debris van stralen in de mal van laster,zee-uiting van verstikt wit in de blauwe spiegel van het zwart, gij, ekster, grote rimpelgrot van de aardmond, kwabkwab rond de aars van de vorkende god, bij zee de slokop klotst op de kade, diemet de sherrytong van Pessoa, diemet de klaplong van Velimir en diemet de wuivende […]
Zie wat ik zag toen ik weigerde te zien.Hoor wat ik verzweeg toen ik weigerde te spreken. Niets van jou is ooit daadwerkelijk beschreven.Niets is van jouw lichaam ooit naar waarheid verteld. Jij weet niet wie jij bent.Jouw lippen sluiten niet jouw mond.Jouw ogen zien niet wat jij ziet,jouw hand heft niet jouw hand. Jij […]
rusalka, te qi mi ta jutta rusalka, te qi mi coro me burne rusalka, te qi mi me a kreasti o vida perigrindo peregrinoda per me o vida resemblante o vida perigrinando qe morte so qe tal qe io morte so rusalka, te qi mi ta jutta rusalka, te qi mi coro me burne […]
Whorlen of the worldwide will,the otheren of graygrow time,stillfallen blanketing the field-the selven that are names of mine. Velimir Chlebnikov, 1919 (vert. Paul Schmidt) woerzels van de wereldwijde wilde andereen van grijsgroeitijdgevallen nog bebloesemen het veldde zelven die mijn namen zijn Over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma Lees meer output van het ‘Gedicht van de Dag‘-programma
Myrthetelgen …, Der welcker bloeysel smett’ met reuck aen allen enden. Den asem van de lucht,HOOFT, Ged. 1, 115 K: u is voetvolk in de hel van K.L: u is, zo krijst de ziel van L. ik, niet. A: jij droomt jezelf al vallende een schreeuw […]
spijt? welja ik denk ik heb haar zee gedronken en van haar vreugde alle tranen opgelikt ik heb haar appelrond en aardbeivol bewoond en het klokhuis galmend van cymbalen en de vliezen van genot doen trillen eerst de trommel dan en dan de dans doen daveren en toen ik van gemis te kruipen lag en […]
de goedige dag is hier de dag die modo grosso de ronde doet. de goedige dag bemoedert ook onder dompende olmen ter dood de stompe zuigeling die wij dagelijks baren (ik zie in alle scherven glas het licht maar glas bederft het licht met sterven). zo ook vraag ik mij soms af – onder invloed […]
[SCENE: Zanger Izeganz, die op het einde van elk VLAK op Het Pad van de Wenende Nacht een pijnlijke dood moet sterven om ongenadig in het volgende weer te verrijzen, richt zich op het einde van VLAK 16 tot de Harpijen, een bende nijdige oude eksterwijven die zich aan de rand van het bos schuilhouden […]
de zon verblindt ons nu des ochtends de avonden verduisteren de avond de nacht dikt nachten aan en toe de hoofden slaken spraak en stilte het zwijgen wekt de golven woede het spreken lokt de angsten uit. zij lacht niet om, zij houdt niet van, zij leest niet, vraagt niet, ziet of hoort niet dat […]
vervaarlijk de kruinen wiegen in de wind en wilde liefde woest verwaait de regen die de bange bladeren brekende vertelt dat het nog wel heftiger zal stormen dat zij hem in de modder plat zal duwen dat extatisch zij op haar dak zal dansen dat ook het zijne was maar nu niet meer hoe groot […]
handjes doe ter stond uw plicht sleur de ballon van de gedachten binnen in de schuur en duw en wacht: zegt het ‘snik’ dan is het deurtje dicht. vrij naar ‘The Balloon of the Mind’ van W.B. Yeats (170) The Balloon of the Mind Hands, do what you’re bid; Bring the balloon of the mind […]
weet ge wat schoon is vroeg ze nee zei ik en ik wees naar haar bollen uw bollen zijn wortels zei ik ja zei ze maar weet ge wat schoon is vroeg ze weer en nee zei ik dat weet ik niet onnozele piet wat schoon is heb ik hier tussen mijn billen maar gij […]
“This sadnesse makes no approaches, but to kill. It is a Darknesse hath blockt up my sense, And drives it to eat on my offence, Or there to starve it…” Ben Jonson – Underwoods 40. An Elegie vandaag is het hout dood hout dood hout ik schuur je af schuur je af ik snuif […]
of de erg korte liefdesaffaire van Alfred met Hilda, de valse, vrouwelijke, zwarte messias-module dullafred abdulf red ral hiddal hinnom af hildadal hunna hunna huver hanta vuurt heur halfter rad rad rad rad mol bul mol mal bal bil tuuuuuuuuuuuuuuuuuut twaar ut
vijfde methode
