Het rillen dat je om haar voelde is net zo weg als zij. Ze heeft je de regen gelaten, wind in een cirkeltje brand in je jas en het lome virus van herfst in het gras, het blad, een glas. De dag herhaalt de daden slaafs en wat zo stapsgewijs het einde in het midden […]
“When i died last, and deare, I dye” John Donne – The Legacie je kijkt haar aan en zie je niet het zich verstrijken al nog voor het aangebroken is? al het gezegde, wat je zei dat er niet was, en wat je niet zei en hoe verkleumd iedereen? je kijkt haar aan en zie […]
het vergezicht trekt trillend aan de bladhemelen sleurt de nevel neerwaarts op een wilg die stram met twijgen strooit, knoestig frunnikt aan Aurora’s zijden zoom. het lacht. “schoonheid giechelt als jij grapjes maakt, mijn lief.” het land is stil, het verre rood verkilt er. een spin gaart uit een oude monitor haar draad.het licht is […]
pictoraal verschuift het rode raam naar af en insgelijks de voet gaat op de vloer verkleuren van goud naar weke bleekte. vette aders spellen blauwe hemel om tot hel van vuur en ijs. trilharen in de geeuwstorm, de kijkende bollen tollen in de gaten en de wenteltoren waggelt nog vol onnavolgbaar vluchtende draken die het evenwicht […]
elke schaduw maakt op eender licht een lijn.het zien denkt afstand tot een krasafwijkend van de kras die beeld wil zijn,geslepen spiegel van het zicht dat was. de tijd wordt door elkaar gehaald op glas. de gruwel staat met leven oog in oog het scherpste beeld blijft altijd scherf, lijn die van de dood het […]
zo elk moment weldra tot nooit vergaat, is niemand ooit het anders aangedaan: geen raad bij dag vertrouwd, geen staat van waken houdt bij nacht nog aan. geen muze laat zich zien bij licht: haar bitter-zuur versleepte zoet, het drijven zonder duur of zicht blijft eenzaam minnen zonder goed. en niemand wil de lage wensen […]
het weet hoezeer de overslag, het uit nachten uitslaan van wat het was, wou zijn, het bij het omslaan tot besluit, de opstand die nu beginnen zou, de tot de adamsappel opgeknoopte wet, het rond vertier geweven stalen net in het zicht van de aangewezen staat, de taak, het hakkelen naar daad, in het licht ook […]
Ijsveld, glazen oog. Op het orgelpunt stilte kucht droogjes een gans. uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018)
De maan sneeuwt stilte. Zwijgend schept de man ’s morgens zijn naam voor de zon. uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018)
