:beweging wil bereiken dit betoog.Zij is moment waarin het nu bewoog,straal waarin het licht zichzelf betekent,stroom die zich in de stroom vanzelf herkent,parel in het wak van het verlangen,geheim dat met een zucht haar naam bekent.Uit de […]

Badplaatspromenade, noorderwind. Schrilals de meeuwen krijst haar stem. Nijd brandthaar zuur in de slokdarm. Het slikt haar wildie met naaldhakken klakt. Het nijpt op zanddat stuift uit de hand. De tijd is een wandmet tongen aan de andere kant. Nietsgaat nog open, dit licht is van kant. Ietsheeft de schoonheid als van papier verbrand.Het wil […]

Als de dag sterft, in de klem van de nacht, zal het als een ster verschijnen, minnaar van haar al. Rood kleurt het haar wangen, zacht. Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid.Het laat zich door haar leden leiden, scheidt […]

LAIS CCLXXIII – De steen der wijzen is een dode klomp.

November. Verlangen werd gehunker. Zwart zijn de wieken van het gedane. De schriele gestalte in de bunker vermaakt zich met wentelen in wanen. Het is verdriet, maar dan zonder tranen, bedrog als gevolg van de belofte, doos voor het andermaal verkochte, liefde verstrikt in het haten van toen, lust met de wansmaak van het bezochte. […]

“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt”Georg Trakl, Klage Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen en vermalen worden ’s nachts in het hoofd woorden tot korrels, letters tot gruis en buiten stormt het Niets, stom als beloofd: koud en stil wordt het leven weg geroofd.   Lijven rijten open op de […]

Van het gebeuren meende het dat het geschapen was, en van die schepping dacht het zelf het doel en de betrachting, ja, hét van het te zijn. Tot plots, o stille dag, gezegend uur, toen het het echte zag. Het echte heeft geen naam en ook geen doel. Het echte is niet iets, niet eens […]

Nu het zich afwendt van het bestaande,vindt er vreugde plaats en tijd. Er ontstaatgelegenheid, ruimte voor wat gaandeis. Het bedachte was slechts wrede daadwant verstokte woorden koesteren haatvoor wat hen van het onbestaande scheidt,omdat hun zin nooit naar het echte leidt.Pas wanneer LAIS hen klank en waardegeeft, laten zij voldaan en zonder nijdons vrij en blij, […]

Het wrede ik ontdeed zich van zichzelfen werd onzijdig het, categorie,decimaal bestaan, een tien zonder elf,abstractie van de spiegel, weg van wiehet ziet, zag, gespiegelde reflectie,beeld in een regel die elk beeld ontkent,spectraal gezichtsbedrog, het zijn ontwend.  Als haar ogen het tot man herlezen:tot marteling wordt lust, en vorm weer vent.Zo vast is het vrij, zo […]

Donker en rood en traag gaat alles dood in dit stilmondig begrepen heelal.Van rot vergeven en van nijd en noodklemt de mens zich vast in eigen val,gefnuikte lusten in een tranendal.Zwart en zacht is de nacht, zonder kabaal:er hoeft dan niet per woord gedacht. Is taalde vriend niet die verraadt, en god vertaalttot rot dat […]

Het krast het uit. Het is erg aangedaan.Het knipt de draden door, er komt niets vrij.Verbanden zonder reden van bestaan?Zij leeft het uit en het kan daar niet bij.Het is er niet, er slaapt dood aan zijn zij.Was het niet meer dan van het lot een gril? Er was niet eens Parijs, laat staan april.Het legt […]

Het was een eind gegaan doorheen het veld. Het zag haast klaar de weidse overkant, maar iets weerhield het teder van geweld, de wens, misschien, dat alles werd tot zand, dat niemand nog verheffen kon de hand.De regels had de liefde zelf verstrengd tot vrome vorm, en lidwoord werd de vent.    Het zou haar […]

Het hangt met honderd draden aan haar vast,haar lach, haar lijf, het stralen van heur haar.De volle maan spant aan daarvan de lastder tegenstrijdigheid, hoe het niet daarkan zijn, hoe het er is in elk gebaar.Het vult zich sprekend vol zinledigheidelk woord verhoogt alleen gebrekkigheid,falen dat het haar heeft aangedaan.Alleen de leegte brengt volledigheid:het kan […]

Doorheen de ogen der omwonendenmet dol de dreun erin der maatschappij,LAIS wordt wet, zichzelf verschonenden,in ieders denken bijgezet en blijen dwars door nijd en los van spijt, wordt zijgans vrij gegeven, zo straal en blakendrein haar naam, haar faam een wereldbaken.En in dit rijmgraf ligt wat levend was:plooitjes en wat haren in het laken,lied dat ooit […]

In de storm waarvan het oog is, stillekern van het gebeuren, een vlakke handop het hout van de tafel, een killediepte in de blik op het rotte landdat snakt naar wat er in de mens verzandt,in het branden dat het stookt in haar lijf,in het gemis waarin het staande blijft,in de daad die aan elk […]

Als de maan zich schikt in het verlangenen komt der meiden lust tot diepe rust,als de wind weer vol is van gezangenen golvenzee haar stranden streelt en kust;als laaiend vuur door liefde is geblust,en alle nijd door ’t land is heengegaanen ’t lijden uit is, om en afgedaanals woord en daad hetzelfde zwijgen is,en letters […]

’t Mist haar lijf, haar adem in de zijne en de eenvoud van de verstrengeling, de eenheid waarin het kon verdwijnen. Het is in zeeën tijd een drenkeling, in het vergane schip verstekeling. Het mist haar lach die het de vrede bracht, Het mist haar huid, heur haar, haar hele pracht. Het ziet de wereld […]