NATHAN

“Je bent een oud man, je staat elke dag op met de zekerheid dat er niets gebeuren kan dat je al niet eerder hebt gehad. Ook de dood niet, mocht je het geluk hebben vandaag te sterven, want de dood ken je persoonlijk, you’re on speaking terms, je mijmert met hem over liefde & andere nonsens, je debiteert je favoriete fictie over eros in de lucht bijvoorbeeld, waarmee je de gezonde sexdrive van de bejaarde perverteert, de moleculen passie waarmee je de muffe stadslucht als een homeopatisch middel flinterdun versneden weet op nachten als deze, nu je weer rondzwerft door de straten waar je ooit in opgroeide, tot mini-mogul uitgroeide, hard & egoistisch als een waar despoot regeerde over een minimum aan koninkrijk maar waar een jonger exemplaar van je soort je verdreven heeft, hoezeer je ook beweerde dat je er zelf genoeg van had, dat het geluk niet lag in de maalstroom van het succes maar in de kleinste uithoeken van het Bestaande – zo sprak je met hoofdletters toen -, in het Onbeschrevene van de Zelfkant & meer van die BS, maar men dient het je na te geven: je hebt woord gehouden, je hebt jezelf gepromoveerd tot paria onder de paria’s, niemand kent je, je bestaat al jaren niet meer & je leeft van mossen & zwammen die groeien op plaatsen waar men zelfs geen Del in stuurt, waar de meest verfijnde garbage collector geen bit aan data kan vinden. Maar luister, oudje: ook dat verdwijnt weldra & ook jij verdwiijnt, net zo goed als alles wat je afzweert, verguist, vervloekt, & als alles de rug is, wat loop je dan nog vooruit te hossen, te kreunen, strompelen, te vallen & vallen & vallen…”

De vonkoogjes van zijn Annie & nog strakke borstjes ook: ze worden beter met de dag, die SiL‘s. Tot op het bot gepersonaliseerd & nu hebben ze de hele ramsj van het post-post-modernisme d’r ook al ingestopt.
Nathan stoot haar van zich af & strompelt voort, hij is de razend knappe verschijningen die je op elke hoek aanklampen gewend zoals je vroeger aan reclame wendde. Hoewel natuurlijk de kans toen klein was dat zo’n shampoo wicht zich recht uit de douche tegen je kruis kwam aanwrijven… .

Foo: wat een geluk toch, bedenkt hij bitter verder, dat die wet van het noodzakelijk behoud bij het eerste was wat uit de BRP machine kwam, of ze konden je zo van straat plukken en wasten. Maar nee: het eerste CFS briefje dat in 2007 uit de printer van de Midrash in Tel-Aviv rolde, was net zo duidelijk over doodslag al Mozes’ bombrief aan de mensheid indertijd. Het stond wel ergens onderaan & het duurde een paar jaar vooraleer men het doorhad, maar het was onomstotelijk: unparsed data cannot be deleted.

Dat zijn wij zijn dus: unparsed data.

Vriendelijk voor een machine die begon met de woorden: “The program is running. The program cannot be stopped.”.
& gelijk had ie. Er waren zoveel miljarden yens & euro’s & roebels & ook wel wat dollars in het research programma gestopt (een paar miljoen van Nathan Michailovich himself overigens) dat het weken duurde voor er iets uitkwam & toen het mediacirkus éénmaal op gang gekomen was & de druk van de publieke opinie te groot werd, was het al lang te laat.

De banaliteit van het onvermijdelijke: zoals het met grote ontdekkingen gaat, was het traject van de Midrash onderzoekers gelijktijdig op verschillende plaatsen afgelegd, niet overal even goed betaald & dus meestal zonder top level security, & ook niet even compleet of zelfs maar met lamentabele resultaten, maar beetje bij beetje raakte de puzzel op internet gelegd & ongeveer een maand na de bekendmaking & de uitgesproken VN ban, begonnen overal ter wereld snoeshanen en whiz-chicks in rokerige achterkamers quasi simultaan dezelfde button op hun armtierige plasma’s aan te klikken.

Er gebeurde niets.

Nog een maand later was iedereen alles vergeten. Vergelijk het met verhuizen: je woont al jaren in hetzelfde krot aan de rand van de stad, je kent je bakker & de postbode bij naam, je hebt een uitzonderlijk bezoek van je schoonouders nodig om nog te merken dat je tuinhuisje op instorten staat & plots erf je een bom duiten, of je vrouw maakt promotie of hoedanook kan je dat huis kopen waar je zo lang van droomde & even later woon je daar & is alles net hetzelfde & ben je helemaal vergeten hoe het was om je te moeten bukken om de trap op te gaan, welke verschoten kleur het behang had in je slaapkamer of hoe de postbode heette.

Net zo verging het heel de wereld.