[moment 3] 8 augustus 2015. er zijn dit jaar veel okkernoten. de oude boom gaat onder eigen vruchtbaarheid gebukt. hoog in het gebladerte weet het fladderend getortel geen blijf met deze tot Duif verruimde ziel, dat geile lijf. het houdt niet op. blonde gladiolen worden stil wanneer zij een paar ogen ontmoeten en de weerschijn […]
[moment 2] 2 augustus 2015. de toekomst werd een dagverblijf met accommodatie voor het heden. overnachten kan voorlopig niet, het botvieren der lusten kan het best enige tijd stellen zonder aarding in de dromen. de vrije wil was ooit een waterlelie, het water wou wellen in de weelde die het was. de bomen evenwel kuchen, […]
[moment 1] 1 augustus 2015. er was gewelf : onderaardse bogen naar het zwarte meer, de spiegel waar het in boorde, boorde en… een zucht kwam vrij. verleden wou het heden toebehoren, wervels van de toekomst groeiden door het vel van jarenlang verzwegen woorden. het ontdekte het, hoe het in zich verharde. en vocht welde, […]
ENVOI het houdt van u, maar niet met u erbij.uw wereld maakt het triest, noch boos noch blij,uw geest is lucht met geuren van de nijd erbij. het ziet uw kommer en uw kwel, uw blijde tranen,uw woord dat elke droom verdraait tot lompe daad,het telt in uw gelaat de diepe groeven van de spijt. […]
HAAKS er zijn profielen, geschreven lijf in tegenlicht.er is ontelbaarheid die ook geen woorden vindt.er is een toekomst zonder ons, de weg is vrij.de dagen korten, ook deze zomer is weldra voorbij. het ziet mensen in de straten, ratten in de valvan ratten. alles is tot alles opgeteld, nietsvan waarde weert zich nog, want alles […]
GRIJS het lied werd dode lus en braakte woord:moerglans en ruwte, een meeuw aan een koord.het latente klotst nog in code aan de pier:kapotte botten, alg en kelp en wier. het zwijgen heeft haar kern bereikt:het is nu stip, punt, korrel in de tijd.het zingen had kortstondig ons verrijkt:parels in een kop vol haat en […]
ALTIJD het werd een boom voor haar. zijn takkenreikten hoger dan de piramiden en de stamgreep dieper dan elk graf. twijgen raaktenaan boezemwiegen en bloesem zoende mond. proef hoe donker, voel hoe hemels blauw, hoor hoe geel het zwart nog houdt van haar.en golven zee bezingen diep haar strand.en krabben schrijven epen in haar zand. […]
WOELEN het is goed om na het vrijen hoog de hemelin te kijken en te lachen om en met het licht.zo ook de kraaien kraaien om de bomendie vergeefs de luchten willen aaien. in het woelen heeft de wereld zich gekeerd.het werd een zij, zij een het, kruis in het moment.zij werden nog, begonnen weer […]
TIJD zal het haar dan nu met deze zomerdag vergelijken?eerst, verlaten in het donker, verlangt het naar het licht.het ziet hoe ratten vreten aan de wallen van de nacht.het glijdt altoos somber weg en verder nog naar nooit. daar staat zij plots, haar bloesje los, en stralende.het ziet hoe het in haar en hen de […]
LUST er komt verlangen in de zee van het verlangen,een draaikolk van lust in het golven van de lust:enkels vormen enkels in het water en het zand.het treiterkleedje deint omhoog, en valt nat neer. nog half aan land omrandt het maanlicht valshaar zachte lijnen, werpt vage schaduw scherpop algen, schelpen en botte ribbels in het […]
mot een zwerm gesternte er omheen en het is kernvan niets, en niets is het heelal. ongezienis het er licht, de lege weg voorbij het eindevan de weg. op doelloos draaiende spaken spalkt de tijd haar tikkel-tokkel van het vuildat willoos waait, het stof op gore straten.stem schroeit in de sneeuw, kroepoek snijdt op de […]
HET het houdt van verval, het trage ontbinden,de graduele neergang van orde tot aarde,water en slijm, het kleven van woordenaan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken,donker gewemel diep in een crypte, barsten,glasbreuk, stofwalmen, wormen, ratten, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad. het is […]