’t rivierenland voor hem beneê met in zijn ruiken geur van hooi vers gedorst, de grote vorst van Choi riep en schudde af de bergensneeuw: “laat alle dingen maar vergaan”. melkwit de ezel trekt de molensteen waar Babylon of Nineve verscheen een veroveraar nam teugels vast geheid en riep tot mannen moe van strijd: “laat […]
barcelonees mecanolodiamauro M ieren E lke C anaille A ndrogeen N atuurlijk O nomwonden L ikkebaren O verdracht D onkeren I nnemend A verechts M onding A kefietje U urwerk R ompslomp O pgave
Binnenin bestaat de zanger: bij de stalen kevers, bij het gruis bij de vetten. Monden spuwen bloed in de bezongen monden. In de bloedmonden duiken de zingende monden, de lallende monden de malende monden, de huilende monden de happende monden en de sprekende monden. Aan de walmen tandbederf en mondrot ontsteekt de stem van de […]
“Als de beweging van deze hernieuwde toeëigening inderdaad onbedwingbaar lijkt, dan is haar uiteindelijke mislukking er niet minder noodzakelijk om.” Jaques Derrida, Hoe niet te spreken. Vert. Rico Sneller, Kampen, 1997. I Zelfdruk van een werelddeel: ik had een vinger in de inkt, legde hem eruit, rolde met een vinger die andere vinger, druipende, […]
het oneinde komt de lippen bibberen het speeksel belt de warmte stort vuile heetwaterklank op vingerdikke oliejekkers er wordt stroomafwaarts afgetakt meedogenloos het groen gulpt uit de twijgenzee galathea lonkt en slokt volmondig dragon oppert iemand om de avond te merken samen zijn we samen samen zijn we sterk onze armen verarmen, onze rijken reiken […]
moeder ben ik en kind met het steenvocht hartsvliedend weg van bonken en beuken waar de grote verguizer ik rechtopstaande ik bloedende gaten betast van de verlossing o moeder o sterren van uw ogen o schittering wit waar wij u vinden zouden en waar wij ons u geven konden ware het niet dat wat wij […]
Kom. Kom hier gij. Zit. Hier ben ik, een hemd. Trek mij aan. Uit. Voel je het? Nee? [slaat] En nu? Hè? [slaat] Nog niet? Hè? Hè? Het is heet, pokkeheet is het en ge ziet een zwembad, het dampt in de hitte en het lonkt met de koelte van koel water maar op het […]
Het kleed scheurt. De melk is koud.Er staat een olifant in de veranda.Er is op tijd niets hier en niemand daar. Jij zet jouw hoofd nog eens met mij en alerin als koopje in de krant. Jouw muizenissenmaken wegen Romeloos en misselijk van kant.
In de kelder zijn er de gevaren: hier ligt een roestende nagel, daar de dode hertog in zijn graf. Wij duiden alles aan, maar niemand wil nog de kaarten lezen. Natte wensen druipen donker van de muren af.
Booischot 1969. De zon hangt in de haag, zijn speeksel druipt en glinstert. Het witte linnen kraakt strak rond mijn stekkenbenen. Ik maak ik. Vóór de mensen was er enkel lucht, blauwe lucht met meikevers overal. Een fossiel is het woord solfer, zo zonder lucifers, de geur is weg uit de ruitjes van Union […]
Natte maan In plassen zwart, verregend op het asfalt zie ik het karige fonkelen. Het droeve glimmen van het stille dat bewegen wil. Zwijgen zuigt het zwijgen uit het zwijgen, vingers leggen vingers op de snee en wrijven het bloed uit in het wit van de wonde. Kaal huivert een boom zich de bladeren […]
De lente steekt ons de vervlogen hoop weer achter de ogen en het groene vuur kromt in onze botten. Het breekt onze houding met walging en smarten. Wij reiken u gloeiend van liefde zoals het geschreven staat de houten nap aan met onze huismelk. Wij trillen. Onze ledematen spellen bewogen de naam die wij dienen […]
Ik droom van stof een droom en alle ogen tranen toe meteen. Barsten breken in de oorgang. Bloed streept uit de mond. Hele delen hoofd verwelken, armen vallen week hun schouders af. Vleugels scheuren hemels open en de maan zet het op een zweven. Het rennen raast doorheen de angsten en het dansen en het […]
stof een algoritme van het gemis stof kruipt in de gaten de gaten parelen stof schiet uit de gaten ik adem in jouw adem jouw adem daalt in mij jij bent in mijn adem jouw adem is in mij zo hebben wij de gaten de parelende gaten de gaten hebben wij het licht valt uit […]
GENOEG De luchten klinken onder druk tot klanken. De klanken vluchten in de muffe woorden. Het stof stuift uit de dode boeken. Genoeg. Ik doe het licht aan als het uit is. Ik doe het licht uit als het aan is. Ik doe het kleed uit dat je draagt. Ik licht het vel […]
