O kwade wijven vol van nijd en spijt,hoe wrang uw tongen rollen in hun hol!Hoezeer het schrokken van uw haat u leidtdat u zich in uw gal verslikt en boluw rode hoofd laat draaien als een tol,dat zweren van verwijt te barsten staanin uw bevroren schoot, tekort gedaandoor het wier pen u nu ter dood benijdt,omdat het u bij leven koud liet staanen […]
De keuken is nu keuken.De living is een Thai. De straat is opgebroken, men stapt in puttenbij het gaan. De apothekeres is jolig nog maar schriel en oud,haar zon verft zwarte ramen goud. Er waren doden rond in Kessel-Lo:ze dorsten allen naar zijn bloed. De reiger klapwiekt statig in het park.Het kust een lief, zij […]
Donker en rood en traag gaat alles dood in dit stilmondig begrepen heelal.Van rot vergeven en van nijd en noodklemt de mens zich vast in eigen val,gefnuikte lusten in een tranendal.Zwart en zacht is de nacht, zonder kabaal:er hoeft dan niet per woord gedacht. Is taalde vriend niet die verraadt, en god vertaalttot rot dat […]
Het krast het uit. Het is erg aangedaan.Het knipt de draden door, er komt niets vrij.Verbanden zonder reden van bestaan?Zij leeft het uit en het kan daar niet bij.Het is er niet, er slaapt dood aan zijn zij.Was het niet meer dan van het lot een gril? Er was niet eens Parijs, laat staan april.Het legt […]
Uw wereld is de wereld niet. Het heeftzichzelf in deze verzen omgezeten kwam zo vrij van ’t web dat het omgeeften het tot prooi verlaagt. Rol uit uw wet,het biedt daartegen nauwelijks verzet.’t Zal knagen in het lijf, oud spijt dat blijftomdat uw haat erin werd ingelijfd.Kabaal? De taal staat van uw misbaar krom,het is […]
Haar ogen zee die in zijn ogen strandt,haar lippen wijn die om zijn lippen spoelt,haar oren krullen krullend in zijn hand,heur haren goud waarin het zonlicht joelten al dat stralen was voor het bedoeld.Zij was een maan, het liet haar schijnend staantot al het licht van haar was heengegaan.Het gunt u zicht, laat u lezen […]
Het was een eind gegaan doorheen het veld. Het zag haast klaar de weidse overkant, maar iets weerhield het teder van geweld, de wens, misschien, dat alles werd tot zand, dat niemand nog verheffen kon de hand.De regels had de liefde zelf verstrengd tot vrome vorm, en lidwoord werd de vent. Het zou haar […]
Het hangt met honderd draden aan haar vast,haar lach, haar lijf, het stralen van heur haar.De volle maan spant aan daarvan de lastder tegenstrijdigheid, hoe het niet daarkan zijn, hoe het er is in elk gebaar.Het vult zich sprekend vol zinledigheidelk woord verhoogt alleen gebrekkigheid,falen dat het haar heeft aangedaan.Alleen de leegte brengt volledigheid:het kan […]
Doorheen de ogen der omwonendenmet dol de dreun erin der maatschappij,LAIS wordt wet, zichzelf verschonenden,in ieders denken bijgezet en blijen dwars door nijd en los van spijt, wordt zijgans vrij gegeven, zo straal en blakendrein haar naam, haar faam een wereldbaken.En in dit rijmgraf ligt wat levend was:plooitjes en wat haren in het laken,lied dat ooit […]
In de storm waarvan het oog is, stillekern van het gebeuren, een vlakke handop het hout van de tafel, een killediepte in de blik op het rotte landdat snakt naar wat er in de mens verzandt,in het branden dat het stookt in haar lijf,in het gemis waarin het staande blijft,in de daad die aan elk […]
Zij raakte het aan daar waar het niet is, zij maakt het echte er in klaar en waar. Haar wereld wemelt daar waar niets nog is, en ’t is verloren met of zonder haar: haar gebeuren is een schitterend gevaar. Het was het duister zo intens gewend, het kon er preken als verlichte vent, in […]
Hoe ellendig niet is zijn mirakel?