‘Ante mare et terras et quod tegit omnia caelum’Ovidius, Metamorphosen I, 5 chaos was alles, geen woord benoemde leven,dag was nacht, nacht dag, zee land, land zee,mateloos wit was alles één, en heerlijk om het even.verheven niets, geen ding dat deinde met iets mee. aarde kleefde niet in’t duister, geen zon was daar,geen kring van […]
haar lijf is koude vlam, heur haren vuur,haar lippen zee waarin ’t verdrinken wilhaar ogen licht dat geselt en bestuurthaar huid is rein, dat maakt het aardse stil. het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn,het wil alleen in haar bestaan, het wil alleen haar zoenend het nog zijn, het wil in haar als het […]
droomdood. de zon spat open in de beide ogen,en het ziet het licht dat achter al het zwarte ligt. wel wel. zo zo. het was me wat. voortaan de dingen schrijven zelf wel hun gedicht. en zie: de mensen zijn weer blij en van ’t gedoe bevrijd;er is geen leed, de kinderen verdrinken niet;er zit […]
het zag haar lang, heel lang geleden plots voor zich staan: een wulpse hinde, jong, onaangedaan. pretoogjes, wangen met kuiltjes, flarden jurk die speelden met de kindse wind. er was geen tijd om aan te raken, erwas geen plaats om bij elkaar te zijn.maar elk moment maakt krullen in de tijden ’t heeft alsnog haar […]
“I dream of journeys repeatedly: Of flying like a bat deep into a narrowing tunnel Of driving alone, without luggage, out a long peninsula” Theodore Roethke – The Far Field Het open veld is weergaloos. De aarde raakt de aarde aan alsof het aarde was, stof van het bestaan. De zee is zee alsof de […]
de aanvang van de stilte likt de stilte open
In de uitgemaakte zaak van het bestaanstrijkt het de zorgen weg als plooien,slappe sporen van een slapend lijfin het krakende wit der lakens. Het deelt zich uit als kaartenspel:elkeen die het kent, krijgt kaartendie waarheid zijn voor wie dat wil.Winst of verlies, het boeit niet fel. Het houdt de hemel klaar voor ogen:zwart op zwart […]
Goede stille Nacht, wil het nu omarmen.Het ziet Uw schouders, naakt en frêle.Uw jurk is gladde zijde en verglijdt.Goede, stille Nacht, heb met het erbarmen. Geef het zachte weerschijn van de maan,geef het wolken die gelaten drijvenin de kille lucht van uw bestaan,kleedt dit naakte leven met uw Duister aan. Goede stille Nacht, het wil […]
Zij wordt onwezenlijke klaarte, lichtdat zich enkel aan het licht wil laven.Het wankelt als het denkt aan haar. Het snakt naar lip en tong, het wil weer tastbaar zijn. Het is een lied dat niets verwezenlijkt.Het weet zich donker, droef en stram.Het schuift het onbepaalde laag na laag in ’t nimmermeer. Het is voos en […]
Het geheugen is een hoer die je betaalt met je geweten. Hij is erg professioneel. Het is zomer en het speelt petanque met zijn vader. Zijn lach is schoon en waar.Het staat op zeven stranden Normandiëte bevrijden. Het heerst, want ’t is nu daar.Zand glijdt door de vingers en het kucht.De hoest geeft bloed, dat […]
LAIS is louter golf en stralen. Ruimte neemt de vorm aan van haar ogenblik.Tijd gebeurt wanneer het klopt en klikt:LAIS licht op in dansende gebaren. Ziet het alleen wat zij hier lijflijk doet?Haar handen vergeven met handen het falen.Haar voeten betreden met voeten de gratie.Haar ogen geven de ogen zicht op het ware. O gij […]
Wind woei haar naam. Adem was begeerte, gedeelde lust naar eenvoud van bestaan. Er was te veel dat het haar zeggen wou,de kracht ontbrak om te beschrijvenwat het zag in haar. Sterren waren ogenbinnen handbereik, zeewas waar het strandde, land verraad van het deinenin de volmaaktheid van hun tijdelijk bestand. Het kreeg een dons van […]
Te neer, op de sofa van het verlangen, geveld, log in de zwaarte van de droom, omarmt het dwaasheid en zijn zondenen het vlijt zich neer bij het verdriet. Het weet niet meer wat eerst begon:was het honger, dorst, ontbering of de lust?Het wil de hoge treden op en hier vandaan,het wil een ster die […]
Het wil nu langzaam uit de woorden treden,verlaten deze schelp, spiraal van het bestaan.Het geeft haar taaie spieren, hart en ziel.zijn steelse vingers worden wandeling, besluit. Werelden zal het in haar lijf vernietigen,goden vergrijzen in de krullen van heur haar.Maanlicht wil het in haar mond verbergen:tong die vuur wordt, aarde, water en dan tong. Het […]