op alle plaatsen waar we plaatsen plaatsten liggen al de plaatsen die we plaatsten nu onze plaatsen slapen onze plaatsen wemelen onze plaatsen regenen onze plaatsen zwemmen onze plaatsen houden de vingers op het glas tussen de vingers onze plaatsen strelen de stem in de opvlammende hand (het cordon bleu) onze plaatsen hebben niet de […]
KRONING de kiemen komen uit het droge land gekropen, de glazige korst barst op de kerfnaden open, danig waait het in op de mensen en de mensen verhalen loefwaarts het verhaalde. op hun donkere kilte kregelig het kutkind Aristaios schoffelt het overtollige licht naar beneden – enkel de toplaag mijn jongen, steek niet te diep […]
Dezelfde bergen bergen de droom: aaneen te zijn, hartstochtelijk. Peenemunde, rocket shafts, uniformen wriemelen rond de gloeiende kluster van kleur. Aber euch, in het zog: niet memorabel. Jonge slurfen die bloedeloos hun wasdom in een klemnet arceren. De streep door het berekende. Het zeer in de stem, barokstrijkers op verse sneeuw, engelen met een […]
Oetoen plukt de bloem Het Oog ziet neer en meer. Het Hart is blind en weet zich door het ziende onbemind. Oetoen plukt de bloem. Huilen kan ze niet maar voel het droeve dreunen, zie in het witte kronkelen van honderden larven de diepe vaste kronkel waarop zij valt, waarop zij viel, waarop zij vallen […]
> Het Pad van de Wenende Nacht, een theatrale supersaga naar het Zangezi-recept van V. Chlebnikov VLAK 11 – sterfscene 451/3 – izeganz bekent zich marsyaans aan de muze […] al het grove hebben we al: wat hen uitstraalt bedekt mij wat hen opjaagt & jent het stroopt mij in en bedruipt mij de walg […]
Altijd slavenmeisje, bronsborstig koninklijkje, moederbevlekte draai om de ezelsoren, aarde beschreven met oceanenpennenhalen. De inkt komt uit de mensenpot. Er klinkt een schot. De tsaar is kapot – uitroepteken! Triomftocht der komma’s, aan de gepeupel-linie. ——————————————— Hun razernij aarzelt niet, volkswoede is geen vergissing (tussen de haakjes van eeuwen). In plaats van een oorbel […]
de wereld heeft vier vingers (een duim is geen vinger, een duim is een duim). de wereld heeft vier vingers en twee kanten. als ge u een wereld kunt voorstellen met meer of minder vingers en met meer of minder kanten, dan moogt ge gaan aanschuiven bij google of in china of eender waar: de […]
De verzwakking van de post-mortem mens, veroordeeld tot onzichtbaarheid in het eeuwige Nu – de nivellering van de individualiteiten in de geradicaliseerde horizon: ‘er is niets te zien, niets te verwachten’ wordt ‘in het Er is het Niets te zien’. De reïficatie en de kwantificatie wordt radicaal doorgetrokken, in de GeldRuimte is elke kwaliteit een […]
nog zo’n catastrofe bij het lijkencijfer uit de etterbak kon vissen. onze hoeren zijn goedkoper dan onze hotels. de productie wordt kunstmatig op peil gehouden. omdat anders omdat anders omdat anders omdat anders omdat anders het dichten ach. het was sowieso al niks meer sinds. hoor mij als ik jouw naam zeg, verdomme, zie […]
Jij, het meisje blind en dartel diep in mij, jij, die delireert, frivool, en rebelleert van schim tot schim, de stad voorbij tot in de tuin waar racha vegeteert, jij, die in het trage stromen van lome gedachten bleke rozen ziet en anjers van vergane dromen. Jij, die op jouw lipje bijt om levens […]
er is het niets waar uw hoop zich op richt. er is de plaats waar uw leegte vervelt. er is de tijd waar uw woord in het licht en uw vlees zich vermengt met de geur van uw geld. u bidt tot het er, u smeekt het om seks en erkenning. u bouwt uw […]
Ik, de vrezende, die met grafiet beschrijft het git: een kraakstem plooit mij heet de letters uit en wit. En ik schik mij in uw stad, die naar lijken verkleurt en weg spurten de krabben van het geurige rot. daar is het jongetje wij dat met aarde de helmen vult zijn knieën knikken beverig bij […]
A) met de auto De barstribben schuiven, het trilbeen slaat het breekhart in, de uitzang Uit ploft het brein uit in roze wolkjes roze. Het exiteren verwerkwoordt. Dan, middels een immateriële transformatie van de aleatorisch omzweven singulariteit die het is, treedt het het buiten zichzelf, vervoegt zich bij haar onzichtbare vermomming, zoals ook het deksel […]