Vormen worden vormen in de vormendie elkaar betasten en omarmentot zij wormen worden voor de normenwaarmee de schrijvers vormen verarmentot een lichaam zonder hart of darmen. In dromen strekt het zich uit in heur haaren strijkt het zingen aan van haar gebaar.Het voelt haar zuiver zingen in zijn handenzijn lijf wordt oog, het leest haar bij […]
Traag is wederom de dag begonnen,donker tastend in een verlaten mijn,nu het in haar, zij in het verdween enhet zweeft in de leegte van afwezig zijn.Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijnomdat het nog aan strelen is gehecht.De warmte van het deken is onecht:het heeft alleen haar naam erop gelegd.Een lus rond het niets […]
Het wou dat het in haar verdwijnen kon
In de mist, daar waar het te wachten staat,betast het de groeven der gedachten.Het fileert zichzelf van de eigen graat –en de pijn schiet door tot waar zij lachten:dat was alles wat het kon verwachten.Dit land is in een waan ontstaan, vergaan.Wie hecht er nog geloof aan zo’n bestaan?Het had contact in ’t git van […]
Dit licht dat schijnbaar nergens nog gebeurt,dat hier tot niets maakt, alles er voorbij,verzegelt hen met zwijgen om de beurt:twee herten in elkander, niet onvrijhoe zij zich raken, niet, met hun gewei.Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt,en zo daar liggen zij met lust omgord,dat lijven in elkaar verlopen traagdat niets zichzelf […]
Als de maan zich schikt in het verlangenen komt der meiden lust tot diepe rust,als de wind weer vol is van gezangenen golvenzee haar stranden streelt en kust;als laaiend vuur door liefde is geblust,en alle nijd door ’t land is heengegaanen ’t lijden uit is, om en afgedaanals woord en daad hetzelfde zwijgen is,en letters […]
’t Mist haar lijf, haar adem in de zijne en de eenvoud van de verstrengeling, de eenheid waarin het kon verdwijnen. Het is in zeeën tijd een drenkeling, in het vergane schip verstekeling. Het mist haar lach die het de vrede bracht, Het mist haar huid, heur haar, haar hele pracht. Het ziet de wereld […]
Hoe alomvattend niet is één gebaar,het strelen van haar, een kus op een wangen plots is alles hier en zonneklaar:één lot verbindt hen onder zachte dwang,de wereld wijkt en zij staan naakt en bang.Het is niet hier, zij is niet langer daarzij lossen op in dromen van elkaar.Maar niets beëindigt ooit dat ogenblikzij blijft een […]
Het raakte haar: de woorden schoten los van elke zin en letters verdwenen in de flits van genot: ring in het bos waar niets nog ademde. Zacht het wenenvan de nacht fluistert heel allene dat het ene is verdwenen. Heilsfeit: de eeuwigheid spleet open in de tijd. Verlangen had het uit zichzelf gebracht, verleden tijd […]
Het schrijft haar neer: zij daalt in binnenrijm, haar huid is als een glijvlucht vederklank die in het stralen strandt van hun geheim. Het bergt haar naam in bladen zilverrank, haar letters druipen, nat van minnedrank. Men kan haar lezen hier, maar de woorden zijn slechts sluiers, knopen letterkoorden tot alle tekst in haar versleuteld […]
Verlangen loopt verloren in een land dat nergens is, niets dat niets betovert. Bemind het reine snelt van hand naar handen de stilte die het nu herovert is geschrift dat enkel schrift verovert. Het ijle vliedt het lege in, verdriet lost op in pijn en leed verdwijnt in lied dat niemand lezen wil, dat niemand […]
Dit is dus waarop het zo lang heeft gewacht.Dat het hier was, is, en zich leven laatvoor wat het voelt, dat zij het hiertoe bracht,dat het kruipt waar zij ledig lacht en praat,dat zij humaan werd en dus vol van haat.Het laat zichzelf als niets verdwijnen enontbindt de zang tot aardig lied voor hen.Het wordt […]
Het danst alsof er leven is maar neehet is geheel door niets omkranst, vernieten in het donker sterft het zelf van wee.Het hoort het oordeel toeslaan op zijn liedmet haat die ’t zelf verslagen achterliet.Het wordt omstandigheid van dit bestaan. Het ziet de schaduw van de volle maan:leegte loopt leeg in wat al leegte was. […]
In de pit van het zwart voltrekt het niets
De klok tikt en meet de oneindigheid
Er was gebrek, onleefbaarheid. Het werd
Het wordt verward met zijn verlangen daar
In de afgrond van de herhaling wordt
De winter is daar. Er staat ellendevoor de deur, je hoort de kou al in demensen kruipen, hoe zij van ellendeliefde prediken, haat, hoe er wordt hindegekeeld, en bos, daar waar ’t haar beminde. De stilte na de eerste sneeuw zal weerblad zijn, wit en leeg. Het schrijft haar neer.Maar ’t zuchten bij elkander breekt de […]
In de onbetamelijke wanhoop
Nu het zich weer in stof en as vergaart
Dat ’s ochtends de liefde zich ontplooit
Het gaf zijn wereld aan de linkerhand
het over het schone dat geen hebben is
Diep in het zwarte hart van Vlaanderen
Elk leven is beleefde woekering
Het roept de dode tekens nu bij zich
Het broeien in zijn haarden van verzet
Zachtjes, het voelt haar weer. Het wil haar niet
LAIS, in zwart herboren schittering
’t Kosmisch woelen loopt in haar verloren
Het wou dat het twee armen had die traag
Het wordt rivieren als het aan haar denkt
In de vergeten warmte van de hand
Alle mormels spelen wereldorgel
Vandaag. ’t Wil in haar totaal verdwijnen.
Ontrafelt het niet de draden van haar lust
Terwijl het wachten wacht, draait de aarde