water water brokjes aarde water water en de adem die adem ademt op het water. adem adem brokjes aarde adem adem en het water dat water werd waarop de adem ademde. goed. we zeggen en schrijven: dat er g*d ontstond waar ik eerst water zag; dat jij de lucht inwees: hoe je daar te wieken […]
barcelonees mecanolodiamauro M ieren E lke C anaille A ndrogeen N atuurlijk O nomwonden L ikkebaren O verdracht D onkeren I nnemend A verechts M onding A kefietje U urwerk R ompslomp O pgave
te zware kluit val ik in het ondiep van de stroom alle aarde spoelt dan weg van mij, zo laat ik mij in jou te water nu en altijd al in het ondiep van de stroom
niets is alles behalve toen ik één was met jou zonder de afwezigheid zonder het wegen van luchten waarin ik ook nu nog minder zoals ik minderde, toen alles eender was maar anders, minder afgelopen.
het ene verleden wijst het andere af dat nochtans eender is en afgelopen. de plaatsen verplaatsen de plaatsen eigenhandig, de straat bulkt straat uit het venster, de vogels vogels en de zon achter de wolken, ook de zon begeert haar schijnen fel. zo doen de dingen allemaal wat dingen doen in en uit elkaar. […]
Binnenin bestaat de zanger: bij de stalen kevers, bij het gruis bij de vetten. Monden spuwen bloed in de bezongen monden. In de bloedmonden duiken de zingende monden, de lallende monden de malende monden, de huilende monden de happende monden en de sprekende monden. Aan de walmen tandbederf en mondrot ontsteekt de stem van de […]
[lyrische reisimpressie Barcelona 2008] Barcelona 2008 : kurkdroog en door en door bezeken. Je wou de blauwe stad omarmen zoals Pablo ze achterliet, blauw met de tranen hard en droog in de blauwe ogen, maar de zeik barst uit de poreuze gevels en druipt over je handen, je armen, het spettert met spullen van […]
“Als de beweging van deze hernieuwde toeëigening inderdaad onbedwingbaar lijkt, dan is haar uiteindelijke mislukking er niet minder noodzakelijk om.” Jaques Derrida, Hoe niet te spreken. Vert. Rico Sneller, Kampen, 1997. I Zelfdruk van een werelddeel: ik had een vinger in de inkt, legde hem eruit, rolde met een vinger die andere vinger, druipende, […]
LA Met de lijn van een roos gevorkt in uw schoot, een punt waardoor in het lege vlak de leegte aanvangt en weldra er liefde wolkt en haat, waarmee gij ruimte splijt en rekt de tijd zodat een hand ons de hand aanreikt, waarmee wij onze vingers ertoe kunnen bewegen ons de ogen en […]
