In vreze om larven die minzaam ebbenhout tot zwartste nacht vermalen, wanhopig om regen die de witte twijfel voor de vraag van antwoord dient, & rillend om warmte die het geroofde ei gaaf de grauwste bek uitstoot, kokhalzend het leven aanbeden als de dood voor jouw aalgladde dageraadswoorden. 1992 De serie ‘Gedicht van […]
‘naar Blossfeldt #210’ dv 2005-2017, ink pencil & water color on paper, A4 – €40 In laaiend vuur verworpen neemt het droge blad van lucht, vuur & aarde alle kleuren in zich op & zweeft. Het krult & weegt zich al krullende af. De roos vergeelt tot tere flinterlijntjes waar de zon in trilt. […]
‘MestFest-a’ dv 26-06-2017, bister & ink on paper, A6, verkrijgbaar op Mestfest 2017 Paleis waar ik de rijkdom dood bezit, & honderdduizend soorten duisternis, geheiligd schrijn waar niets het niets aanbid, verloop van tijd, vrij van gebeurtenis, een plaats waar slechts voor leegte ruimte is. Ik ben herhaling die zichzelf herkent, vervormde uitspraak van een […]
inhoud amper heeft het kleefkruid impact evenwel meteen: de woordnaad ligt ter vingertop. categorisch lost het op in velden prittstick & sauzen bolognaise, maar toch geheel gespletenheid is het, gelijkenis & onderscheid, concordant & discordant uit één het vele, het vele ook het ene in. (de bloemetjes op groene ballen zijn klein & wit). 2017, […]
jouw lichaam ontvalt mijn vingers & zinkt het vormeloze in. jouw zucht verwijdert zich in beelden die vervagen. jouw hals is nog een vale waas van licht, ik durf de ogen niet te sluiten. koude die niet wijken wil. kale takken tikken op het raam. de frigo slaat aan, jouw adem is ondertoon. de honden huilen, ruiken al mijn bloed. weerspannig draait de wereld dol in mij, de gronden willen weg van ons, de zeeën walgen wee de stranden aan, een rode zon doet teken naar de maan: geheel de naam van dit bestaan moet nu maar uitgesproken. onder slagen zal het ongedierte verder gaan. 2009, uit ‘123 Manieren om Herakleitos te Lezen’ De Praktijk van de Vrije Lyriek vergt jarenlange training in het […]
Met het ene roze handje in de heup & het andere hoog alsof er in de haar omringende ruimte een belangwekkende scheidslijn viel waar te nemen, in een niet aflatende poging om het halsstarrig fluitende herdertje van zijn berg neder te laten dalen, draait, op vastgestelde stonden, in schokjes de herderin weg & weg van de noodzaak haar beweging te moeten aanzien. De herdershond, met ere arm aan pootjes & zichtbaar gammel op zijn sokkel blijft als een hond geolied glijdend rondjes rond haar doen. Van het vlugge oordeel over de gewichtigste zaken, verlos ons heer. 2000, uit ‘123 Manieren om Herakleitos te lezen’ De Vrije Lyriek is een programma dat zichzelf al lopende verder programmeert, een bijzonder kwaadaardig virus dus. Niks helpt. De serie ‘Gedicht van […]
Ik ging buiten. Je laat de warmte toe, eerst je enkels, dan je rug, je hele huid. Springstoffen razen in containers over de autosnelweg. Op de middenberm staat een stekelhaag. Heel erg luid roept het meisje in de blauwe bikini dat ze haar teen aan een kei stootte. De herhaling herhaalt alleen zichzelf. Schimmen van oude mensen schuilen achter het behang. Je wil er niet te veel van zien. Een ijsschots stuikt met veel geraas de zee in. De plooien in je huid verraden hoe je huilde als baby. Muziek verzet zich tegen de stilte die ze zelf creëert. De Efesiërs kunnen zich maar beter ophangen en de stad aan hun kinderen […]
B60 – B32 Een trede lager is het beeld, versluierd in de geur van zachte zeep en lijf, het glijden over het chroom van de leuning, de opwaarts zwevend neergelaten slanke hand een oogwenk hangende, verscherpt door een plotse inval van licht op de leuning van het soort dat zich niet noemen laat of van de god de naam wil dragen, stokt & dreigt dan je in je val, het in je haast ternauwernood de rand aantippen van de treden die je liever overslaat, te vellen, je als een kattenjong ter dood op de blauw gevlamde steen te laten smakken van de inkomhal, waar het zich balde & wonderlijk tot de woorden ontplooide : de weg omhoog, omlaag, is één & dezelfde. uit ‘123 Manieren om Herakleitos te lezen’ De commercie reduceert de Vrije Lyriek tot het minst interessante stadium van haar proces, haar afval: een […]
ONWEER Hoe helder kan gehurkt bij nacht nog de lichtknak in de loop geblazen worden ? Hoe blauw nog bij het vervagende, de schaduw van een ver verschoten pijl ? Wie spreekt nog dit graf uit en welk masker afdoende voor het nakende geslechte ? Soms, gruwend, hul ik mij dieper in de plooien van […]