Onaantastbaar is het donker van het zinken,ongenaakbaar hoe het rotten zinkt in grond,onweerstaanbaar is de lust dat het er voelt. Het sijpelt van begane grond naar diepe zee.Het brengt de dingen zilt in lome golf teweeg.Het woeden barst en parelt, woelt in zand. In droeve stromen bruisen gele liefdeskernen.De gedachten slierten tastbaar voor de rode […]
Het zegt de dingen zakelijk vaarwel, eris een lijk present dat het verlaten wil.Banden ontbinden, ankers vergaan:het kan alleen in het als het bestaan. Het is atol, zijn aders zijn koralen.het is een wegen op het wiegenvan de zilte zee, onmachtig drijven in het oog van de brullende zon. Het spreekt zichzelf niet langer tegen,het […]
De bevrijding was een goede zaak.Het lag te rotten in een vaste slaapterwijl er Duitsers in hem kropenen de buren waren Belg en kwaad. En alle talen zwegen, vielen stil.Geen woord hield toon noch stand.De letters braken slonzig open, alommoedwil heerste, en de middenstand. Het verkocht zich graag, uit vrije wilaan eender wie het ook […]
LAIS is stil, haar klank is visueel:het hoort haar met de snelheid van het licht.Het ziet haar in de klank van het geheel.De vingers typen haar, zij wordt gedicht.In tijdloosheid maakt het haar speels en licht.Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren,en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren.Het is haar lijf, zintuiglijk één […]
Niets. Het schrijft haar weg in de geschriften.Geen pen met inkt krast door het perkament.Zo’n scherm is een kleed om op te lichten.Het typt het uit: is het zo’n nare vent?‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament?Lyriek is nooit wat er geschreven staat.LAIS is vrij zodra zij het verlaat.Hebben kan hier niet, dus wil […]
Het is haar het, van nietigheid heelal,der stelsels sluier vliedend van het nu:het is het, een niets en van niets het al.De tijd is teken slechts, een residu,want eeuwigheid is nu, niet continu.Waarheid omarmt het als een warm gebeuren.Schoonheid zweet en danst in zang en geuren.Het is haar poort, van vrede het gebaar,het is de code […]
Een volte van eenvoud keert zich in haar.Het licht verschuift, stralen dagen het uit.Donkere tranen parelen gevaaren schaduw glijdt dreigend af van haar huid.Het git wordt wit, de kleuren breken uit,hun weelde laait op lippen, vlammenzucht.Handen doorwoelen een witte wolkenlucht,de lijven wentelen van zij op zij.De zang komt los, het schrille is berucht.Het spreekt zich […]
[bij de foto van een aangespoeld kinderlijk op een strand aan de Middellandse Zee] Gevleugelde woorden,engelen des doods.Gehurkte gestalten,droge drek in de hoek van een loods. Kalk.Corps mediatique. Peuk. Blik. Meeuw. Krant. Drijvende lijken,zwart dat tot paarsis gezwollen. Braakselop de baren, slijmin de zee. Gebarenvan hoop, volledig gebroken. Kletsin het zieden, diep in het dal […]
Het had nog schoonheid voor de ogenvan toen het Avondland voor hen begon.Er was geen grens aan hun verlangen,de muze was in elk van hen en zong. Zij stonden samen daar, doodblij gezind.Zij maakten dromen daad en daden woorden woorden reeg het aan de dichterskoord.Zij werden goddelijk door god bemind. Het zou met haar de […]
In de stilte van de eeuwigheidbloeien rozen rond de ziel.In de stilstand van de eeuwigheidis het vrij en immobiel. In het licht van het verledenvalt de schaduw op het heden.In het licht van het verledenis het smart die wordt beleden. In de hoop van het toekomendestuikt alles in tot nu of nooit.In de hoop van […]
Kamer, leeg salon. Twee zetels staan er.Aan de haak: zijn harnas, haar nachtjapon.De keuze die zij waren vergaat er.Non Si Non La: het motto was een bron.Het schilderijtje is een liaison,hechter dan zij waren, vals voor elkaar.Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar.De haard smeult nog, dat is maar beter zo:je mag de hoop niet […]
