net nog was er omsluitend een zij, de entiteit van de beminde, een woordvast heelal waarin het niet zo hoefde. zij smolten samen in een duistere deugd, een laconieke rust, of in een andere kwalificatie van het onzegbare, de dagelijkse vondst in de woordenschat. een natuurlijke uitkomst was het hen uit het kluwen van de […]
een ogenblik is geen moment. het, het moment, vindt slechts plaats wanneer de ogen zich sluiten, daar waar de geest zichzelf ontwaart en zich weet op te heffen. artichoc. hartsgedaver. de diepte van de liefde diep in de liefde van de lust. de, de iteratief van de daad, de dader, het denderen. niet zo het. […]
het? zichzelf? het ziet zichzelf niet meer. het is een flits ontlading in een zweem verlangen. wat is het? stempelkussen van haar huid, de stem is groeve, muziekspiraal, een wimpel liefde in de wind. wat is het? het? in deze woordenkerker wordt het nog gedwongen tot een vraag terwijl het aanbod zelf een lijden is. […]
het leven is een hoed die het heeft afgezet. de hand is vingers aan een houten staaf, kaduke krukas van verlangen. zonderling. het suist als gas in het plaatsloze rijk der ondergang. de slapen raken aan een lucht die kille massa is. geluid is kraai die wormen uit de aarde kraakt, mot die schroeit op […]
het vervloekte vervloekt de herinnering
[moment 67] (i.m. Bart J.) 2 augustus 2016. onbeholpen ons gestrompel in dit leven is, en is, en is: een stotterend gestrompel. wij, scheef geklonken lijken voor het sterftijd is, en dit: enkel in de regen schuilen en trillen en lopen kan de hemeltraan die nooit de onze is want als de poort met het […]
[moment 66] 26 juli 2016. een Braziliaanse wirwar van kabels buizen pijpen lijnen die zich om- en in- en uiteindelijk ontkaderen. grauwe tunnelwanden mengen zich met dikke strepen orgel en schelle graffiti barst uit in het rustpunt genaamd Lichtgloed, een eindstation (een sjofele reiszak leunt aan tegen de e van een donkerhuidige sterveling). de ondergrondse […]
20 juli 2016. het was niet meer bij haar, maar gans verzwolgen door de verstikkende zinsbouw van het onverteerbare leed.het keek urenlang het raam uit naar de bomen aan de overkant. zelden deed een woudaanzicht een mens zo immens veel pijn. er was levend geen ontkomen aan. groteske deliria. harde dennennaalden vlogen als nanobots door […]
[moment #63] 10 juli 2016. het drinkt en hekelt. het hekelt en drinkt. “poëzie bestaat niet”, zo trekt het van leer. “het is een burgerlijke inventie om het ondergrondse getijde van de lyriek te keren. de taal ervan is de maskerade van het sadistische universum dat wij voor onszelf ontworpen hebben en dat de eigen […]