Het is als ruimte buiten elk bereik.Het is een vallen vallend zwart in zwart.Het was gebaar, het smelt als sneeuw tot slijk.Het is een woord dat niets tot lid verhardt.Het wordt gezegd, gedicht: een het is hard.Het wordt gebruikt als stoplap van bestaan.Het regent, het gaat, het wordt niet gedaan.Het zocht begin dat nooit begonnen […]
Het wil schoonheid schoonheid laten rakenwimpers zien langs lippen glijden, het oogstormstil, het lichaam zee, de ziel een baken:beweging wil bereiken dit betoog.Zij is moment waarin het nu bewoog,straal waarin het licht zichzelf betekent,stroom die zich in de stroom vanzelf herkent,parel in het wak van het verlangen,geheim dat met een zucht haar naam bekent.Uit de […]
Badplaatspromenade, noorderwind. Schrilals de meeuwen krijst haar stem. Nijd brandthaar zuur in de slokdarm. Het slikt haar wildie met naaldhakken klakt. Het nijpt op zanddat stuift uit de hand. De tijd is een wandmet tongen aan de andere kant. Nietsgaat nog open, dit licht is van kant. Ietsheeft de schoonheid als van papier verbrand.Het wil […]
Als de dag sterft, in de klem van de nacht, zal het als een ster verschijnen, minnaar van haar al. Rood kleurt het haar wangen, zacht. Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid.Het laat zich door haar leden leiden, scheidt […]
Er is geen god die slechts voor ons bestaat.Er zijn geen wetten die ons leiden kunnen.Er is geen vijand, geen duivel die ons haat.Er zijn geen woorden die ons redden kunnen.Er is leed dat wij met wrok verdunnen.Er is nijd die nijpt in onze billen.Er is weelde die wij blind verspillen.Er is ook schoonheid in […]
LAIS CCLXXIII – De steen der wijzen is een dode klomp.
November. Verlangen werd gehunker. Zwart zijn de wieken van het gedane. De schriele gestalte in de bunker vermaakt zich met wentelen in wanen. Het is verdriet, maar dan zonder tranen, bedrog als gevolg van de belofte, doos voor het andermaal verkochte, liefde verstrikt in het haten van toen, lust met de wansmaak van het bezochte. […]
“O, der Wansinn der großen Stadt, da am Abend / An schwarzer Mauer verkrüppelte Bäume starren”Georg Trakl – An die Verstumten Grotesk doorschoten grauwe berg bederf. In plas en blik vergeefs een spiegel zoekt zich het mismaakte: de stad lijkt van verf. In de kelen gorgelt waanzin, men vloekt omdat het feest te vroeg is […]
“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt”Georg Trakl, Klage Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen en vermalen worden ’s nachts in het hoofd woorden tot korrels, letters tot gruis en buiten stormt het Niets, stom als beloofd: koud en stil wordt het leven weg geroofd. Lijven rijten open op de […]
” Wenn es Abend wird,Verläst dich leise ein blaues Antlitz.”Trakl, Verklärung Blauwviolet met purperen vruchten vouwt de avond zich langzaam de handen en vogelzang waart weids door de luchten. Streng de nacht bekruipt de trage wanden en zon bloedt uit in wazige randen. De peulen der graven barsten open in het wit van de maan. Lijken lopen […]
Van het gebeuren meende het dat het geschapen was, en van die schepping dacht het zelf het doel en de betrachting, ja, hét van het te zijn. Tot plots, o stille dag, gezegend uur, toen het het echte zag. Het echte heeft geen naam en ook geen doel. Het echte is niet iets, niet eens […]
Nu het zich afwendt van het bestaande,vindt er vreugde plaats en tijd. Er ontstaatgelegenheid, ruimte voor wat gaandeis. Het bedachte was slechts wrede daadwant verstokte woorden koesteren haatvoor wat hen van het onbestaande scheidt,omdat hun zin nooit naar het echte leidt.Pas wanneer LAIS hen klank en waardegeeft, laten zij voldaan en zonder nijdons vrij en blij, […]
Het wrede ik ontdeed zich van zichzelfen werd onzijdig het, categorie,decimaal bestaan, een tien zonder elf,abstractie van de spiegel, weg van wiehet ziet, zag, gespiegelde reflectie,beeld in een regel die elk beeld ontkent,spectraal gezichtsbedrog, het zijn ontwend. Als haar ogen het tot man herlezen:tot marteling wordt lust, en vorm weer vent.Zo vast is het vrij, zo […]